بریده‌های کتاب به امید دل بستم

در طول زمان، متوجه شدم ساختننِ یک شخصیت جدید برای هر دوست کار موقتی است. تا هر زمان که دوست داشته باشی میتونی تظاهر کنی، اما در نهایت به اون کسی که هستی برمی‌گردی.

می‌خواهد گریه کند اما به خاطر نمی‌آورد چطور باید گریه کند .

نادیده گرفتن آنچه که دوست داری کار مشکلی است...

تخریب کردن امری اعتیاد آور است. هر چه بیشتر هستم، کمتر دوست دارم باشم. هر چه کمتر هستم، دوست دارم از این هم کمتر شوم.

دست ها میتونن همدیگر رو ببوسن؟_ :) 🫱🏼‍🫲🏻🫂نمیدونم، به نظر من میتونن+

هیچ‌چیز به اندازه عشق از کنترل ما آدم‌ها خارج نیست.

یک بار گوشه یکی از کاغذ هایش خواندم که نوشته بود ، کاغذ قلب من است . خودکار ها رگ های من هستند . واژگانی که دزدیدم را باز میگردانند . همچون خون تا صحنه ای را به تصویر بکشم

((به نظرم بدترین احساس دنیا این هست که به کسی بگی داری درد می کشی و بعد اون ها در جواب بهت بگن تو که زخمی نداری.))

هیچ‌وقت نفهمیدم آدم ها چرا باید بمیرن و با خودم فکر کردم شاید اون جوابِ این سوال رو داشته باشه.

تصمیم میگیرم به سمت دیگری نگاه‌کنم.گذشته را به حال خود رها کنم.

انگاری که انسان باید هویتش را بر حسبِ هوی و هوس دیگران از نو بسازد.به جای پروشِ آن باید درستش کنی.

چون حتی اگه تصمیم بگیریم چیز هایی رو دوست داشته باشیم که هیچ وقت از دست نمی دیم، پس در واقع هیچ وقت هیچ چیز را از دوست نداشتیم.

گاهی اوقات خورشیدها انقدر درخشان هستند که مجبور میشوی نگاهت را از انها برگردانی.

《تا هر زمان که دوست داشته باشی می‌تونی تظاهر کنی، اما در نهایت به اون کسی که هستی بر‌می‌گردی》

نمیدانم آرزوم برای پیدا کردن جواب ها به حقیقت میپونند یا نه. نمی‌دانم آیا ما آرزوی همدیگر بودیم یا نه.

بچه که بودیم تظاهر میکردیم بیمارستان قصر است و ما شوالیه‌های آن هستیم.

و من او را دوست خواهم داشت. حتی اگر در پایان، در صفحه آخر، دوباره او را از دست بدهم=) 🍃🩶