بریده‌های کتاب تیستوی سبزانگشتی

تیستو یک فرشته بود.

به جنگ بگویید: نه! به گل بگویید: آری!

گریه کن تیستو، گریه کن! برایت لازم است. آدم‌بزرگ‌ها جلوی گریه‌شان را می‌گیرند، ولی کار اشتباهی می‌کنند، چون اشک‌های‌شان توی تن‌شان یخ می‌بندد و این همان چیزی است که باعث می‌شود قلبشان این‌قدر سخت بشود.

تیستو یک فرشته بود!

مرگ علاقه‌ای به حل هیچ معمایی ندارد. این مرگ است که تمام معماها را طرح می‌کند.

هر وقت تیستو تنها می شد،روی نرده ها می نشست و حسابی سرسره بازی می کرد.این نرده ها سورتمه شخصی تیستو بود، قالیچه پرنده‌اش بود،و جاده جادویی اش....

بله می‌دانم، تو کشف کردی که مرگ تنها بدبختی‌ای است که گل‌ها نمی‌توانند جلو آمدن آن را بگیرند.