بریده‌های کتاب ده غلط مشهور درباره اسرائیل

در دوره حکومت روم، و بعدها در دوره بیزانس، فلسطین یکی از استان‌های امپراطوری بود و سرنوشت آن هم تاحد زیادی به بخت و اقبال رم (و بعدها به بخت و اقبال قسطنطنیه) بستگی داشت. از اواسط قرن هفتم میلادی به بعد، تاریخ فلسطین شدیدا به جهان عرب و دنیای اسلام گره خورد (البته به‌جز یک وقفه کوتاه در دوران قرون وسطی که این منطقه به صلیبی ها واگذار شد).

بنابراین فلسطین یک سرزمین خالی نبود. فلسطین بخشی از جهان ثروتمند و حاصلخیز شرق مدیترانه در قرن نوزدهم و در مسیر نوسازی و ملی گرایی بود. فلسطین بیابانی نبود که منتظر شکوفایی باشد. فلسطین از حيث مفهومی یک کشور بود و آماده میشد تا به عنوان یک جامعه مدرن وارد قرن بیستم شود، با تمامی محاسن و معایب چنین دگرگونی و تبدیل از یک بخش امپراطوری عثمانی به یک کشور مستقل. اما استعمار این کشور توسط جنبش صهیونیسم، این روند را ناکام گذاشت و آن را برای اکثریت مردمی بومی‌ای که آنجا زندگی می‌کردند تبدیل به یک فاجعه کرد.

ریشه‌های صهیونیسم امروزی را می‌توان عملا در قرن هجدهم و چیزی که جنبش روشنگری یهودی خوانده میشد یافت. آن‌ها گروهی از نویسندگان، شاعران و خاخام‌ها بودند که زبان عبری را احیا و مرزهای آموزش سنتی و مذهبی یهودی را به سمت پژوهش‌های فراگیرتر علمی، ادبی و فلسفی پیش بردند در پی رشد این جنبش در سراسر اروپای مرکزی و شرقی، کم‌کم روزنامه‌ها و مجلات عبری رو به ازدیاد گذاشت.

این وضعیت بغرنج وقتی حادتر شد که رهبران یهودی به خاندان هاشمی حاکم در اردن برای دستیابی به نتیجه ای که مد نظر اردنیها بود توافقی پیشنهاد دادند در انتهای جنگ ۱۹۴۸، عملاً فلسطین کم و بیش به همان ترتيب مد نظر صهیونیستها بین جنبش صهیونیسم و اردن تقسیم شد بود.

این جرم [یعنی پاکسازی نژادی] در دهه ۱۹۹۰ میلادی و پس از جنگ داخلى بالكان [و جنایات صربها] تعریف [حقوقی و رسمی] یافت، طبق این تعریف: پاکسازی نژادی به هرگونه اقدامی از سوی یک نژاد و قوم مشخص گفته می‌شود که به منظور بیرون راندن یک گروه نژادی و قومیتی دیگر صورت گیرد، به این هدف که یک منطقه مخلوط نژادی را به یک منطقه خالص نژادی تبدیل کند. چنان اقداماتی، فارغ از اینکه به چه وسیله ای انجام گیرد، به حد «پاکسازی نژادی» بالغ می‌شود (حال، وسایل انجام آن می‌تواند از اجبار و تهدید تا اخراج و کشتار دسته جمعی را شامل شود).

پیامد اخلاقی مسئله هم این است که کشور یهودی، البته قطعاً مانند بسیاری دیگر از کشورها از دل گناه زاده شد. اما این گناه، یا این جنایت، هیچ وقت پذیرفته [ و به آن اعتراف] نشد. حتی از این بدتر، برخی محافل در داخل اسرائیل وقوع این مسئله را پذیرفتند، اما در عین حال این اقدامات را صددرصد موجه قلمداد کردند، هم به عنوان چیزی که در گذشته رخ داده بود و هم به عنوان یک سیاست آتی علیه فلسطینی‌ها در هر کجای فلسطین که حضور داشته باشند. این جنایت هنوز و همین امروز هم در حال ارتکاب است.

...آتش بسی در بین آتش بس‌های متعدد که این هم هر ازگاهی با یک حمله دیگر اسرائیلی‌‌ها نقض می شد.

چیزی که هر پروژه استعماری‌ای در درجه اول نیاز دارد، عبارت است از زمین در مناطق اشغالی کرانه باختری و باریکه غزه زمین فقط از طریق سلب مالكيت و مصادره بسیار گسترده اراضی، بیرون کردن مردم از جایی که چندین نسلشان در آن زندگی کرده بودند، و محدود کردن آنها در مناطق محاصره شده‌ای با شرایط دشوار زندگی میسر شد.

انقلاب کبیر عربی اولین خیزش فلسطینی‌ها علیه سیاست‌های حکومت قیمومیت بریتانیا در حمایت از صهیونیسم بود، و سه سال طول کشید تا ارتش بریتانیا بتواند آن را سرکوب کند. در این روند ارتش بریتانیا حدود ۲۰۰۰ خانه را در جریان مجازات‌های دسته جمعی متعددی که علیه جمعیت بومی اعمال شد، تخریب کرد.

توافق اسلو هم تفاوتی با بقیه بحث ها نداشت. در این سند هم موضوع آوارگان چنان در تبصره‌ها دفن شده بود که تقریبا در بین انبوه کلمات، به چشم نمی‌آمد. البته شریک فلسطینی این توافق هم در این ایجاد ابهام در خصوص موضوع آوارگان نقش داشت، که احتمالاً از غفلت آنها ناشی می‌شد نه از تعمدشان ولی این، در نتیجه تفاوتی ایجاد نمی‌کند.