بریده‌های کتاب رویای دویدن

این بار شوکه نمی شوم از خواب نمی پرم گریه نمی کنم این بار رویای دویدن واقعی است

این چیزیه که هر آدم معلولی می خواد .اینکه آدم هارو برمبنای اون چیزی که در ظاهر می بینیم یا اون چیزی که درک می کنیم قضاوت نکنیم . وقت بزاریم و اونها رو بشناسیم

نمی خواهد مردم وضعیتش را ببینند ، می خواهد مردم خودش را ببینند نه وضعیتش را :) رویای دویدن وندلین ون درانن f.sh♡

از وقتی پایم را از دست داده‌ام، خواسته‌ام آن را بپوشانم. می‌خواهم چیزی را که ندارم مخفی کنم. می‌خواهم دیگران یادشان نماند من چه تغییری کرده‌ام. چیزی نمی‌تواند آن را بپوشاند و مخفی‌اش کند.

فکر این که خط پایان هم می تواند برای خودش شروعی باشد، حس عجیبی به من می دهد؛ یک جور حس ناآرامی. انگار کسی که به تو خیلی نزدیک است، برای خودش زندگی مخفی دیگری داشته.

بزرگترین آرزویش این نیست که از خط پایان بگذرد یا مردم تشویقش کنند؛ بزرگترین آرزویش این است که مردم خودش را ببینند،نه وضعیتش را. این تنها چیزی است که هرکسی با هر نوع ناتوانی از دیگران می خواهد. از ظاهر آدمها یا از چیزی که متوجه اش نمی شوید، در موردشان قضاوت نکنید؛ سعی کنید آنها را بشناسید.

از وقتی پایم را از دست دادم،آن را بپوشانم.میخواهم چیزی را که ندارم مخفی کنم.میخواهم دیگران یادشان نماند من چه تغییری کرده ام.

اون به ما گفته زندگی این نیست که بشینیم و ببینیم که چی به سرمون می یاد زندگی اون کاریه که ما در برابر اتفاق ها انجام می دیم

این حرف ها باید حالم را بهتر کند ، ولی این اتفاق نمی افتد. ابر سیاهی بین من و رویای دوباره دویدن شکل گرفته . ابر سیاهی که اسمش واقعیت است

کی رو داد می زند:《 پنجاه و پنج و تمام! پنجاه و پنج! 》 این بهترین نتیجه ای است که تا به حال گرفتم. و یک رکورد جدید برای لیگ به حساب می آید. و البته آخرین مسابقه. خط پایان مسابقه های من.

عادت کردن به چیزای بد خیلی راحته و کنار گذاشتنشون خیلی سخت

زندگی اون چیزی نیست که براتون اتفاق می افته،بلکه مهم کاریه که واسه اون اتفاق انجام میدین

من افتاده‌ام، ولی این چرخ و فلک هنوز می‌چرخد. لوسی مُرد، ولی این چرخ و فلک هنوز راه خودش را می‌رود. با این حال هر چه فکر می‌کنم می‌بینم که من به این چرخ و فلک بیشتر احتیاج دارم و تنها راهی که دارم این است که یا دوباره بپرم و سوارش بشوم یا اینکه بمیرم.

《 تو که قفس پرتاب دیسک نیستی! تو یه آدمی از گوشت و پوست و استخون هستی که این اتفاق بد برات افتاده. مردم حتماً می خوان بهت کمک کنن.》ادامه می دهد: 《بهشون فرصت بده.》 این حرف ها باید حالم رو بهتر کنند، ولی این اتفاق نمی افتد. ابر سیاهی بین من و رویای دوباره دویدن شکل گرفته است. نامش حقیقت است.