بریده‌های کتاب از چیزی نمی ترسیدم: زندگی نامه خودنوشت قاسم سلیمانی 1335 تا 1357

[اوایل سال ۵۶ برای اولین بار با اتوبوس به زیارت مشهد مقدس رفتم. اتاقی در یک مسافرخانه نزدیک حرم گرفتم. پس از زیارت به دنبال باشگاه می‌گشتم. چشمم به یک زورخانه در نزدیکی حرم افتاد. حالا دیگر هم خوب میل می‌گرفتم و هم خوب کباده می‌زدم و هم بیش از هفتاد مرتبه شنا می‌رفتم. تعدادی مرد میانسال و چند جوان مشغول ورزش بودند. بازوهای برهنه‌ام و سینه‌ای پهن، در سن جوانی حاکی از ورزشکار بودنم بود. از میان‌دار اجازه گرفتم. تعدادی شنا رفتم. میل گرفتم. بعد آمدم سنگ زدم. پس از اتمام ورزش و اجازه مجدد از میان‌دار، از گود خارج شدم. اصول ورود و خروج به گود را از مرحوم عطایی و حاج‌ماشاالله جهانی به خوبی یاد گرفته بودم که نهایت ادب ورزشکاری است. اساساً ورزش تاثیر زیادی بر اخلاق دینی من داشت و یکی از مهم‌ترین عواملی که مانع مهمی در کشیده‌نشدنم به مفاسد اخلاقی بود، به رغم جوان بودن، ورزش بود.]

بهار برای ما فصل نعمت بود: اولاً فرار از سرمای جان‌سوز زمستان و دوم اینکه فصل کوچ ما بود. به‌محض اینکه نوروز تمام می‌شد، پس از اتمام سیزده که زن‌ها معتقد بودند نحس است، ایل ما کوچ می‌کرد به‌سمت ارتفاعات تَنگَل جنگلی تُنُک با بادام‌های وحشی که در فصل بهار چادرکَن می‌شد و باغ بزرگی در تَنگَل که انواع میوه‌ها را داشت. دره‌ی عمیق و سرسبز و پر از گردوی بُندَر که از شدت درهم‌تنیدگیِ درختان گردو، آفتاب داخل آن نمی‌افتاد و ده‌ها چشمه‌سارِ آب از دره‌های کوچک آن جاری بود و رودخانهٔ کوچکی را تشکیل می‌داد. بیدهای بسیار بلند و سپیدارهای سربه‌فلک‌کشیده‌ی باغ، سایه‌ی بسیار بزرگی درست می‌کرد. مادرم پَلاس را لب جوی آب می‌زد و جُغ‌ها را می‌کشیدند. صدای شُرشُر و غَلتان آب که از وسط چادرسیاه ما عبور می‌کرد، صفایی می‌داد؛ اگرچه فقر و زحمت زیاد، فرصت درک این صفا را نمی‌داد.

صبح، اعلام تجمع در مسجد جامع شهر شد. این اعلام دهان‌به‌دهان، بیشتر از فضای مجازی امروز، تمام شهر را پر کرد! جوان‌های انقلابی و تعدادی از علما، از جمله آیت‌الله صالحی، در شبستان جمع بودند. شهربانی، با جمع کردن کولی‌ها که در همان حوالی شهر سکنی داشتند، از دو طرف به مسجد حمله‌ کردند. مسجد جامع دارای سه در ورودی بسیار بزرگ و مشابه هم بود.پس از ساعاتی کولی‌ها از دو در شمالی و غربی مسجد، با حمایت نیروهای شهربانی و پاسبان‌ها حمله‌ی خود را شروع کردند. اول تمام موتور و چرخ‌های پارک شده‌ی جلوی در مسجد را آتش زدند. فریاد جوان‌ها بلند شد که: «درها را ببندید!»چند موتور آوردند پشت در مسجد و در را آتش زدند. از دو طرف، شليک گاز اشک‌آور به داخل مسجد شروع شد. حالا در باز شده بود و حمله به داخل شبستان آغاز شد.]

الهی به عزتت و جلالت، خوارم مکن به جرم گنه شرمسارم مکن مرا شرمساری به روی تو هست مکن شرمسارم مرا پیش کس

روش کتاب خواندن سردار شهید قاسم سلیمانی: کتاب را با دقت می‌خواند. بر ابتدا و انتهای کتاب یادداشت می‌نوشت. گاهی حتی یادداشت‌های مفصل‌ترش را در دفتر جداگانه‌ای ثبت می‌کرد. بسیاری کتاب‌ها را ماژیک رنگی نشانه‌گذاری می‌کرد و خط می‌کشید.

ترس از کتک خوردن و شکنجه در من فروریخته بود فکر می کردم هرچه باید بشود شد با هر ضربه و لگدی کلمه خمینی در عمق وجود من حک شد

عکس را از زیر پیراهنم بیرون آوردم،ساعتها در او نگریستم.رفتم ترمینال مسافربری و بلیت کرمان‌‌گرفتم؛ درحالیکه که عکس سیاه و سفیدی که حالا بشدت به او علاقمند شده بودم را در زیر پیراهن خود که چسبیده به قلبم بود، پنهان کرده بودم؛ احساس میکردم حامل یک شیء بسیار ارزشمندم؛ خمینی بخشی از وجودم شده بود...

روش خواندنش هم، در نوع خود، جالب بود: کتاب را با دقت می‌خواند. بر ابتدا و میانه و انتهای کتاب یادداشت می‌نوشت. گاهی حتی یادداشت‌های مفصّل‌ترش را در دفتر جداگانه‌ای ثبت می‌کرد. بسیاری کتاب‌ها را با ماژیک رنگی نشانه گذاری می‌کرد و خط می‌کشید. بله، اینطور با کتاب‌ها مأنوس می‌شد.

صدای نماز پدرم یادم است،همراه با دعای پس از سجده که پیوسته زمزمه می کرد: الهی به عزتت و جلالت،خوارم مکن به جرم گُنَه،شرمسارم مکن مرا شرمساری به روی تو هست مکن شرمسارم مرا پیش کس

عطای بزرگان، امت را به جای می‌آورد که نیایند به کار.

عکس خمینی آینه روزانه من بود: روزی چند بار به عکس او می‌نگریستم. انگار زنده در کنارم بود و من جَنب او که مشغول خواندن قرآن است، نشسته بودم. او بخشی از وجودم شده بود.

در تمام عشیره ما اولین گوسفندی که از آن‌ها برّه یا کَرِه نری به دنیا می‌آورد، آن مال امام حسین علیه‌السلام بود. آن را چهار تا پنج ماه در خانه می‌بستند و علف می دادند. چاق ترین گوسفندشان همان بود. بعد، در ایام فصل کوچ، روضه امام حسین عليه‌السلام را می‌خواندند، گوسفند را می‌کشتند و شام مفصّل می‌دادند.