بریده‌های کتاب کتاب

به جای گوهر و یاقوت ، سنگ در کف توست هرآنچه یافته ای را بر زمین ریز بس است

چندیست از تو غافلم ای زندگی ببخش چنگی به دل نمیزنی این روزها تو هم

بیگانه ماندی و نشدی آشنا تو هم بیچاره من! اگر نشناسی مرا توهم

به احتیاج، سراغ از غمِ تو میگیریم که غم، قنوتِ نمازِ نیازمندان است.. ح‌سین:)

خبر نداشتن از حال من ، بهانه ی توست بهانه ی همه ی ظالمان شبیه به هم هست

آه! که هربار یاد عشق تو کردم در نظرم مرگ ناگوار نیامد

چه غم که خلق به حسن تو عیب می گیرند همیشه زخم زبان خون بهای زیبایی ست

من که عمری دل برای دوستان سوزانده‌ام حال باید دل بسوزاند برایم دشمنم گرچه از اغوش تو سهمی ندارم جز خیال بوی گیسوی تورا می‌جویم از پیراهنم

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید ،ولی هرگز «مرا » نشناختی

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود میتوانستی نتازی به من، اما تاختی

میخرامد غزلی تازه در اندیشه ما/ شاید آهوی تو رد میشود از بیشه ما دانه سرخ اناریم و نگه داشته‌اند/ دل چون سنگ تو را در دل چون شیشه ما

با آن‌ که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید