بریده‌های کتاب وقتی اثری هنری بودم

آگاهی من یعنی خود من و نه چیزی جدای من.

تنهایی برایمان ملموس‌تر می‌شد‌. تا آن اندازه که به کلمات بی‌معنی، معنایی پنهان می‌داد :)

فکر کردم که زئوس پترلاما در شرط بندی‌اش برنده شده بود، دیگر نمی‌خواستم خودم را بکشم. من وابستگی پیدا کرده بودم. کنجکاوی مرا به مسیر زندگی هدایت کرده بود. در انتظار یک تحول بودم.

حافظه کاغذ همیشه بهتر از ما عمل میکنه.

روی کره‌ی زمین هزاران نفر مثل من به هیچ دردی نمی‌خورند. نباید از خودم بیشتر از این انتظار داشته باشم. وقت آن رسیده بود که کمی اراده بارِ زندگی خودم کنم. خب زندگی را به من داده‌اند، پایان دادن به آن بماند به عهده‌ی خودم!

اما بدبختی عجیب من این است که از بدبختی خود آگاه هستم همیشه از تمام مواهب زندگی بی بهره بوده ام ، به جز هوشیاری و آگاهی

او با مهربانی به من لبخند می‌زد. توی لبخندش حرف‌هایی بود که به‌ زبان ‌ نمی‌آورد. ولی من به وضوح آن‌ها را می‌شنیدم. :)

آگاهی قلموی چسبناک سربه راهی نیست که بر واقعیت کشیده شود

هربار دست به خودکشی زدم ناموفق بود. راستش توی هر کاری ناموفق بودم: هم در زندگی هم در خودکشی.

آن‌ها برای فهمیدن هم نیازی به حرف زدن نداشتند.

نه به آمدن صبح امید داشتم و نه به ادامه‌ی زندگی.

در برابر بدیهیات می‌جنگیم و گاهی هم طرح های دور از ذهن بلافاصله ما را جذب خود می‌کند.

هر بار دست به خودکشی زدم ناموفق بود. راستش در هر کاری ناموفق بودم: هم در زندگی هم در خودکشی، از همه بدتر این وضعیت برایم عادت شده بود، روی کره زمین هزاران نفر مثل من به هیچ دردی نمی خورند، نباید از خودم بیشتر از این انتظار داشته باشم

کلمات ساده و رام بر زبان جاری می‌شدند. کلماتی که کمترین تغییرات ذهنی‌ام را هم به نمایش می‌گذاشتند. کلماتی که روحیات مرا بیان می‌کردند، همه چیز مرا نشان می‌دادند و مرا سرمست می‌کردند.

اشمیت در جریان حادثه‌ای که در صحرای هوگار برایش اتفاق افتاد(او در این صحرا گم شده بود جایی که سیصد کیلومتر با نزدیک ترین آبادی فاصله داشت؛ بدون آب و غذا) آنجا بود که احساس کرد نیرویی فوق بشری و متعالی وجود دارد که او را هدایت می‌کند. او می‌گوید در سال ۱۹۶۰ جسمم به دنیا آمد و در صحرتی هوگار بود که روح و قلبم به دنیا آمد.

تا وقتی که به حفظ احساسات و عقاید شخصی ات اصرار داشته باشی در رنج و عذاب خواهی بود

آدمِ زشت فقط پیشرفت می‌کند. پیوسته غافلگیر می‌کند. هرچه جذابیتش کمتر باشد به اغواگری اش اضافه می‌شود.

برای نخستین بار در زندگی، احساس کردم ارزش خاصی یافته‌ام. اما چون آدم پوچ و به درد نخوری بودم، نمی‌توانستم تشخیص بدهم چه ارزشی دارم.