بریده‌های کتاب ماجرا فقط این نبود: شش جستار درباره ی زندگی در کنار ادبیات و هنر

اعتراف کرد که حالا ذهنش آشفته است، اصلا شاید هیچ‌وقت نویسنده‌ی حرفه‌ای نشود، شاید هم بشود. خودش هم نمی‌داند نویسنده‌شدنش مهم است یا نه. ولی باید منتظر آینده ماند.

فکر می‌کنم هر سکونتگاه خانوادگی‌ای جایی است برای خشونت‌های عاطفی، انباشته از خشم‌های سرکوب‌شده، خطی ممتد میان یأس‌های عمیق فردی. ذات بشر دوپا همین است که از یک واحد خانواده، هیچ‌کس منسجم یا با تمام چیزهایی که می‌خواهد بیرون نمی‌آید. یاد آن جمله‌ی شگفت‌انگیز جری ساینفلد می‌افتم: «چیزی به اسم خوشی همه‌ی خانواده وجود ندارد.» یکی باید چیزی را فدا کند؛ مسئله فقط این است که چقدر و برای کی.

رویا پابرجا است حتی وقتی واقعیت، خودش را با سماجت به رخ می‌کشد.

حس کردم حالا به رابطه‌ی رقیق شده‌ی خواهر و برادرهای بزرگسال رسیده‌ایم، یک فاصله‌ی رسمی جدید، همیشه کمی خجالت زده، "چون در زندگی بزرگسال‌ها هیچ راه مشخصی برای ادای حق مطلب صمیمیتِ کودکی وجود ندارد."

به نظرم باید احساساتت را واقعی فرض کنی، حتی اگر برایت بیگانه باشند.

هر آنچه که بتواند از هر کسی که دستش برسد یاد می‌گیرد؛ از هر کس، زنده یا مرده، که چیزی مفید برای یاد دادن به او در چنته داشته باشد.

وحشت از مسخرگی بر همه‌ی رفتارها و گفتارها سایه انداخته: آدم‌ها مراقبند چیزی نگویند که احمق یا ابله به نظر بیایند.

حس من می‌گوید هر چندتا اتاق که داشته باشی، هر قدر هم که کتاب‌ها و فیلم‌ها و آهنگ‌ها در مدح زیبایی زندگی خانوادگی سخن رانده باشند، حقیقت این است که «خانواده» همیشه واقعه‌ای است با نوعی خشونت. فقط چند سال بعد است که، در گرداب بازنگری، می‌فهمی چه کسی آسیب دیده، چطور و چقدر.

من می‌توانم تمام روز منتظر یک بستنی یخی باشم. تا وقتی طعم چیزی خوب را در دهانم دارم اضطراب دائمی که دیگر جاهای زندگی‌ام را پر می‌کند، آرام می‌گیرد. و هر چند واقعیتش این است که آن اضطراب با ته‌کشیدنِ طعم بازمی‌گردد، اما مگر در زندگی چند منبع لذت داریم که این‌قدر در دسترس باشند تا این‌‌قدر راحت هم بیخیال یکی‌اش شویم؟

آیا آن خوشی بود؟ احتمالا نه. ولی ادای شرایط خوشی را خوب در می‌آورد.

عشق واقعی خیلی بعد آمد. در پایان راهی بلند و صعب، و در آخرین لحظاتی که من خودم را متقاعد کرده بودم که دیگر اتفاق نمی‌افتد.