خودِ کلام، به تنهایی، جلوی ترس و نگرانی از چیزهای بی‌نام را می‌گیرد. تونی موریسون، سخنرانی در مراسم اعطای جایزه نوبل در سال ۱۹۹۳

تینکربل اشک‌های پیتر را دوست داشت. پری کوچک انگشت‌های زیبایش را باز کرد تا قطره‌های اشک روشان بغلتند. صدای تینکر آنقدر آهسته بود که اولش پیتر از حرف‌هایش چیزی نفهمید. اما بعد متوجه منظورش شد. تینکر می‌گفت، فکر می‌کند اگر بچه‌ها وجود پری‌ها را باور کنند، دوباره حالش خوب خواهد شد. جیمز م. برری، پیتر پن

زیر لب گفت: "به تموم حروف الفبا قسم! قیافش درست همان جوریه که پیش خودم مجسم کرده بودم: بی‌رنگ، عین یک لیوان شیر. آره، به گمانم به لیوان شیر تشبیهش کرده بودم."

نگهبان که حسابی در رویا فرو رفته بود به آتش خیره شد و گفت: "اگر به من لقب شوالیه بدهند، آن وقت... به درگاه خداوند می‌نالم که تمام پلیدی‌های جهان را به سراغم بفرستد. فقط و فقط به سراغ من. اگر توانستم شکست‌شان بدهم، دیگر چیزی آنها باقی نخواهد ماند و اگر آنها مرا شکست بدهند، این فقط منم که از دست‌شان رنج خواهم کشید." مِرلین گفت: "در این صورت نشان می‌دهی که بی‌نهایت خود بزرگ‌بین و جاه طلبی. بدون شک اینجوری شکست می‌خوری و مجبوری رنجش را تحمل کنی." تی. اچ. وایت، پادشاه کملات

"وقتی انسانی از کوره در می‌رود، نتیجه‌اش ممکن است طغیان رودخانه باشد و یک قتل، شاید به بروز صاعقه‌ای ختم شود که دهکده‌ای را به آتش بکشاند. شاید عامل تصادف امروز صبحِ آن اتوبوس در آبیندا آرکیپا، آن بود که روز قبل از آن، تو یقه‌ی یک مرد مست را گرفته بودی. آیا این باعث عذاب وجدان تو نخواهد شد؟"