بریده‌های کتاب مهمانسرای دو دنیا

داستان بشریت مثل یه مسابقه ایه که آخرش بد تموم میشه و من نخواسته بودم توش شرکت کنم.

می‌تونست انتخاب کنه که این بدن رو تحمل نکنه، ادای مریض‌ها رو درآره، خودش رو توی افسردگی غرق کنه و خیلی زود هم بمیره. انتخابش این بود که با این حال زندگی رو دوست داشته باشه، شاد باشه، سبک باشه و به همه‌چیز عشق بورزه. تولدش اون رو در سایه گذاشته بود اما اون نور رو ترجیح داد و انتخاب کرد. هرکس با لورا برخورد کرده از اون خاطره‌ای مثل آفتاب داره.

برای ما بی‌اقبال ها، چیزی که زندگی رو اشتهاآور می‌کنه اینه که پر از چیزهاییه که ما نداریم. زندگی برای این زیباست که بالاتر از حد امکانات ماست.

هیچی عادی‌تر از این نیست که آدم خودش رو تک و منحصربه‌فرد فرض کنه.

بی اشتهایی چه بسا بدترین دردهاست. وقتی سیر به دنیا می‌آین، قبل از اینکه فریاد بزنین دهنتون رو پرِ خوراکی می‌کنن، پیش از اینکه درخواست کنین بوسه می‌گیرین، قبل از این‌که پول درآرین خرج می‌کنین، اینا آدم رو خیلی اهل مبارزه بار نمی‌آره. برای ما بی‌اقبال ها، چیزی که زندگی رو اشتهاآور می‌کنه اینه که پر از چیزهاییه که ما نداریم. زندگی برای این زیباست که بالاتر از حد امکانات ماست.

«شخصیت‌ها نه آنقدر زنده‌اند که زندگی کنند و نه آنقدر مرده‌اند که به زنده‌ها فکر نکنند. فقط منتظر نوبتشان هستند.»

+ شما خودتون رو دوست ندارین. _ شما کسی رو می‌شناسین که خودش رو دوست داشته باشه؟

فقط ابله ها تغییر عقیده نمیدن.

برای ما بی‌اقبال‌ها، چیزی که زندگی رو اشتهاآور می‌کنه اینه که پر از چیزهاییه که ما نداریم. زندگی برای این زیباست که بالاتر از حد امکانات ماست.

هر کس با او برخورد کرده از اون خاطره‌ای مثل آفتاب داره.