بریده‌های کتاب حرکت

اگر میخواهی هدف کسی را عوض کنی، باید بینش او را نسبت به اندازه و قدرش، کم یا زیاد کنی و «قدر» هم با «مقایسه ها فهمیده میشود. انسان در مقایسه خود با پدیده ها، تفاوت خود را با آنها می بیند.

وجود انسان‌هاى متعالى علامت حركت انسان است. علامت اين است كه ما هم مى‌توانيم همان مراحل را طى كنيم. شايد شنيده باشيد كه على (ع) ميزان است؛ يعنى ترازوى من است. من دستم را با دست او، عمرم را با عمر او، فكرم را با فكر او بسنجم. تفاوت‌هايى كه در ميان است مربوط به اين است كه ما كار نكرده‌ايم و سعى نداشته‌ايم. بايد عذرها را در همين جا بريزيم و نگوييم: نداريم؛ كه دارايى مطرح نيست. همان اندازه كه داريم اگر خرج كنيم، به قله و اوجى مى‌رسيم كه ديگران رسيدند. مقدار استعدادها، امكانات آدمى، محيط و اينكه با رسول بوده يا نه و اينكه در چه شرايطى قرار گرفته، هيچ كدام براى حركت انسان ركن نيستند، پايه و اساس نيستند؛ چرا كه موقعيت‌ها مهم نيستند. اين موضع‌گيرى در موقعيت‌هاست كه ارزش مى‌آفريند.

شروع حرکت تو که ضرورت حرکت از آن مایه می‌گیرد از لحظه‌ای است که می‌فهمی از همه چیزهایی که با آنها مأنوس هستی بزرگتری. بزرگ‌تری، چون آنها به تو ختم شده‌اند. تو میوه این درختی و هیچ وقت به ریشه و خاک و سنگ برگشت نخواهی کرد.

انسان، محصور و محکوم شرایط نیست، بلکه متأثر از شرایط است.

ممکن است راهی را نشان دهند اما این راه را باید خودمان طی کنیم همانطور که عطش را احساس می‌کنیم و دنبال آب می‌رویم

من «اللّه» را انتخاب می‌کنم؛ چون در این راه جز با پای توحید نمی‌توانم حرکتی داشته باشم. محرک من در این راه، غیر از او، نمی‌تواند چیز دیگری باشد.

حرکت انسان از لحظه ای است که فاصله بین آنچه را که هست و آنچه را که باید باشد، احساس کند.

قلّۀ فكرى «دكارت» كه مطرح مى‌كند: «من فكر مى‌كنم، پس هستم»، اين اوج فكرى، انحطاط فكرى را نشان مى‌دهد؛ چون ما خودمان را بلاواسطه درك مى‌كنيم. در اين جمله تو سه مرحله را طى كرده‌اى: «من»، «فكر»، «مى‌كنم». تو اين سه مرحله را؛ يعنى «من، خودم» كه مجموع نيروهايم هستم. شخصيتم هستم، «فكرم» و «عملم: كردن» را احساس كرده‌اى. پس چطور مى‌خواهى چيزى را كه از آن گذشته‌اى، دوباره اثباتش كنى‌؟ اين اوج فكرى كه مى‌خواهد از اولين مسائل، آگاهى و شناخت را شروع كند، انحطاط فكرى را به همراه دارد؛ چرا كه انسان بلاواسطه خودش را احساس كرده است.

ضرورت حرکت، باید از ضرورت نفس کشیدنمان هم بیشتر باشد ...

مهم نیست در تاریکی هستیم یا نور؛ مهم این است که نور در راه ما افتاده یا در چشم ما؟

عبد ، نه اسیری در بند که آزاده ای ست شکل گرفته.

اینطور نیست که فقط بشنوید و بعد هم اگر شناختید و حرکت نکردید، هیچ مشکلی پیش نیاید. کسانی که به اندازه تمامی عمرشان آگاهی به دست آورده‌اند، ولی به اندازه یک لحظه هم گامی برنداشتند، بدانند که همین آگاهی‌ها، اغلال و زنجیرهاشان می‌شود ‌شود و آن‌ها را خُرد و خسته می‌کند. اینکه می‌بینید با باری از معلومات و مطالعات و آگاهی‌ها، هر کدام فرعونی شده‌ایم و آشکار و پنهان دعواها داریم، به همین خاطر است که آگاهی یک عمر را به دوش گرفته‌ایم، ولی حرکت یه لحظه را هم نداشتیم. باری که بازده نداشته باشد چه کمرها که نمی‌شکند!!! باشد که هر کدام از ما مولد باشیم نه محتکر !!!

عظمت انسان در بینش اوست نه دانش او چون انسانی که بینش ندارد دانش او، نقطه ضعفش می‌شود، از او مهره‌ای می‌سازند تا در نقشه‌هایِ جهنمیِ خودشان بهره‌برداری کنند ...

کفر متحرک به اسلام می‌رسد، ولی اسلام راکد پدربزرگ کفر است.

تویی که هستی خود را در رفتن دیده‌ای، اگر بمانی می‌گندی.