بریده‌های کتاب همه می میرند

دوستش داشتم، اما در شادی‌ها و غصه‌ها و نگرانی‌هایش شریک نبودم: آنچه را که او دوست داشت دوست نمی‌داشتم. در کنار من تنها بود، و این را نمی‌دانست

تو داری به این فکر می کنی که من دارم به چه چیزی فکر می کنم و این خود ضعف است.

گفتم: انسان حتی طالب خوشبختی هم نیست. به وقت کشی قناعت‌ می‌کند تا اینکه وقت او را بکشد.

کاش من دو نفر بودم؛ یکی حرف می زد و یکی دیگر گوش می داد، یکی زندگی می کرد و آن یکی به تماشای او می نشست. چه خوب می توانستم خودم را دوست داشته باشم! دیگر به هیچکس غبطه نمی خوردم.

"جاودانگی" معجزه ای نیست که از معجزه ی "به دنیا آمدن" و "مردن" بزرگتر باشد.

"ماه" همان ماهِ همیشگی است اما در دلِ هر کس، ماهی یگانه و بی همتا هست.

آه ! زندگی هر قدر دراز باشد، باز کوتاه است .

اتاق هایی بی هیچ ویژگی که بسیار آدمها در آن زندگی کرده بودند بی آنکه از خود اثری به جا گذارند، و از او نیز هیچ اثری باقی نمی ماند. من اینجا نخواهم بود، و هیچ چیز اینجا تغییر نخواهد کرد. با خود اندیشید: مرگ یعنی همین. کاش دست کم جای ما در فضا خالی می ماند و باد در آن می دمید و زوره می کشید؛ اما نه؛ با رفتن ما هیج شیار و شکافی به جا نمی ماند.

از مردن نمی‌ترسم دست کم میدانم که چند سالی زندگی کرده‌ام

پیروزی بر قحطی و طاعون ممکن است؛ ایا می شود بر انسانها پیروز شد؟

به نظر من جاودانگی معجزه ای نیست که از معجزه به دنیا آمدن و مردن بزرگتر باشد.

دادر آن لحظه دلم میخواست آمریکا را ببینم. آیا بعدا هم دلم می خواست ؟ باید همان هنگام رهسپار می‌شدم ‌.

هرچیزی که بشر می سازد روزی خراب میشود،می‌دانم.و از همان لحظه ای که آدم به دنیا می آید مردنش شروع می‌شود.اما بین تولد و مرگ،زندگی وجود دارد.

با لبخندی گفت: از اینجا خوشم می‌آید. شما چطور؟ در آن طرف تالار زن جوانی وییل می‌نواخت و می‌خواند. جمعیت بر گردان ترانه او را به صدای بلند تکرار می‌کرد. معمولا از آن گونه هیاهوی انسانی و خنده‌ها و سر و صداها متنفر بودم. اما ماریان لبخند می‌زد و من نمی‌توانستم از آنچه چنان لبخندی را بر لبان او می‌آورد متنفر باشم. - من هم خوشم می‌آید.

با لبخندی گفت:میبینی،داری مشاور خیلی خوبی میشوی. گفتم:برای این است که دارم چیزها را با چشم تو میبینم.

این مردم خوشبختی را نمی‌خواهند؛ می‌خواهند زندگی کنند.[...] آنچه برایشان ارزش دارد هرگز آن چیزی نیست که به آن‌ها داده می‌شود، بلکه کاریست که خودشان می‌کنند. اگر نتوانند چیزی را خلق کنند، باید نابود کنند. اما در هر حال باید آنچه را که وجود دارد طرد کنند، وگرنه انسان نیستند. و ما که می‌خواهیم به جای آن‌ها دنیا را بسازیم و در آن زندانی‌شان کنیم، چیزی جز نفرت آن‌ها نصیبمان نمی‌شود. این نظم، این آسایشی که ما آرزویش را داریم برای آنها بدترین نفرین است.

_برای چه خودتان را گرفتار من کرده اید. +تصمیم گرفته ام خوبتان کنم. _من که مریض نیستم. +اما نمی خواهید زندگی کنید.

_شما جوانید، نیرومندید، چرا مثل مرده‌ها زندگی می‌کنید؟ مرد گفت: _کار بهتری پیدا نکرده‌ام.