بریده‌های کتاب چهل نامه کوتاه به همسرم

قهر، زبان استیصال است. قهر، پرتاب کدورت‌هاست به ورطه‌ی سکوت موقت؛ و این کاری‌ست که به کدورت، ضخامتی آزاردهنده می‌دهد. قهر، دو قفله کردن دری است که به اجبار، زمانی بعد، باید گشوده شود، و هرچه تعداد قفل‌ها بیشتر باشد و چفت و بست‌ها محکم‌تر، در، ناگزیر، با خشونت بیشتر گشوده خواهد شد.

می‌دانم در جهانی اینگونه دردمند، بی‌دردیِ آنکس که می‌تواند گلیم خود را از دریای اندوه بیرون بکشد و سبکبارانه و شادمانه بر ساحل بنشیند، یک بی‌دردیِ دَدمنشانه است، و بی‌غیرتی‌ست، و بی‌آبرویی، و اسباب سرافکندگی انسان. آنگونه شاد بودن، هرگز به معنای خوشبخت بودن نیست، بَل فقط به معنای نداشتن قدرت تفکر است و احساس و ادراک.

این قناعت تو،دل مرا عجب می شکند... این چیزی نخواستنت،و با ھر چه که ھست ساختنت... این چشم و دست و زبان توقع نداشتنت، و به آن سوی پرچین نگاه نکردنت... کاش کاری می فرمودی دشوار و نا ممکن، که من به خاطر تو سھل و ممکنش می کردم... کاش چیزی می خواستی مطلقا نا یاب،که من به خاطر تو آن را به دنیای یافته ھا می آوردم... کاش می توانستم ھمچون خوب ترین دلقکان جھان ،تو را سخت و طولانی بخندانم... کاش می توانستم ھمچون مھر بان ترین مادران،رد اشک را از گونه ھایت بزدایم... کاش نامه ای بودم، حتی یک بار با خوب ترین اخبار... کاش بالشی بودم ، نرم، برای لحظه ھای سنگین خستگی ھایت... کاش ای کاش که اشاره ای داشتی، امری داشتی، نیازی داشتی، رویای دور و درازی داشتی... آه که این قناعت تو ، این قناعت تو دل مرا عجب می شکند...

بی‌رحمی... بی‌رحمی... این تنها عاملی است که زندگی مشترک را، به آسانی، به جهنم تبدیل می‌کند.

و هرگز اختلاف نظر را مورد تهاجم قرار ندهیم

جهان، جهانِ دغدغه‌هاست.

هر قدر که به غم میدان بدهی، میدان می طلبد، و باز هم بیشتر، و بیشتر ... 📚نامه ی پنجم

کاش کاری می فرمودی دشوار و ناممکن، که من بخاطر تو سهل و ممکنش می کردم...

هر کس که کاری می کند،هرچقدر هم کوچک،در معرض خشم کسانی ست که کاری نمی کنند...!

قهر، زبان استیصال است. قهر ،پرتابِ کدورت‌هاست به ورطه سکوتِ موقت؛ و این کاریست که به کدورت، ضخامتی آزاردهنده می‌دهد. قهر، دو قُفله کردن دَری‌ست که به اجبار،زمانی بعد،باید گشوده شود،و هرچه تعداد قفل‌ها بیشتر باشد و چفت و بست‌ها محکم‌تر،دَر،ناگزیر،با خشونتِ بیشتر گشوده خواهد شد. و راستی که چه خاصیت؟ من و تو،شاید از همان آغاز دانستیم که سخن گفتنِ مداوم_و حتی دردمندانه_در باب یک مشکل،کاری است به مراتبْ انسانی‌تر از سکوت کردن درباره‌ی آن.

آه که در کودکی ،چه بی خیالی بیمه کننده ای هست، و چه نترسیدنی از فردا...

هرکس که چیزی را می سازد_حتی لانه ی فرو ریخته ی یک جفت قُمری را_منفور همه ی کسانی ست که اهل ساختن نیستند.

ما هرگز آنقدر بدهکار نخواهیم شد که نتوانیم از پسِ بدهی هایمان برآییم، و هرگز آنقدر پیر نخواهیم شد که نتوانیم دوباره متولّد شویم. ما از زمانه عقب نخواهیم ماند، زمانه را به دنبال خود خواهیم کشید. فقط کافی ست که قدری دیگر هم از نَفَس نیفتیم...

ما هرگز کهنه نخواهیم شد.

من و تو خوب می‌دانیم که عشق، در قفس واژه‌ها و جمله‌ها نمی‌گنجد_مگر آنکه رنجِ اسارت و حقارت را احساس کند. عشق، برای آنکه در کتاب‌های عاشقانه جای بگیرد، بسیار کوچک و کم بُنیه می‌شود. عزیز من! عشق، هنوز از کلام عاشقانه بسی دور است.