بریده‌های کتاب کورسرخی: روایتی از جان و جنگ

بن لادن فقط برج های دوقلو را نزد ،این را بفهم .بن لادن ما را تا ابد نابود کرد ،چون آمریکایی ها را آورد اینجا .

برایم روشن بود که هیچ کشوری را بیگانه ها آباد نخواهند کرد.

مهاجرت شبیه خوردن قهوه ای تلخ بود که در عین تلخی آرامش بخش است و مهاجر موفق کسی است که مثل شکر در قهوه حل شود ،شیرین کند و بودنش را طعم بدهد در سرزمینی که پناهش شده .

رقت بار است که جنگ زده باشی و در خاکی دیگر معنی جنگ را بفهمی و بعدها چنان با وحشت کمونیست و طالب و داعش سر کنی که بدانی باز این کشور از آن یکی جنگ بهتری داشته که لااقل قبل مردن با آژیر به آدم ها خبر میدادند که شاید بمیرند و حواس شان به جان آخرشان باشد .

حال هر سرزمین را باید از حال زن هایش شناخت.

رویای شلیک به تن‌مان را در سر داریم. فقط باید وقتی گلوله شلیک می شود جای درستی باشیم.

نمیدانم چرا تا دشمنان خارجی بی رحم تر از خودمان به سرمان خراب نشوند معنی خانه خرابی را نمیفهمیم.

اولین گلوله که شلیک شود،کمانه میکند به ده نسل بعد.تباهی تمامی ندارد.یک بار که فرار کردی باقی را باید فراری بمانی،حتی با پرچم سازمان ملل،صلیب سرخ...پرچم سفید صلح از هزارجا سوراخ است.

ما مسلمانانی که در تمام جهان تروریست‌ایم، در خانهٔ خودمان کشته می‌شویم و غیرمسلمانان منجی ما می‌شوند. شما دیده‌اید که مریم چه‌طور خون عیسی را از درودیوارِ هلمند و قندهار و مزار پاک می‌کند؟

حال هر سرزمین را باید از حال زن‌هایش شناخت.

ما به جای عروسک‌بازی، خانه می‌بافتیم. با نخ کاموا شکل خانه را درست می‌کردیم. خانه‌ی ما اگر به تیزی سر قیچی گیر می‌کرد تا ته ریسیده می‌شد و باز بی‌خانه می‌شدیم. ما دختر بچه‌ها آوار نخ‌های سرگردان بودیم. آدم‌ها چنین تصوری از بازی ندارند. از خانه هم. عقده‌ی خانه داشتن ندارند. فکر می‌کنند همین که پول داشته باشی حتماً می‌توانی خانه هم داشته باشی. اما ما اگر پول هم داشته باشیم، مشروعیتش را نداریم. نخ خانه‌مان از یک‌ جا ول می‌شود و هر لحظه در او بیم‌ فروریختن است. اما چه خوب که دنیا یک شکل نیست، چه خوب که مردم چندان سر از روزگار ما در نمی‌آورند. چطور می‌شود به آدم‌ها گفت ما خانه نداریم چون وطن نداریم؟

ما هر دو با همه‌ی تفاوت ژنتیکمان، حامل کروموزُم‌های رنج بودیم.

«هراس من باری، همه از مُردن در سرزمینی‌ست که مُزد گورکن از آزادی آدمی افزون باشد.»

اخ، چه بیزارم از شما که ما را کشتید و می کشید. بیزارم. از شما بیزارم که خاک مان را میراث دار درد و رنج کردید. شما که چشم هاتان چنین بینا به خود و نابینا به ما بود و دشت در دشت و کوه در کوه، رد سرخ خون را بر خاک از دست شده ی ما ندیدید و این یک باره عمر را حرام کردید. شما ....شما که سال هاست در تماشای ذبح ما کورسرخی دارید.....چه طور از شما بنویسم؟

آخ، چه بیزارم از شما که ما را کُشتید و می‌کُشید. بیزارم. از شما بیزارم که خاک‌مان را میراث‌دار درد و رنج کردید. شما که چشم‌هاتان چنین بینا به خود و نابینا به ما بود و دشت در دشت و کوه در کوه، رد سرخ خون را بر خاک ازدست‌شده‌ی ما ندیدید و این ‌یک‌باره عمر را حرام کردید. شما… شما که سال‌هاست در تماشای ذبح ما کورسرخی دارید… چه‌طور از شما بنویسم؟

به نظر این خاصیت جنگ است که آدم‌ها را احمق می‌کند، چون توان رویاپردازی و درک آینده را ازشان می‌گیرد.