بریده‌های کتاب من گنجشک نیستم

می خوام استعفا بدم. از آدم بودن . از اینکه مثل شما دو تا دست و دو تا پا و دو تا گوش دارم از خودم متنفرم.

خوب میدانم گریه های بزرگی در انتظارم است. وقتی مادرم بمیرد من سخت گریه خواهم کرد . این را از همین حالا میدانم. یعنی سال هاست که میدانم. از یادآوری اش به وحشت می‌افتم اما هیچ روزی را بدون فکر کردن به آن نگذرانده ام. اگر طوبی -خواهرم-بمیرد من باز گریه خواهم کرد. به شدت. شانه های من از گریه بر گور او خواهند لرزید و من فکر خواهم کرد که دنیا به آخرین نقطه اش رسیده است. نرسیده است اما. هیچ مرگی دنیا را به آخرین نقطه اش نخواهد رساند. ما را اما شاید برساند.

گاهی فکر می‌کنم آدم‌های زیادی هستند که من می‌توانم با آن‌ها عمیقا احساس «نزدیکی» کنم اما افسوس که نمی‌شناسمشان.

وقتی نمی‌توانی قواعد بازی را تغییر دهی، پس خفه‌شو و بازی کن.

برای من زندگی فقط می‌گذشت اما برای افسانه زندگی جریان داشت.

کوهی می‌گوید یکی از راه های نجات ما این است که وقت‌مان را آگاهانه تلف کنیم

یعنی عاشق هر کس که شدی دیگه نمی‌تونی فراموشش کنی.

از این فکر که زندگی می‌کنی و زندگی می‌کنی و زندگی می‌کنی و وقتی که حسابی داری زندگی می‌کنی و زندگیت سرعت گرفته و ریشه دوانده و بزرگ شده، ناگهان چیزی می‌آید وسط و تو دوپایی میزنی روی ترمز و همه چیز متوقف می‌شود.

ذهن آدم عینهو یه کارخونه می‌تونه سوال تولید کنه. سوال پشت سوال. هر سوال ده تا سوال دیگه با خودش می‌آره. اما که چی؟ هر سوال عینهو یه طناب می‌پیچه به دست و پاش و وقتی سوال‌ها زیاد شدند اون‌قدر طناب به دست و پاهای خودش پیچونده که دیگه حتی یه قدم هم نمی‌تونه برداره..

هیچ مرگی دنیا را به آخرین نقطه‌اش نخواهد رساند. اما ما را شاید برساند.

وقتی نمی توانی قواعد بازی را تغییر دهی ، پس خفه شو و بازی کن.