بریده‌های کتاب به امید دل بستم

خورشید نمی‌تواند نور خود را ببیند.

قلبِ من با رعد و برق میتپه و میدونم ضعیفه اما همون قلبیه که به تو دادم.

وقتی سایه های دیگری سعی میکنند در ذهنش بخزند ، نگاه مرا می بینند که مثل نگهبان ایستاده ام و با بغضی در گلو ، دوباره به درون تاریکی می لغزند

می‌فهمم چه احساسی دارد وقتی بالاخره کسانی را پیدا کنی که فکر می‌کنی به آن‌ها تعلق داری و بعد همه را از تو بگیرند

ستاره هایم دارند سقوط می کنند. و من نمی توانم نجاتشان بدهم.

بعد از اینکه توفان تموم شد، بهتر بود تظاهر کنم که اصلا برف نباریده:)). دیگه سوال نپرسیدم، دیگه دنبال دلیل نبودم. دیگه به هیچ کس اهمیت نمی‌دادم. و یک جایی این وسط، زنده موندن رو هم جا گذاشتم🍃🩶.

همه چیز در زندگی مثل قمار می مونه،عزیزم،حتی عشق.

او نسخه بازیافت شده کسی که قبلاً دوست داشتم نیست. او قافیه شعر گذشته من است

اما اگر هم بیش از حد تظاهر کنی، حقیقت بالاخره به آدم یادآوری می‌کند که نباید آن را نادیده بگیری.

سی از نئو سوال کرد چرا این قدر کتاب دارد.نئو گفت کتاب ها منبعی بی پایان برای فرار از واقعیت هستند.♥️📚

دستم را نوازش می‌کند. اما این لمس کردن ها عاری از احساسات هستند،

تو هیچ وقت نخواهی فهمید تنهایی چقدر میتونه قدرتمند باشه تا روزی که میبینی حتی آسیب رسوندن به خودت هم به اندازه‌ای دردناک نیست که تو رو راضی کنه

اینکه سؤال کنی چطور با کسی دوست شدید مثل این است که بپرسی دنیا چطور به وجود آمده.این اتفاق یک فرآیند است.خطی نیست،بلکه دوره ای است.درست مثلِ این دنیا.آدم ها هم آن قدر که ما گاهی دوست داریم آن ها را پیچیده فرض کنیم،پیچیده نیستند.

نفرت یک انتخاب است اما عشق اینطور نیست . هیچ چیز به اندازه عشق از کنترل ما آدم‌ها خارج نیست.

امید یعنی همین.دروغی که به خودمون می گیم تا بتونیم ساعت ها رو بشکنیم و تظاهر کنیم زمان مرده.

امید شکننده است بی پایان نیست

هرچه بيمارستان بزرگتر میشد؛ اشک های بیشتری روی طبقاتش می‌چکید

افسردگی درست مثل ترس می مونه ،فقط سایه هست و هیچ موجودیتی نداره،اما واقعیت داره.

فراموش کردن بخش بسیار مهمی از پشت سر گذاشتن اندوه است.