بریده‌های کتاب داس مرگ؛ پژواک

لبخند مرد جان می‌گیرد. چشم‌هایش از اشک پر می‌شوند و چنان آرام فرو می‌افتند که گویی گرانش هم آرام‌تر و آسان‌گیر‌تر شده. سیترا می‌پرسد: «اون اتفاق‌ها مال کِی بود؟» روئن جواب می‌دهد: «یه لحظه پیش، همین یه لحظه پیش بود.»

داس ولتا زمانی به روئن گفته بود《اگه همه ی آدم های عوضی دنیارو خوشه چینی کنیم که دیگه عملا کسی باقی نمیمونه》

پیدا کردن چیزی که جلوی چشمت پنهان شده ، از همه چی سخت تره

امید از دست نرفته؛ فقط گم شده.

مس میل به زر شدن داردو شیشه اشتیاق گوهر شدن.

(( آشفته ام. این جهان گسترده است و کیهان از آن هم گسترده تر، اما آنچه مرا پریشان می کند چیزهای خارج از وجود خودم نیست، چیزهایی است که در درون دارم))

جالب است که آدم تا چیزی را به دست نیاورده، جای خالی آن را در زندگی اش احساس نمی کند.

آدم باید بسنجد و ببنید چیزهایی که به دست آورده به چیز هایی که از دست داده می‌ارزند یا نه.

آشفته‌ام. این جهان گسترده است و کیهان از آن هم گسترده تر، اما آنچه مرا پریشان می‌کند چیزهای خارج از وجود خودم نیست، چیزهایی است که درونم دارم.

پیدا کردن چیزی که جلوی چشمت پنهان شده، از همه چی سخت تره.

آشفته ام. این جهان گسترده است و کیهان از آن هم گسترده تر، اما انچه مرا پریشان می کند چیزهای خارج از وجودم نیست، چیزهایی است که در درون دارم

ما هرگز نمی دونیم کدوم یک از انتخاب هامون به لحظه های سرنوشت ساز زندگیمون منتهی می شن. نگاه کردن به سمت چپ به جای راست تعیین می کنه چه کسی رو ببینیم و چه کسی از کنارمون می گذره . گرفتن یا نگرفتن فقط یه تماس تلفنی می تونه مسیر زندگیمون رو مشخص کنه

آناستازیا مصرانه گفت : امید از دست نرفته؛ فقط گم شده.

می ترسم ترس که بد نیست.ذات زندگی همین است که از نقطه ی پایان خود بترسد.همین باعث می شود مطئن شوم که ما حقیقتا زنده ایم.

پیدا کردن چیزی که جلوی چشمت پنهان شده،از همه چی سخت تره.

ترس پدر بزرگوار احترامه

گاهی مرگ آدم ها را از ذهن جامعه پاک می کند و گاهی هم شخصیتی فراتر از واقعیت از آن ها می سازد.

《اصلاح باید به معنای دور کردن فرد از انتخاب های نادرستش و کارهای گذشته اش باشه. تا وقتی که پشیمونی شون از ته دل باشه و قصد جبران داشته باشن، رنج کشیدن بی فایده ست》

یه دروغ قابل باور از فرد دروغگو جون نمی گیره؛ میل شنونده به باور کردن بهش جون می ده.

تلاش برای تغییر دنیا یک مشکل داشت و آن هم این بود که تو تنها کسی نبودی که چنین قصدی داشت. به بازی طناب‌کشیِ بی‌پایانی می‌مانست که بازیکنان زورمندی دارد و طناب را نه‌تنها در جهات مختلف تو، بلکه از همه‌سو می‌کشند. حتی اگر موفق می‌شدی در برابر همه‌ی آن عوامل دیگر پیشرفت بکنی، بالاخره زمانی می‌رسید که خواه‌ناخواه تعادلت را از دست می‌دادی.