خیلی وقت بود که کتاب های دینی عقیدتی رو کنار گذاشته بودم؛
خوندن پشت سر هم این کتابها باعث شده بود که از این کتاب ها زده بشم و در کنار این یه اتفاق باعث شده بود که دیگه به راحتی نتونم هر حرفی رو بپذیرم و بیشتر کتاب های دینی از نظرم حرفای بی‌منطقی باشن که نویسنده ها از خودشون درآوردن بدون توجه به اسلام و قرآن و شرایط جامعه الان؛ اما خب بالاخره یروز تصمیم گرفتم که این کتاب رو از خاک خوردگی نجات بدم و به خودم یه فرصت دوباره بدم.
بخاطر تجربه های سابقم، دیدم موقع کتاب خوندن یه دید منتقدانه بود، منتظر بودم فقط جمله بخونم که با معیار هام در تضاد باشه تا کل کتابو ببندم و بزارم کنار.
اما این اتفاق نیوفتاد و من غرق شدم توی شیرینی این کتاب.
کلام استاد پناهیان منطقی بود! با عقل جور درمیومد و برای خواننده قابل هضم بود!
در کنار سخنان منطقیشون انقدر قشنگ از احساسات و عشق بین خدا و بنده هاش میگفتن که باعث میشد من خواننده به وجد بیام و فکر میکنم این همون چیزی بود که من و خیلی از هم سن‌ و سالام دنبالش بودیم ...
یسری جاها وقتی فهم یک مطلب برای خواننده سخت میشد، مثال میزدن و با توجه به اون مثال برای خواننده اون مطلب رو توضیح میدادن، همین باعث میشد که مخاطب راحت تر اون مطلب رو هضم کنه، بنظر شما یه کتاب با محتوای دینی دیگه باید چیکار کنه تا مخاطب جذبش بشه و برای خوندن ادامه کتاب شوق و ذوق داشته باشه!؟
بنظر من خوندن این کتاب برای همه مسلمونا واجبه مخصوصا نوجوونایی که کلی سوال در مورد نماز ذهنشون رو درگیر کرده و نمیتونن جواب و راه حل درستی براش پیدا کنن ..
اگه ذهنت خیلی وقتا درگیر نمازت میشه 
اگه همیشه بعد نماز میشینی و فکر میکنی به نمازی که خوندی و خودتو سرزنش میکنی 
اگه رغبتی به نماز خوندن نداری چون نمازت عاشقانه نیست و از خودت و خدا خجالت میکشی 
این کتاب مخصوص توعه رفیق :)
اون یه نیم ستاره رو هم فقط برای این کم کردم که میشد بخش آخر کتاب یعنی نماز عاشقانه بیشتر توضیح داده بشه و بیشتر روش مانور داده بشه ، دو صفحه واقعا براش کم بود ..
      

        نویسنده قلم قدرتمندی داشت ؛
وقتی شنیدم که کتاب در مورد آبه فکر میکردم قراره با یک داستان کلیشه ای دیگه روبرو بشم که میخواد اهمیت آب رو برسونه و مثل همیشه یه داستان سطحی و بی محتوا در انتظارمه .
اما وقتی شروع به خوندن کردم متوجه شدم که با اثر کلیشه ای روبرو نیستم ، کتاب بدون اینکه مستقیم تو چشمای من زل بزنه و بگه آبو هدر نده با من کاری کرده بود که ناخوداگاه راضی نمیشدم ته لیوان آبم رو توی ظرفشویی خالی کنم!یا وقتی میدیدم که آبی روی زمین ریخته نگاهم چند دقیقه ای روی اون صحنه قفل میشد و بعد به این فکر میکردم که اگه مردم توی داستان اینجا بودن چیکار میکردن ؟
 کتاب خیلی خوب تونسته بود روی من اثر بذاره و این واقعا تعجب برانگیز و در عین حال تحسین برانگیز بود!
اما صفحه آخر کتاب 
صفحه آخر کتاب بود که من رو کاملا شکه کرد.
امت بدون امام مثل امت بدون آب ، چه ایده بِکری!
همونقدر تشنه ، همونقدر نیازمند و همونقدر وابسته ...
نویسنده خیلی قشنگ به مخاطب ارزش امام رو فهموند.
و همینطور اتفاقاتی که آخر داستان افتاد کاملا با بعضی حوادث قبل از ظهور منطبق بود ، بیشتر مردم بخاطر تشنگی یا بمب باران شهر دشمن ، بیگناه مردند و درآخر همه اون مردمی که از این حوادث جون سالم بدر برده بودن یکدل و یکصدا موعود رو صدا زدن که بیاد و با خودش آب بیاره و چه صحنه زیبایی !
موعود میاد و با خودش آب میاره ، طراوت و شادابی میاره ، زندگی میاره و زندگی می‌بخشه ..!