بریده‌های کتاب شبح الکساندر ولف

هر صبح که بیدار می‌شوم با خود می‌گویم، آیا امروز، همان روزی‌ست که زندگی‌ام آغاز می‌شود؟

عشق تلاشی‌ست برای به تأخیر انداختن مرگ، خیال ساده‌لوحانهٔ ابدیتی کوتاه! شاید بهتر بود می‌گذاشتند این را بفهمیم. اگرچه تشخیص حرکت آرام و پیش‌روندهٔ مرگ، در جریان عشق، کار ساده‌ای‌ست.

بعد از اولین معاشقه با او می‌دانستم که دیگر امکان ندارد فراموشش کنم و شاید حتی آخرین چیزی که پیش از مرگ به یاد بیاورم تصویر همان هماغوشی باشد. این را فهمیده بودم و نیز می‌دانستم که دیگر چیزی یارای نجات من از تأسف دردناک و جبران‌ناپذیر فقدان این احساس را نخواهد داشت، چرا که دیر یا زود، گذشت زمان، دوری یا مرگ این حس را از من می‌گرفت و حجم حسرت‌انگیز آن چنان روحم را درگیر کرده بود که جایی برای اتفاقات پس از آن وجود نداشت.

آن دهان نیمه‌باز و خندان، دندان‌های مرتب و محکم و لب‌های سرخ، طوفانی در قلبم به پا کرد که فوراً چشم‌هانم را بستم و تمام نیرویم را به کار گرفتم تا آرام و خونسرد روی صندلی خود باقی بمانم.

هیچ‌کس شبیه من زندگی نکرده بود و ترکیب و تضاد درونی مرا نداشت. فکر می‌کنم اگر جزئیات و اتفاقات خاصی را در زندگی تجربه نکرده بودم، اکنون نمی‌توانستم درک کاملی از این خوشبختی داشته باشم

من تصور میکنم زندگی شبیه قطاری در حرکت است. آهستگی و آسودگی حضور هر کسی به هر حال درون حرکت سریع قطار قرار گرفته است٬امنیت ظاهری و توهم ابدی بودن! و سپس در یک لحظه غیر منتظره ٬فروریختن پل یا گسستگی ریل و قطع ناگهانی آن ریتم یکنواخت ٬چیزی که به ان مرگ میگوییم.

اگر امروز از من بپرسند که مرگ بهتر بود یا زندگی، این‌گونه که عمر من گذشت، بعید می‌دانم که گزینه دوم را انتخاب کنم.

از تمام خاطره‌هایم، از تمام حس‌های بی‌شماری که در زندگی تجربه کرده‌ام، دردناک‌ترینشان خاطرهٔ قتلی‌ست که مرتکب شدم.

می‌گویند هر عشقی تجربه‌ای یگانه و تکرارناپذیر است، اما به نظرم این تصویری شماتیک و تقریبی‌ست چون در بسیاری از روابط عاشقانه همیشه می‌توان موارد مشابهی را پیدا کرد و تکرارناپذیری روابط عاشقانه محدود می‌شود به رنگ و آهنگ آنها.

در حد مرگ خوابم می‌آمد و احساس می‌کردم بزرگ‌ترین خوشبختی این است که دمی بر علفزاری نمناک بخوابی و همه‌چیز را فراموش کنی. اما نمی‌توانستم این کار را بکنم و همچنان در رنج گرما و بی‌خوابی به راهم ادامه می‌دادم.

دلم می‌خواست بدانم غمی که دیرزمانی‌ست در نگاهش یخ زده چیست و سرمای روحش از کجاست. با وجود این می‌دانستم که جذابیت و دلربایی زن تا وقتی‌ست که چیزی کشف‌نشده در او باقی بماند، بخشی ناپیدا و ناشناخته که به من امکان می‌دهد در تصوراتم او را هر بار از نو بسازم و هربار مطابق با خواسته‌های خودم، نه آنچه در حقیقت وجود دارد. این جاذبه تا وقتی که داستان‌های خودساخته را ترجیح می‌دادم می‌توانست ادامه داشته باشد و کشف حقیقت خطری بود که نمی‌خواستم به آن دچار شوم، مثل کتابی که قبلاً بارها خوانده‌ای و همه‌اش را به یاد داری و نمی‌خواهی دوباره بازش کنی.

نمی‌دانم از کجا و چرا همیشه و ناخودآگاه احساس می‌کردم که روزی این خوشبختی را تجربه خواهم کرد، انگار هیچ چیز غیرمنتظره ای نبود و خیلی طبیعی و به‌حق در سرنوشتم رقم خورده بود.

اگر ما مرگ را نمی شناختیم ٬خوشبختی را نیز نمی شناختیم ٬چون اگر مرگ نبود درکی از ارزش احساسات خوب نداشتیم و نمی دانستیم که بعضی از احساسات هرگز تکرار نمی شوند و تنها اکنون میتوانیم در حد کمال درکشان کنیم. احساساتی که پیش از لحظه اکنون امکان بودن نداشته اند و پس از ان نیز برای بودنشان دیر میشود.