بریده‌های کتاب به امید دل بستم

زمان،بیماری و مرگ بزرگترین سارقان این جهان هستند . یا اینکه بودند. پس از آن ما آمده ایم.

تا هر زمان که دوست داشته باشی میتونی تظاهر کنی ، اما در نهایت به اون کسی که هستی برمیگردی.

هر آدمی داستانی داره که روی پیشونی اش ، دوروبرش،در گذشته اش نوشته شده.من دوست دارم از این داستان ها پرده بردارم

به نظرم بدترین احساس دنیا این است که به کسی بگی داری درد میکشی و بعد اون ها در جواب بهت بگن تو که زخمی نداری

اولین باری بود که باهم چیزی دزدیدیم، اولین باری بود که انسانیتِ خود را با کمی گناه باهم شریک شدیم.

اما گاهی اوقات پدر و مادرها اون چیزی که دلشون می‌خواد بچه‌شون باشه رو بیشتر از اون چیزی که واقعاً هست دوست دارن.

انسان‌ها مهارت زیادی در خودتخریبی دارند. فقط آن‌هایی از بین ما که عاشق چیزهای معیوب هستند دلیلش را می‌دانند.

اما حداقل این بار مرگ آنقدر مهربان بود که منتظر آخرین خداحافظی بماند

هنرمندان ما همین الآن هم مسیرمون رو نقاشی کردن. بنابراین هرچی هم که بشه سرنوشت های ما از قبل نوشته شدن. نگرانی هیچ چیزی رو تغییر نمیده. و اگر حتی این حرف هم حالت رو بهتر نمی‌کنه.

گذشته همیشه سردتر است.

اما گاهی اوقات پدر و مادر‌ها اون چیزی که دلشون می‌خواد بچه‌شون باشه رو بیشتر از اون چیزی که واقعاً هست دوست دارن.

آن قدر دلم برایشان تنگ شده که دارم از درون فرو می پاشم.

آدم هارا فقط یک بار از دست نمی‌دهی.با شنیدنِ آهنگی که تورا به یاد لبخند آن‌ها می‌اندازد دوباره آن‌هارا از دست می‌دهی.با گذشتن از کنار نشانه‌ای قدیمی.خندیدن به جوکی که اگر آن‌ها بودند به آن می‌خندیدند.بارها و بارها آن‌هارا از دست می‌دهی.

فکر می‌کنی می‌میری اما هر روز بعد از روز قبل همچنان به زندگی ادامه می‌دهی.

یادت باشه اینکه ستاره ها افتادن به این معنی نیست که ارزش آرزو کردن رو نداشتن.

«خیلی سخته سعی کنی حرفت رو به کسانی بفهمونی که هیچ اعتقادی به حرف‌هات ندارن.»