بریده‌ کتاب‌های زمانی که یک اثر هنری بودم

آگاهی من یعنی خود من و نه چیزی جدای من.

تنهایی برایمان ملموس‌تر می‌شد‌. تا آن اندازه که به کلمات بی‌معنی، معنایی پنهان می‌داد :)

فکر کردم که زئوس پترلاما در شرط بندی‌اش برنده شده بود، دیگر نمی‌خواستم خودم را بکشم. من وابستگی پیدا کرده بودم. کنجکاوی مرا به مسیر زندگی هدایت کرده بود. در انتظار یک تحول بودم.

او با مهربانی به من لبخند می‌زد. توی لبخندش حرف‌هایی بود که به‌ زبان ‌ نمی‌آورد. ولی من به وضوح آن‌ها را می‌شنیدم. :)

آن‌ها برای فهمیدن هم نیازی به حرف زدن نداشتند.

در برابر بدیهیات می‌جنگیم و گاهی هم طرح های دور از ذهن بلافاصله ما را جذب خود می‌کند.

کلمات ساده و رام بر زبان جاری می‌شدند. کلماتی که کمترین تغییرات ذهنی‌ام را هم به نمایش می‌گذاشتند. کلماتی که روحیات مرا بیان می‌کردند، همه چیز مرا نشان می‌دادند و مرا سرمست می‌کردند.

اشمیت در جریان حادثه‌ای که در صحرای هوگار برایش اتفاق افتاد(او در این صحرا گم شده بود جایی که سیصد کیلومتر با نزدیک ترین آبادی فاصله داشت؛ بدون آب و غذا) آنجا بود که احساس کرد نیرویی فوق بشری و متعالی وجود دارد که او را هدایت می‌کند. او می‌گوید در سال ۱۹۶۰ جسمم به دنیا آمد و در صحرتی هوگار بود که روح و قلبم به دنیا آمد.

آدمِ زشت فقط پیشرفت می‌کند. پیوسته غافلگیر می‌کند. هرچه جذابیتش کمتر باشد به اغواگری اش اضافه می‌شود.

برای نخستین بار در زندگی، احساس کردم ارزش خاصی یافته‌ام. اما چون آدم پوچ و به درد نخوری بودم، نمی‌توانستم تشخیص بدهم چه ارزشی دارم.