بریده‌های کتاب دیوانه بازی

شادمانی و خوشبختی در یک نُت تنها خلاصه نیست، شادمانی آن چیزی است که در دو نُتی که با هم تلاقی می کنند وجود دارد. بدبختی وقتی است که نُت عوضی نواخته می شود، چون نُت شما با نت همسفرتان در هم نمی آمیزد. خطرناک ترین جدایی ها میان مردم در همین نکته نهفته است نه در جایی دیگر: در ضرب آهنگ ها.

شب اول گریه کرد، بعد خندید، بله، خندید، میان این دو حالت تفاوت چندانی وجود ندارد، خنده ها همان گریه ها هستند که به تنهایی خود را تسلی می دهند.

آدم چگونه می تواند عاشق کسی نشود که روی قرن ها جدیّت و سلیقه سیل راه انداخته؟

زندان، هرچقدر راحت و قشنگ باشد باز هم زندان است.

اندیشه پیش از این که در کتابی بیارامد، جهان را سیر می کند و تصویرهایی را که ما از میانشان انتخاب می کنیم، از آن بیرون می کشد.

می دانی افسردگی یعنی چه؟ تا به حال کسوف را دیده ای؟ خوب این هم مثل آن است: ماه جلو قلب می آید و قلب دیگر نوری از خودش نمی پراکند. روز روشن تبدیل به شب تاریک می شود. افسردگی هم ملایم است هم ظلمانی. او تا حدی از آن رهایی یافته: ظلمت رفته است و ملایمت باقی مانده است.

راستی در زندگی به غیر از «سلام، شب بخیر، دوستت دارم و هنوز برای مدتی کوتاه اینجا هستم، روی زمینی که تو هستی، من هم زنده‌ام» چه چیزی برای گفتن داریم؟

فرزند پس از مدتی باید خانواده را ترک کند، چاره‌ای ندارد: دیگر کسی در خانواده حرف او را درک نمی‌کند_ چون او را خیلی خوب می‌شناسند و چون دیگر او را نمی‌شناسند.

وقتی کسی دوستتان دارد خانه ای روی زمین به شما هدیه می‌دهد.خانه نه از سنگ بلکه از عشق ساخته می‌شود.

سنگ قبرها به جلد کتاب‌ها شباهت دارند، مربع مستطیل‌اند و اطلاعات کمی در اختیار می‌گذارند.

به این نکته پی برده‌ام که ما انسان ها یا بلافاصله از افرادی خوشمان می‌آید و یا هرگز از آنها خوشمان نمی‌آید.

در زندگی می‌توان همه چیز را هدیه کرد، مگر یک چیز را_ هدیه کردن زیباترین طریقه از دست دادن است._ فقط یک چیز مهم است، شادی؛ هرگز اجازه نده کسی شادی تو را از تو بگیرد.

در دنیا سه نژاد اصلی وجود دارد: خانه به‌دوش‌ها، عزلت‌گزین‌ها و بچه‌ها.

آنچه اسمی ندارد در واقع، هیچ چیز نیست.