بریده‌های کتاب طبیعت بیجان با صدف ها و لیمو

جهان را که توصیف می‌کنیم به بیانِ آنچه خود هستیم نزدیک‌تر می‌شویم.

اندیشیدن بر چیزها، این است کارِ نقاشِ طبیعت بیجان-و کارِ شاعر. هر دو هنرمند نیازمندِ واژگانی ملموس‌اند، نیازمندِ قاموسی دنیوی‌اند. زبانِ ایده‌ها ذاتاً زبانی است وهمگون و عاری از جوهره‌ی چیزهای دنیوی، آن ظرف‌های احساس و تجربه، حافظه و زمان. اشیایی که با ما سخن می‌گویند، این حضورهای مادی، راهنمای مایند. چرا بایست وقتِ تولد چندوچون عشق‌ورزی به جهان را از بر باشیم؟ ما بارها و بارها به چنین حجت‌هایی نیاز داریم.

انگار با عمیق نگریستن به شئ، او ناگاه در یک‌قدمی قلمروی می‌ایستد که در آن دیگر نه شئ، که چیزی‌ست در آستانه‌ی فروپاشی و تجزیه. تجزیه به چه؟ به اشک، به شادی

قلب، نهان‌خانه‌ی چیزهای از دست‌رفته است.

آنچه سرانجام بر بوم ثبت شده نه خود شئ که شیوه‌ی دیدن است_ابژه ی آمیخته به سوژه.

که خودش واقعیتِ خود است،خودش محکِ بی‌پروایی است بر آنچه هست.

آنچه سرانجام بر بومْ ثبت شده نه خودِ شی که شیوه‌ی دیدن است- ابژه‌ی آمیخته به سوژه. چشمْ جهان را چون معشوقی برانداز می‌کند، و به این ترتیب مرز خود و جهان یکی می‌شود، اندکی محو تر.

ما عادت کرده‌ایم چیزهای خیلی نزدیکمان را نبینیم.