بریده‌های کتاب تیستو سبز انگشتی

آدم‌های بزرگ فکرهای از پیش‌ساخته شده‌ای دارند و هرگز خیال‌بافی نمی‌کنند و هرگز هم نمی‌توانند فکر کنند که چیز دیگری هم غیر از دانسته‌های آن‌ها می‌تواند وجود داشته باشد.

تیستو یک فرشته بود.

به جنگ بگویید: نه! به گل بگویید: آری!

گریه کن تیستو، گریه کن! برایت لازم است. آدم‌بزرگ‌ها جلوی گریه‌شان را می‌گیرند، ولی کار اشتباهی می‌کنند، چون اشک‌های‌شان توی تن‌شان یخ می‌بندد و این همان چیزی است که باعث می‌شود قلبشان این‌قدر سخت بشود.

تیستو یک فرشته بود!

مرگ علاقه‌ای به حل هیچ معمایی ندارد. این مرگ است که تمام معماها را طرح می‌کند.

هر وقت تیستو تنها می شد،روی نرده ها می نشست و حسابی سرسره بازی می کرد.این نرده ها سورتمه شخصی تیستو بود، قالیچه پرنده‌اش بود،و جاده جادویی اش....

بله می‌دانم، تو کشف کردی که مرگ تنها بدبختی‌ای است که گل‌ها نمی‌توانند جلو آمدن آن را بگیرند.

تیستو معتقد شد که جنگ، بزرگ ترین و بدترین بلا در دنیاست.چون هرکس عزیز ترین چیزش را در جنگ از دست میدهد.