بریده‌ کتاب‌های همه می میرند

از مردن نمی‌ترسم دست کم میدانم که چند سالی زندگی کرده‌ام

با لبخندی گفت: از اینجا خوشم می‌آید. شما چطور؟ در آن طرف تالار زن جوانی وییل می‌نواخت و می‌خواند. جمعیت بر گردان ترانه او را به صدای بلند تکرار می‌کرد. معمولا از آن گونه هیاهوی انسانی و خنده‌ها و سر و صداها متنفر بودم. اما ماریان لبخند می‌زد و من نمی‌توانستم از آنچه چنان لبخندی را بر لبان او می‌آورد متنفر باشم. - من هم خوشم می‌آید.

این مردم خوشبختی را نمی‌خواهند؛ می‌خواهند زندگی کنند.[...] آنچه برایشان ارزش دارد هرگز آن چیزی نیست که به آن‌ها داده می‌شود، بلکه کاریست که خودشان می‌کنند. اگر نتوانند چیزی را خلق کنند، باید نابود کنند. اما در هر حال باید آنچه را که وجود دارد طرد کنند، وگرنه انسان نیستند. و ما که می‌خواهیم به جای آن‌ها دنیا را بسازیم و در آن زندانی‌شان کنیم، چیزی جز نفرت آن‌ها نصیبمان نمی‌شود. این نظم، این آسایشی که ما آرزویش را داریم برای آنها بدترین نفرین است.

_برای چه خودتان را گرفتار من کرده اید. +تصمیم گرفته ام خوبتان کنم. _من که مریض نیستم. +اما نمی خواهید زندگی کنید.

_شما جوانید، نیرومندید، چرا مثل مرده‌ها زندگی می‌کنید؟ مرد گفت: _کار بهتری پیدا نکرده‌ام.

من و همسالانم جوانی نکرده پیر می شویم. گفتم: آینده پاداش این مشقتها را خواهد داد. گفت: سالهایی که از دستمان رفته چه کسی به ما پس می دهد؟ نگاهی به من انداخت و گفت: من یک زندگی بیشتر ندارم.

در زمان بی‌کرانه هیچ کاری نمی‌ماند که ارزش آغازیدن، کوشیدن و به پایان رسانیدن داشته باشد.

روزی همه می‌میرند اما پیش از مُردن زندگی می‌کنند.

مثل اینکه علاج درد به اندازه‌ی خود درد رنج‌آور است.