بریده‌های کتاب رنج کشیدگان و خوارشدگان

فقیر بودن گناه نیست؛ اینکه پولدار باشی و آدم‌ها را اذیت کنی گناه است!

داستانی غم‌انگیز و متاثرکننده که بیشتر وقت ها کسی از آن ها با خبر نمی‌شود. داستانی کم و بیش اسرارآمیز که زیر آسمان تیره و پوشیده از ابر پترزبورگ رخ می‌دهد. در بیغوله های پست و تاریک و مرموز این شهر بزرگ، میان جوشش بی‌ملاحظه زندگی، خودخواهی ها، نزاع بر سر مال و ثروت، میان عیاشی ها و هرزه‌گری های شوم، جنایت های آشکار نشده، در همه گوشه و کنار های این دوزخِ زندگیِ غیرطبیعی و پوچ!

پرتویی از خورشید با روح آدمی چه‌ها که نمی‌کند.

اگر به نظرتان من حرف های احمقانه‌ای می‌زنم، به جای خندیدن نشانم بده چرا احمقانه‌اند و چرا مورد تمسخر تو واقع می‌شوند؟ چون درحال حاضر برایم بزرگوارانه و مقدس‌اند. امکان دارد اشتباه کنم، بعید نیست که این فکر ها و حرف ها نادرست باشند و من هم همانطور که بار ها گفته‌ای پسر احمقی بیش نباشم! اما اگر هم اشتباه می‌کنم، صادقانه است!

از همان قدم اول معلوم بود در کارت پیشرفت نمی‌کنی. بفرما، این فقط یک داستان بیخود است که دور و برمان اتفاق می‌افتد، خوب می‌شود فهمید و به‌خاطر سپرد. "آدم یاد می‌گیرد که یک مرد ستم‌دیده و متواضع هم یک انسان است، یک برادر." پ.ن: این قسمت به رمان بیچارگان خود نویسنده (داستایفسکی) اشاره داره.

اگر می‌خواهی دیگران به تو احترام بگذارند، پیش از همه چیز، به خودت احترام بگذار.

من آدم بدگمانی هستم، این را قبول دارم. ذاتاً گرایش به این دارم که همه چیز را به دیده بدبینی به جای خوش‌بینی نگاه کنم.

انگار که ادامه ی آن گفتگو معذبش کرده باشد ، پرید توی حرفم که :« چای میل داری؟» همان کاری را کرد که همه ی آدم های فروتن و ساده دل ، هنگامی که مورد تحسین قرار بگیرند ، می کنند.

ببین وانیا؛همیشه اینطوری است که اگر در نگاه اول از کسی بدت بیاید می شود گفت این نشانه ایی قطعی است بر اینکه بعدا ازش خوشت می آید .دست کن برای من که همیشه اینطور بوده!

این را قبلا هم می دانستم،حتی در شادترین لحظاتِ باهم بودنمان احساس می کردم که او چیزی جز رنج و آزار نصیبم نمی کند.اما چه کار باید بکنم وقتی حتی رنج و آزاری که از او به من می رسد هم حالا برایم شادکامی است؟

در جاهای تنگ حتی دامنه‌ی فکر آدمی هم تنگ می‌شود.

اگر فقط می‌شد هر کدام از ما کل افکار پنهانی‌اش را شرح بدهد ... آن‌وقت دنیا را چنان گندی بر می‌داشت که همه از بویش خفه می‌شدیم.

«چقدر دلم می‌خواست به دیدارتان بیایم... خدای من، قلبم چقدر تند می‌زند!» پاسخ دادم: «پله ها شیب تندی دارند.»

بهتر نیست هرکسی بی‌پرده احساس هایش را بیان کند؟ با اینگونه رو راست حرف زدن خیلی مشکلات را می‌توان از میان برداشت.

برای خودمان دردسر می‌تراشیم و آن‌وقت از دردسرِ خودساخته شکایت می‌کنیم...

هرچیزی هم درموردمان بگویند، هر قضاوتی هم نسبت به ما بکنند، تحت تاثیر قرار نگیریم و آشفته نشویم! از هدف ها و آرمان هامان خجالت نکشیم! نه از شور و اشتیاق فراوانمان و نه از اشتباهاتمان!