بریده‌های کتاب همه می میرند

از مردن نمی‌ترسم دست کم میدانم که چند سالی زندگی کرده‌ام

پیروزی بر قحطی و طاعون ممکن است؛ ایا می شود بر انسانها پیروز شد؟

به نظر من جاودانگی معجزه ای نیست که از معجزه به دنیا آمدن و مردن بزرگتر باشد.

هرچیزی که بشر می سازد روزی خراب میشود،می‌دانم.و از همان لحظه ای که آدم به دنیا می آید مردنش شروع می‌شود.اما بین تولد و مرگ،زندگی وجود دارد.

با لبخندی گفت: از اینجا خوشم می‌آید. شما چطور؟ در آن طرف تالار زن جوانی وییل می‌نواخت و می‌خواند. جمعیت بر گردان ترانه او را به صدای بلند تکرار می‌کرد. معمولا از آن گونه هیاهوی انسانی و خنده‌ها و سر و صداها متنفر بودم. اما ماریان لبخند می‌زد و من نمی‌توانستم از آنچه چنان لبخندی را بر لبان او می‌آورد متنفر باشم. - من هم خوشم می‌آید.

با لبخندی گفت:میبینی،داری مشاور خیلی خوبی میشوی. گفتم:برای این است که دارم چیزها را با چشم تو میبینم.

این مردم خوشبختی را نمی‌خواهند؛ می‌خواهند زندگی کنند.[...] آنچه برایشان ارزش دارد هرگز آن چیزی نیست که به آن‌ها داده می‌شود، بلکه کاریست که خودشان می‌کنند. اگر نتوانند چیزی را خلق کنند، باید نابود کنند. اما در هر حال باید آنچه را که وجود دارد طرد کنند، وگرنه انسان نیستند. و ما که می‌خواهیم به جای آن‌ها دنیا را بسازیم و در آن زندانی‌شان کنیم، چیزی جز نفرت آن‌ها نصیبمان نمی‌شود. این نظم، این آسایشی که ما آرزویش را داریم برای آنها بدترین نفرین است.

_برای چه خودتان را گرفتار من کرده اید. +تصمیم گرفته ام خوبتان کنم. _من که مریض نیستم. +اما نمی خواهید زندگی کنید.

_شما جوانید، نیرومندید، چرا مثل مرده‌ها زندگی می‌کنید؟ مرد گفت: _کار بهتری پیدا نکرده‌ام.

من و همسالانم جوانی نکرده پیر می شویم. گفتم: آینده پاداش این مشقتها را خواهد داد. گفت: سالهایی که از دستمان رفته چه کسی به ما پس می دهد؟ نگاهی به من انداخت و گفت: من یک زندگی بیشتر ندارم.

در زمان بی‌کرانه هیچ کاری نمی‌ماند که ارزش آغازیدن، کوشیدن و به پایان رسانیدن داشته باشد.

شارل گفت: یک راه درست بیشتر وجود ندارد، و آن اینکه انسان در پی نجات خود باشد. - فکر می‌کنید بتوانید دیگران را هم به رستگاری برسانید یا اینکه فقط به نجات خودتان فکر می‌کنید؟ گفت: فقط نجات خودم، اگر خداوند رحمان بخواهد. دستی به پیشانی کشید و گفت: فکر میکردم وظیفه‌ام این است که دیگران را به زور به رستگاری برسانم و اشتباهم این بود: شیطان وسوسه‌ام کرده‌بود.

ایا سی چهل سال زندگی به این همه زحمت می ارزد؟

روزی همه می‌میرند اما پیش از مُردن زندگی می‌کنند.

مثل اینکه علاج درد به اندازه‌ی خود درد رنج‌آور است.