بریده‌ کتاب‌های شبح الکساندر ولف

هر صبح که بیدار می‌شوم با خود می‌گویم، آیا امروز، همان روزی‌ست که زندگی‌ام آغاز می‌شود؟

عشق تلاشی‌ست برای به تأخیر انداختن مرگ، خیال ساده‌لوحانهٔ ابدیتی کوتاه! شاید بهتر بود می‌گذاشتند این را بفهمیم. اگرچه تشخیص حرکت آرام و پیش‌روندهٔ مرگ، در جریان عشق، کار ساده‌ای‌ست.

بعد از اولین معاشقه با او می‌دانستم که دیگر امکان ندارد فراموشش کنم و شاید حتی آخرین چیزی که پیش از مرگ به یاد بیاورم تصویر همان هماغوشی باشد. این را فهمیده بودم و نیز می‌دانستم که دیگر چیزی یارای نجات من از تأسف دردناک و جبران‌ناپذیر فقدان این احساس را نخواهد داشت، چرا که دیر یا زود، گذشت زمان، دوری یا مرگ این حس را از من می‌گرفت و حجم حسرت‌انگیز آن چنان روحم را درگیر کرده بود که جایی برای اتفاقات پس از آن وجود نداشت.

آن دهان نیمه‌باز و خندان، دندان‌های مرتب و محکم و لب‌های سرخ، طوفانی در قلبم به پا کرد که فوراً چشم‌هانم را بستم و تمام نیرویم را به کار گرفتم تا آرام و خونسرد روی صندلی خود باقی بمانم.

هیچ‌کس شبیه من زندگی نکرده بود و ترکیب و تضاد درونی مرا نداشت. فکر می‌کنم اگر جزئیات و اتفاقات خاصی را در زندگی تجربه نکرده بودم، اکنون نمی‌توانستم درک کاملی از این خوشبختی داشته باشم

اگر امروز از من بپرسند که مرگ بهتر بود یا زندگی، این‌گونه که عمر من گذشت، بعید می‌دانم که گزینه دوم را انتخاب کنم.

از تمام خاطره‌هایم، از تمام حس‌های بی‌شماری که در زندگی تجربه کرده‌ام، دردناک‌ترینشان خاطرهٔ قتلی‌ست که مرتکب شدم.

در حد مرگ خوابم می‌آمد و احساس می‌کردم بزرگ‌ترین خوشبختی این است که دمی بر علفزاری نمناک بخوابی و همه‌چیز را فراموش کنی. اما نمی‌توانستم این کار را بکنم و همچنان در رنج گرما و بی‌خوابی به راهم ادامه می‌دادم.

دلم می‌خواست بدانم غمی که دیرزمانی‌ست در نگاهش یخ زده چیست و سرمای روحش از کجاست. با وجود این می‌دانستم که جذابیت و دلربایی زن تا وقتی‌ست که چیزی کشف‌نشده در او باقی بماند، بخشی ناپیدا و ناشناخته که به من امکان می‌دهد در تصوراتم او را هر بار از نو بسازم و هربار مطابق با خواسته‌های خودم، نه آنچه در حقیقت وجود دارد. این جاذبه تا وقتی که داستان‌های خودساخته را ترجیح می‌دادم می‌توانست ادامه داشته باشد و کشف حقیقت خطری بود که نمی‌خواستم به آن دچار شوم، مثل کتابی که قبلاً بارها خوانده‌ای و همه‌اش را به یاد داری و نمی‌خواهی دوباره بازش کنی.