بریده‌ کتاب‌های کورسرخی: روایتی از جان و جنگ

ما مسلمانانی که در تمام جهان تروریست ایم ،در خانه ی خودمان کشته میشویم و غیر مسلمانان منجی ما میشوند .

روزنامه‌ها و سایت‌های خبری پر از ارقام است: ارقام تبدیل قهرمانان به جنایت کاران بعدی.

نمیشود فراری بود و وطن را ساخت .

این جا مرز ایران و افغانستان است و تن زنانی رنجور و زخمی، بی آنکه سرباز باشند، رها شده. بعد از چهل سال انتظار، گاهی سررسیدن گلوله ی نهایی میشود آرزو.

حال هر سرزمین را باید از حال زن هایش شناخت .

بن لادن فقط برج های دوقلو را نزد ،این را بفهم .بن لادن ما را تا ابد نابود کرد ،چون آمریکایی ها را آورد اینجا .

مهاجرت شبیه خوردن قهوه ای تلخ بود که در عین تلخی آرامش بخش است و مهاجر موفق کسی است که مثل شکر در قهوه حل شود ،شیرین کند و بودنش را طعم بدهد در سرزمینی که پناهش شده .

رقت بار است که جنگ زده باشی و در خاکی دیگر معنی جنگ را بفهمی و بعدها چنان با وحشت کمونیست و طالب و داعش سر کنی که بدانی باز این کشور از آن یکی جنگ بهتری داشته که لااقل قبل مردن با آژیر به آدم ها خبر میدادند که شاید بمیرند و حواس شان به جان آخرشان باشد .

رویای شلیک به تن‌مان را در سر داریم. فقط باید وقتی گلوله شلیک می شود جای درستی باشیم.