بریده‌ کتاب‌های ماجرا فقط این نبود: شش جستار درباره ی زندگی در کنار ادبیات و هنر

فکر می‌کنم هر سکونتگاه خانوادگی‌ای جایی است برای خشونت‌های عاطفی، انباشته از خشم‌های سرکوب‌شده، خطی ممتد میان یأس‌های عمیق فردی. ذات بشر دوپا همین است که از یک واحد خانواده، هیچ‌کس منسجم یا با تمام چیزهایی که می‌خواهد بیرون نمی‌آید. یاد آن جمله‌ی شگفت‌انگیز جری ساینفلد می‌افتم: «چیزی به اسم خوشی همه‌ی خانواده وجود ندارد.» یکی باید چیزی را فدا کند؛ مسئله فقط این است که چقدر و برای کی.

حس کردم حالا به رابطه‌ی رقیق شده‌ی خواهر و برادرهای بزرگسال رسیده‌ایم، یک فاصله‌ی رسمی جدید، همیشه کمی خجالت زده، "چون در زندگی بزرگسال‌ها هیچ راه مشخصی برای ادای حق مطلب صمیمیتِ کودکی وجود ندارد."

وحشت از مسخرگی بر همه‌ی رفتارها و گفتارها سایه انداخته: آدم‌ها مراقبند چیزی نگویند که احمق یا ابله به نظر بیایند.

حس من می‌گوید هر چندتا اتاق که داشته باشی، هر قدر هم که کتاب‌ها و فیلم‌ها و آهنگ‌ها در مدح زیبایی زندگی خانوادگی سخن رانده باشند، حقیقت این است که «خانواده» همیشه واقعه‌ای است با نوعی خشونت. فقط چند سال بعد است که، در گرداب بازنگری، می‌فهمی چه کسی آسیب دیده، چطور و چقدر.