بریده‌های کتاب کتاب

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصله ی ما هنوز یک قدم است

همیشه جای شکایت ز خلق بسیار است ولی برای تو از خود شکایت آوردم

به جای گوهر و یاقوت ، سنگ در کف توست هرآنچه یافته ای را بر زمین ریز بس است

چندیست از تو غافلم ای زندگی ببخش چنگی به دل نمیزنی این روزها تو هم

بیگانه ماندی و نشدی آشنا تو هم بیچاره من! اگر نشناسی مرا توهم

به احتیاج، سراغ از غمِ تو میگیریم که غم، قنوتِ نمازِ نیازمندان است.. ح‌سین:)

چه غم که خلق به حسن تو عیب می گیرند همیشه زخم زبان خون بهای زیبایی ست

- تا نه به مسجد روی نه به می‌کده بی من

خاطرات تو و دنیای مرا سوزاندند تا فراموش شود یاتو هرچند نشد من دهان باز نکردم که نرنجی از من مثل زخمی که لبش باز به لبخند نشد دوستان عاقبت از چاه نجاتم دادند بلکه چون برده مراهم بفروشند نشد

چرا بی عشق، سر بر سجده تسلیم بگذارم نمی‌خواهم نمازی را که در آن از تو یادی نیست..