بریده‌ای از کتاب تیستو سبز انگشتی اثر موریس دروئون

خیلی پیش می‌آید که وقتی آدم‌بزرگ‌ها با صدای بلند حرف می‌زنند، گوش بچه‌ها به حرف‌شان نباشد. ... ... ولی همین‌که آدم‌بزرگ‌ها شروع می‌کنند به یواش حرف زدن و رازهایشان را برای هم‌دیگر می‌گویند، آن‌وقت بچه‌ها گوش‌هایشان را تیز می‌کنند و سعی می‌کنند درست همان حرف‌هایی را بشنوند که دیگران نمی‌خواهند بچه‌ها بشنوند. این یک عادت همه‌گیر است و تیستو هم در این مورد استثنا نیست.