بریده‌های کتاب مهمانسرای دو دنیا

بی اشتهایی چه بسا بدترین دردهاست. وقتی سیر به دنیا می‌آین، قبل از اینکه فریاد بزنین دهنتون رو پرِ خوراکی می‌کنن، پیش از اینکه درخواست کنین بوسه می‌گیرین، قبل از این‌که پول درآرین خرج می‌کنین، اینا آدم رو خیلی اهل مبارزه بار نمی‌آره. برای ما بی‌اقبال ها، چیزی که زندگی رو اشتهاآور می‌کنه اینه که پر از چیزهاییه که ما نداریم. زندگی برای این زیباست که بالاتر از حد امکانات ماست.

«شخصیت‌ها نه آنقدر زنده‌اند که زندگی کنند و نه آنقدر مرده‌اند که به زنده‌ها فکر نکنند. فقط منتظر نوبتشان هستند.»

+ شما خودتون رو دوست ندارین. _ شما کسی رو می‌شناسین که خودش رو دوست داشته باشه؟

فقط ابله ها تغییر عقیده نمیدن.

هر کس با او برخورد کرده از اون خاطره‌ای مثل آفتاب داره.

#کتابآن_ها دوست دارم کتاب بخوانم، دیوانه وار. تا تمام زندگی‌هایی را که من نتوانستم بشناسم تجربه کنم...

از نظر من اونچه ارزش آدم رو می سازه آدم بودنشه، نه چیز دیگه.

روی زمین یه حافظه ی ناخودآگاهی از اونچه در خارج از زمین اتفاق می افته باقی می مونه، حافظه ای عمیق، که توی لایه های روح جای گرفته و با اولین نگاهی که دو آدم به هم می کنن فعال می شه و باعث میشه همدیگه رو بشناسن. اسمش عشق رعدآسا یا عشق در یه نگاهه....

اگه فقط مایلین با چیز هایی که دوام دارن معاشرت کنین، برین با صخره و سنگ و کوه صحبت کنین. اما اگه اونا هم مثل شما سخت گیر باشن، بعید میدونم محلتون بذارن.

داستان بشریت مثل یه مسابقه ایه که آخرش بد تموم میشه و من نخواسته بودم توش شرکت کنم.