بریده‌های کتاب طبیعت بیجان با صدف ها و لیمو

آنچه سرانجام بر بوم ثبت شده نه خود شئ که شیوه‌ی دیدن است_ابژه ی آمیخته به سوژه.

که خودش واقعیتِ خود است،خودش محکِ بی‌پروایی است بر آنچه هست.

آنچه سرانجام بر بومْ ثبت شده نه خودِ شی که شیوه‌ی دیدن است- ابژه‌ی آمیخته به سوژه. چشمْ جهان را چون معشوقی برانداز می‌کند، و به این ترتیب مرز خود و جهان یکی می‌شود، اندکی محو تر.

ما عادت کرده‌ایم چیزهای خیلی نزدیکمان را نبینیم.

نوشتن از خود یک‌جور دستِ پیش گرفتن در برابر مرگ است و هراسِ فراموشی و فنا، مومیایی‌کردنِ نفس است، تمنای پیش‌انداختنِ محاکمه است، شلاق تطهیر است بر خود و بر میدانِ دید یا خواستِ فراهم‌آمدنِ پیشاپیشِ طومار اعمالی‌ست برای روز مبادا‌: چنان که روسو در نخستین سطر‌های اعترافاتش می‌نویسد در صور که بدمند، خواهم‌آمد این نوشته را به‌دست گرفته، آواز خواهم داد: اینست آنچه کردم و اندیشیدم و بودم.

به یک نقاشی دل باخته ام.نه، این جمله هم انگار چیزی کم دارد- بهتر است بگویم به مدار یک نقاشی کشیده شده‌ام، خودم را واگذاشته‌ام تا با جاذبه‌ی سرسری‌اش که هر دَم گیراتر می‌شود، به جانبش کشیده شوم. هستی و قدرتِ اراده‌ی نقاشی را به حس دریافته‌ام، دل‌سپرده و گرفتارش شده‌ام. و حاصلِ این همه، ثمره‌ی نگریستن تا سرحدِ توان به آن سطحِ سرشار، عشق است-مرادم از عشق حسّ شفقّتی‌ست به تجربه، به مأنوسیِ با چیزهای این جهان.

جهان را که توصیف می‌کنیم به بیانِ آنچه خود هستیم نزدیک‌تر می‌شویم.

اندیشیدن بر چیزها، این است کارِ نقاشِ طبیعت بیجان-و کارِ شاعر. هر دو هنرمند نیازمندِ واژگانی ملموس‌اند، نیازمندِ قاموسی دنیوی‌اند. زبانِ ایده‌ها ذاتاً زبانی است وهمگون و عاری از جوهره‌ی چیزهای دنیوی، آن ظرف‌های احساس و تجربه، حافظه و زمان. اشیایی که با ما سخن می‌گویند، این حضورهای مادی، راهنمای مایند. چرا بایست وقتِ تولد چندوچون عشق‌ورزی به جهان را از بر باشیم؟ ما بارها و بارها به چنین حجت‌هایی نیاز داریم.

انگار با عمیق نگریستن به شئ، او ناگاه در یک‌قدمی قلمروی می‌ایستد که در آن دیگر نه شئ، که چیزی‌ست در آستانه‌ی فروپاشی و تجزیه. تجزیه به چه؟ به اشک، به شادی

قلب، نهان‌خانه‌ی چیزهای از دست‌رفته است.