بریده‌های کتاب سیاه قلب

توی این دنیا هیولا زیاد پیدا میشه.بیش ترشان از نوع بشر هستند و هیچ کدامشان هم عمر ابدی ندارند.

اگر کتابی را با خودت به سفر ببری، اتفاق عجیبی می‌افتد، آن کتاب تمام خاطرات تو را جمع می‌کند. بعد از آن فقط کافی است لای آن کتاب را باز کنی تا یک بار دیگر به همان جایی برگردی که اولین بار کتابت را آنجا خواندی. درست با اولین واژه های کتاب، یک دفعه همه چیز در ذهنت زنده می‌شود. منظره هایی که آنجا دیدی، بوهایی که به مشامت خورد و حتی طعم و مزه بستنی ای که موقع خواندن کتاب خوردی... بله، کتاب‌ها مثل حشره کش نواری هستند. تمام خاطرات بهتر از هر چیز و هر جایی به صفحات چاپی کتاب می‌چسبند.

کتاب‌ها به هر‌کسی که آنها را باز می‌کردند، عشق می‌ورزیدند ،آنها با آدم دوست می‌شدند و احساس امنیت می‌بخشیدند و در عوض چیزی نمی‌خواستند. کتاب‌ها هیچ‌وقت از پیش آدم نمی‌رفتند؛ حتی زمانی که با آنها بد تا می‌کردی.

هزاران دشمن بیرون از خانه بهتر از یک دشمن درون خانه است

کتاب بیماری سخت و تلخی است که روح را در خود غرق می‌کند. چه‌قدر ننگ آور است که انسان به انبوه بی‌جان کاغذ، کلمه‌های چاپی و احساسات مردان مرده وابسته باشد. آیا بهتر، باارزش‌تر و شجاعانه‌تر نیست که زباله را در همان جایی که هست رها کنیم و مثل سوپرمنی آزاد، بدون قید و بند و بی‌سواد قدم به جهان بیرون بگذاریم؟ سولومون ایگل، جابه‌جایی یک کتابخانه

نویسنده را می توان به سه صورت دید ، قصه گو، آموزگار، یا جادوگر.

منطقه‌ی حکمرانی من، من تهیدست، همان سالن کتابخانه‌ام است. همین برایم کافی است. ویلیام شکسپیر، توفان

وقتی مو برگشت طرف ،پسرک عذاب وجدان بر پیشانی اش نقش بسته بود. پرسید: «اسمت چیه؟ اسمت توی... نبود.» مو حرفش را نیمه تمام گذاشت. پسرک با بدگمانی به او چشم دوخت. سپس سرش را پایین انداخت و با صدایی ضعیف گفت: «فرید. اسمم .فریده ولی گمان کنم حرف زدن در رویا، بدبختی به بار می آره چون ممکنه آدم دیگر نتونه برگردد. »

تو از آنچه من تصور میکردم خوشگل تر و نازنین تر هستی.

دنیا جای وحشتناکی بود. ظالم، بیرحم؛ به سیاهی یک کابوس. جای خوبی برای زندگی نبود. فقط داخل کتابها می‌توانستی رحم، راحتی، خوشبختی …و عشق را پیدا کنی.

بدون تردید من باید کشته شوم. هیچ راهی برای نجات از این زندان وجود ندارد!