بریده‌های کتاب اتللو

دزدی که پول مرا می‌دزدد، چیز ناقابلی را از من می‌رباید که پیش از من هزار صاحب داشته، چند دقیقهٔ پیش مال من بوده و حالا در دست اوست. شاید هم دزد آدم فقیری است که با همان پول ناچیز دارا می‌شود. اما کسی که نام نیک مرا ضایع می‌کند، چیزی را از من می‌دزدد که برای خودش هیچ فایده ندارد و جبرانش برای من غیرممکن است.

اتللو: به خدا سوگند که خروارها فریب خوردگی بهتر از یک جو بدگمانی است

وقتیکه زندگی شکنجه‌است زیستن سفاهت است. آنجا که معالجه بدست مرگ‌است درمان جز مردن نیست.

مرد باید چنان باشد که مینماید وگرنه آن به که هیچ ننماید.

اگر در ترازوی وجود ما کفّه‌ای از فکر و اندیشه نباشد که با کفّهٔ شهوت موازنه کند شرارهٔ درون و بدی که در نهاد ما است سرانجام کار ما را به تباهی خواهد رسانید.

امیلیا: در یک سال و دو سال هم نمی‌شود مردها را شناخت. اول گرسنه ما هستند اما همین که سیر شدند با تنفر ما را از خودشان دور می‌کنند...

مرد حسود قرینه های ناچیزی به سبکی هوا را مانند آیات کتاب خدا دلیل متقن می‌شمارد.

من خودم را دوست تو گفته‌ام، و باور کن با رشته‌های بس محکمی به وجود شایستهٔ تو پایبندم.

کسی که مالش را دزدیده‌اند و لبخند می‌زند، خود چیزی از کف دزد می‌رباید؛ و آن کس که بیهوده افسوس می‌خورد از مایهٔ خود می‌دزدد.

اما سخن نیز همه باد است، و من تاکنون هرگز نشنیده‌ام که از راه گوش بتوان به قلب افسرده راه یافت.

زاری از پس مصیبت گذشته نزدیک‌ترین راه برای جلب بدبختی های دیگر است.آنچه روزگار می‌ستاند نگهداریش محال است،اما شکیبایی لطمات سرنوشت را به بازی می‌گیرد.کسی که مالش را دزدیده‌اند و لبخند می‌زند،خود چیزی از کف دزد می‌رباید؛و آن‌کس که بیهوده افسوس می‌خورد از مایه‌ی خود می‌دزدد.