بریده‌های کتاب تحقیر و توهین شده ها

من آدم بدگمانی هستم، این را قبول دارم. ذاتاً گرایش به این دارم که همه چیز را به دیده بدبینی به جای خوش‌بینی نگاه کنم.

پرتویی از خورشید با روح آدمی چه‌ها که نمی‌کند.

از همان قدم اول معلوم بود در کارت پیشرفت نمی‌کنی. بفرما، این فقط یک داستان بیخود است که دور و برمان اتفاق می‌افتد، خوب می‌شود فهمید و به‌خاطر سپرد. "آدم یاد می‌گیرد که یک مرد ستم‌دیده و متواضع هم یک انسان است، یک برادر." پ.ن: این قسمت به رمان بیچارگان خود نویسنده (داستایفسکی) اشاره داره.

انگار که ادامه ی آن گفتگو معذبش کرده باشد ، پرید توی حرفم که :« چای میل داری؟» همان کاری را کرد که همه ی آدم های فروتن و ساده دل ، هنگامی که مورد تحسین قرار بگیرند ، می کنند.

این را قبلا هم می دانستم،حتی در شادترین لحظاتِ باهم بودنمان احساس می کردم که او چیزی جز رنج و آزار نصیبم نمی کند.اما چه کار باید بکنم وقتی حتی رنج و آزاری که از او به من می رسد هم حالا برایم شادکامی است؟

در جاهای تنگ حتی دامنه‌ی فکر آدمی هم تنگ می‌شود.

اگر فقط می‌شد هر کدام از ما کل افکار پنهانی‌اش را شرح بدهد ... آن‌وقت دنیا را چنان گندی بر می‌داشت که همه از بویش خفه می‌شدیم.

برای خودمان دردسر می‌تراشیم و آن‌وقت از دردسرِ خودساخته شکایت می‌کنیم...

فقیر بودن گناه نیست؛ اینکه پولدار باشی و آدم‌ها را اذیت کنی گناه است!