بریده‌ کتاب‌های زایو

از پنجره‌ی هوارو به بیرون نگاه کرد و همان‌طور که به سرزمین اساطیر چشم دوخته بود، شمرده شمرده گفت: وقتی جسمی سرطان بگیره، تک تک سلول‌های اون درگیر می‌شن؛ تا جایی که این غده منجر به مرگ جسم میشه. سپس دکتر پارسا حرف توماس را قطع کرد و سوالی پرسید: - یعنی مرگ دنیا؟! توماس با شنیدن سوال دکتر پارسا، نگاه از پنجره برداشت و در چشمان او خیره شد؛ طوری که گویا چیزی در چشمان مصمم دکتر پارسا می‌دید!

تاریخ چیز خوبیه. شاید بشه گفت علم شگفتی هاست! و شگفت انگیزترین درسش اینه که داستان آدم همانند چرخه‌ایه که دائم تکرار شدنیه، و جمله آخر هر کتاب تاریخ، تنها یک کلمه است : عبرت!

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره.اگر چه اون عنصر، ارتش و صلاح ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون،استواری اون ملت بر عقیده شه .

دو قشر هستن که وقتی با هم تنها می شن،می تونن ساعت های زیادی رو با حرف زدن بگذرونن:یکی دانشمند ها، و دیگری زن ها!

گاهی اوقات آدم هایی حماقت را ضمانت زندگی شان فرض میکنند. آن وقت چه خون ها که ضامن عقیده ها خواهد شد...

استاد همانطور که مانند بقیه به کتاب و نوشته‌های آن خیره شده بود، تلخندی زد و گفت: تولستوی اگه بیشتر زنده می‌موند، یا لااقل آینده رو می‌دید، اسم رمانش رو میگذاشت: جنگ و جنگ.

این ، گذر زمانه که مشخص می‌کنه چیزی ارزشه یا فضاحت ؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوعه ،حتی الآن!

می دانست گیر افتاده است ، و حرکت اضافی لیزر های دیگر، مثل شمشیر به تن او می خورد و دست و پایش را مانند بند کیفش قطع خواهد کرد . خسته شده بود . نمی دانست چه کار کند . با کوچک ترین حرکت تعداد لیزر ها بیشتر می شدند .

داستان رهبران بزرگ دنیا، هیچ وقت فراموش شدنی نیست. رهبران بزرگ، نگین حلقه تاریخ اند.

گذر زمان ارزش واقعی چیزها را مشخص می‌کنه.

گاهی وقت ها آدم هایی حماقت رو ضمانت زندگیشون فرض میکنن. اونوقت،چه خون ها که ضامن عقیده ها خواهد شد.

استاد همان طور که مانند بقیه به کتاب و نوشته های آن خیره شده بود ، تلخندی زد و گفت : تولستوی اگه بیشتر زنده می‌موند ، یا لااقل آینده رو می‌دید ، اسم رمانش رو می‌گذاشت : جنگ و جنگ !

ساشا گفت: در زندگی همیشه بزرگترین ضربه ها رو اون‌هایی به آدم میزنن که اصلا پیدا نیستن و نمیدونی کجا هستند و چه کاره‌اند!

جمهوری اسلامی فلسطین ساعت: ۱۱:۱۳

پدرم راست می‌گفت؛ ساختن همیشه سخت‌تره! اما گاهی چیزهایی لایق خراب شدن و محکوم به نابودی هستن!

توماس با شعف به حافظ و سپس به چشمان دکتر پارسا خیره شد. با وجد و خوشحالی به او نگاه می‌کرد. سپس آرام و از اعماق وجود گفت: مدت بسیار زیادیه که ما دنبال شما می‌گردیم، دکتر پارسا! مدت خیلی زیادی!

باید ادامه داد، به خاطر اون دانشمندایی که همراه شما بودن و برای شکستن ساختار ویروس، جونشون رو از دست دادن، باید ادامه داد.....

اما ادواردو نگاهی به عکس انداخت و به آرامی و با اطمینان خاصی که در صدایش بود پاسخ توماس را داد: _می‌ارزید! و عکس را بوسید.