بریده‌های کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

نماز اول وقت بخوان و در نماز، مشکلاتت را فراموش کن! بگو بی‌ادبی است درِ خانه خدا به مشکلاتم فکر کنم. با مشکلاتت مثل کفش، رفتار کن! آنها را دمِ در بگذار و با خودت داخل نیاور.

عشق به خدا، شرط اولش این است که تکبر از دل تو برداشته شود. درســت است که خدا به ادب تو نیاز ندارد و بی ادبی های تو را هم می بیند، اما اگر گاهی درِ خانۀ خدا مؤدب شوی، تکبر تو مقابل خدا لهِ می شود و کم کم از بین می رود.

نقل می‌کنند وقتی اسرای کربلا را به شام بردند، یکی از سربازهای یزید ملعون گزارش داد که یزید هر چه این بچه های حسین را زدیم، هیچ کدامشان حتی یک حرف ناسزا به ما نگفتند. یک بی ادبی نکردند. اینها خانواده محترمی هستند. اینها بچه های ادب اند. وقتی که انسان کم می آورد آن موقع معلوم می شود چقدر ادب دارد. آن کسی با ادب است که در بدترین شرایط هم قشنگ برخورد می‌کند.

بعضی ها را خداوند آن‌قدر مشغول و گرفتارشان می‌کند که اصلاً وقت و حوصله پیدا نمی‌کنند درِ خانهٔ خدا بروند و با او مناجات کنند، ولی بعضی‌ها را خداوند آن‌قدر دوستشان دارد که خودش آنها را صدا می‌زند تا بیایند درِ خانهٔ خدا.

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرماید: «اگر نمازگزار بفهمد هنگام سجده چه رحمتی از جانب خداوند او را در بر گرفته، دیگر سر از سجده برنمی‌دارد.»

خدا سر بعضی ها را انقدر شلوغ می‌کند که وقت نکنند با خدا مناجات کنند.

نماز زمانی شروع به رشد دادن انسان می‌کند، که انسان از آن لذت نبرد. نماز زمانی چرک روح آدم را می‌گیرد، که لبهٔ زبر نماز روح تو را بسابد.

عبادت به معنای خاص کلمه یعنی از همه کارها دست برداری و جلوی خدا، هر طور که او گفت بایستی، به فکر او باشی، به ذکر او مشغول باشی و تمام حرکاتت در اختیار اوامر او باشد. عبادت به معنای خاص کلمه یعنی نماز.

انسان در سجده، نهایت کوچک شدن پیش خدا را تمرین می‌کند.

آن کسی با ادب است که در بدترین شرایط هم قشنگ برخورد می‌کند.

نماز در ابتدا سختی دادن به خود است، نه رسیدن به لذت معنوی

همیشه عاشق‌ها، باادب بوده‌اند. اگر خواستی به عشق برسی، باید از ادب شروع کنی.

امام محمد باقر علیه‌السلام می‌فرماید: « پدرم امام سجاد علیه‌السلام پرهیز می‌کرد از اینکه با مادرش در یک ظرف غذا بخورد، و می‌فرمود: از این می‌ترسم که ناخودآگاه لقمه‌ای را بردارم که همان موقع مادرم می‌خواسته آن لقمه را بردارد. »

در اینجا روی سخن ما با نمازخوان‌هاست. آنها اگر خوب نماز بخوانند،بی‌نمازها عاشق نماز خواهند شد. ما گناه تمام بی‌نمازها را به گردن نمازخوان ها می‌اندازیم چرا که اگر نمازخوان‌ها قشنگ نماز بخوانند،اگر نمازخوان‌ها از نمازشان لذت کافی و بهره وافی ببرند، طبیعتاً اکثر بی‌نمازها هم به سمت نماز گرایش پیدا خواهند کرد. راه تبلیغ دین همین است. راه تبلیغ این نیست که عده‌ای بیایند مسلمان نیم بند و نیم پز شوند و ما هنوز این را درست نکرده و بدون اینکه به قدر کافی الگوی خوب داشته باشیم، سراغ بقیه اهل عالم برویم تا آنها را درست کنیم. راه تبلیغ دین این است که آن‌هایی که به مسیر دین وارد شده‌اند، تا آخر راه را بروند و برای جذب بقیه آدم‌ها الگو و اسوه شوند؛ و شاهدی بر حقانیت دین باشند. راه اینکه بی‌نمازها نمازخوان شوند این است که عده‌ای در نماز تا آخر راه بروند. لذا اگر ما بخواهیم برای نمازخوان کردن بی‌نمازها تلاشی کنیم راهش این است که ابتدا به نماز خودمان مقداری بیشتر عنایت و توجه داشته باشیم، و نماز خودمان را رشد دهیم.

اگر عبادت ما درست نباشد ، هرچقدر هم که در زندگی‌مان لذت وجود داشته باشد و اسباب بهره‌مندی برایمان فراهم باشد ، باز هم سرخورده و دمغ زندگی خواهیم کرد .

امام باقر (ع) فرمود : هرکس در امور زندگی‌اش بی‌حال باشد و سرزنده نباشد در امور اخروی و معنوی‌اش بی‌حال‌تر و کسل‌تر است .

راه تبلیغ دین این است که آنهایی که به مسیر دین وارد شده اند ؛ تا آخر راه را بروند و برای جذب بقیه آدم ها الگو و اسوه شنود ؛ و شاهدی بر حقانیت دین باشند .