بریده‌های کتاب خردم کن

نمی‌توانم نگاهم را از او بگیرم. نمی‌دانم چطور بازگردم. اوه. خدایا. چشم‌هایش.

به جلو خم می شود و پیشانی اش را روی پیشانی ام می‌گذارد. "حالت چطوره؟" دلم می خواهد تمام ضربان های زیبای قلبش را ببوسم!.

"پس چرا اسمت را به من نمی‌گی؟" به جلو خم می‌شود و من یخ می‌زنم. یخم آب می‌شود. ذوب می‌شوم. زمزمه می‌کنم:" جولیت. اسمم جولیته."

خودم را عقب می کشم اما او مانعم می شود . دستش را روی پایم می گذارد . می گویید:« نرو. لمس دست های تو تنها چیزیه که نمی ذاره عقلم رو از دست بدم .»

من درکش می کنم. می کنم.نمیکنم. چون ما مثل هم نیستیم من دلم می خواهد بهتر باشم.

_من ازت متنفرم. +چه احساساتی و پرشور.

وارنر بوی یاس میدهد

می‌ذارم دنیا بسوزه جولیت! دنیا بسوزه برای تو !

من زندگی ام را لابه‌لای صفحات کتاب‌ها سپری کرده‌ام.

اضافه میکند:"لااقل من راستگو ام." "تو خودت همین الان قبول کردی که دروغگویی!" ابروهایش را بالا می اندازد."لااقل راستش رو می گم که دروغگو‌ام."

اما همیشه امیدوار بودم که اگر دختر خوبی باشم،اگر همه‌ی کارهایم درست باشد،اگر حرف های درستی بزنم یا اصلا هیچ حرفی نزنم،فکر می کردم پدر و مادرم نظرشان عوض می شود.فکر می کردم بلاخره به حرف هایم گوش می دهند.فکر می کردم به من یک شانس می دهند.فکر می کردم شاید بلاخره دوستم داشته باشند.همیشه این امید احمقانه را توی دلم داشتم.

نرو.لمس دست های تو تنها چیزیه که نمیذاره عقلم رو از دست بدم.

(با چیزی که برای بودن به دنیا آمده ای نجنگید⚔️-!)

"دارم از کوهی بالا می روم و پاهایم مدام لیز می‌خورند. باید دست‌آویزی پیدا کنم."

لبخند کوچکی می زند . لب هایش به هم فشرده می شود انگار سعی دارد نخندد . چشم هایش در حال که چشمهایم را به دقت می کاوند ملایم و مهربان می شود . « کاری نیست که برات انجام ندم.»

چشم هایش دو گلوله سبز رنگ‌اند که قاب شیشه را سوراخ کرده اند. در وجودم رسوخ می کنند.

من زندگی ام را لا به لای صفحات کتاب ها سپری کرده ام.در نبود ارتباطات انسانی با شخصیت های کاغذی پیوندی نزدیکه داشتم.در خلال داستان های بافته در تار و پود تاریخ عشق در هم تنیده ای از کلمات است،عضو را به عضو،استخوان را به زرد پی،و افکار و تصاویر را به هم متصل کرده است.وجود من متشکل از حروف است،شخصیتی که با جملات خلق شده،ساخته و پرداخته ی تخیلات داستانی است.

ماه مصاحب باوفایی است. هرگز ترکمان نمی کند . همیشه آن جاست ، مراقب ، استوار ، ما را در لحظات تاریک و روشنمان می شناسد ، و درست مثل ما مدام در تغییر است. هر روز نسخه ای متفاوت از خودش است . گاهی ضعیف و رنگ پریده است ، گاهی نیرومند و پر نور . ماه درک می کند انسان بودن یعنی چه...