بریده‌های کتاب نوشابه زرد

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی‌ها تا آخر هم دم نمی‌کشند و مغزشان خام می‌ماند. اما بعضی آدم‌ها انگار دم‌کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد.

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی آدم‌ها انگار دم کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد

غربت درد عجیبی‌ست که خوب هم که بشود انگار اندام دیگری را از کار می اندازد. فراموش نمی شود حتی اگر خوب شود.

کتابخانه ها همیشه برایم جالب بوده اند. انگار یک خانه ی امن هستند که هرچه شلوغ تر باشند، آدم احساس امنیت بیشتری در آنجا می‌کند و هرچه قدیمی تر باشند، نشانه ی اهمیت بیشتر دانش در آن شهر است.

بازی سیاستمداران، هر جای جهان و در هر لباس و با هر ایدئولوژی که باشد، حال آدم را به هم می‌زند. بازی‌ای که در آن مردم و جامعه احمق پنداشته می‌شوند و و قتی نگاه می‌کنی می‌بینی این وسط نه قدرت، نه فرهنگ، نه اعتقادات و نه جامعه هیچ‌کدام مهم نیستند.

تجربه ی رستوران ONoir به من فهماند که برای یک انسان چقدر حس شنوایی و چشایی و بویایی و لامسه مهم است. چهار حسی که معمولا 《حس بینایی》 باعث می شود به اهمیت آن ها توجه کمتری کنیم!

آدمی تا جایی تاب مقاومت دارد. اصلا گاهی وقت ها رفتن به خاطر این نیست که کسی به تو بگوید: ((برو)) اما وقتی کسی هست که با لبخند و با آغوشی به اندازه‌ی تو می گوید: ((بیا)) آدم پایش سست می شود. غم غربت را می خرد و می رود. - نوشابه زرد. منصور ضابطیان

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی‌ها تا آخر هم دم نمی‌کشند و مغزشان خام می‌ماند. اما بعضی آدم‌ها انگار دم‌ کشیده به دنیا می‌آیند. برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد.

غربت زده به بیماری می‌ماند که بیماری‌اش به ظاهر درمان شده، غافل از آنکه در جایی از بدن پنهان شده و ناگهان با یک سرما خوردگی، با یک دندان درد یا حتی با زخم سطحی یک چاقوی میوه خوری، بیدار می‌شود.

آن هم مایی که از شهری می آییم به اسم تهران که خودش یک موزه ی توهم مستقل به شمار می آید که هیچ بلیت ورودی ندارد.

غربت زده به بیماری می ماند که بیماری اش به ظاهر درمان شده، غافل از آنکه در جایی از بدن پنهان شده و ناگهان با یک سرماخوردگي، با یک دندان درد یا حتی با زخم سطحی یک چاقوی میوه خوری، بیدار می شود.

بازی سیاستمداران، هر جای جهان و در هر لباس و با هر ایدئولوژی که باشد، حال آدم را بهم می‌زند.بازی ای که در آن مردم و جامعه احمق پنداشته می‌شوند و وقتی نگاه می‌کنی می‌بینی این وسط نه قدرت، نه فرهنگ، نه اعتقادات و نه جامعه هیچ کدام مهم نیستند. آنچه حرف اول و آخر را می‌زند «پول» است.

حالا تصور کنید که از کسی خوشتان نیاید، تازه مجبور باشید شانه هایش را هم بگیرید.

درد غربت در جای دیگری از قلب می نشیند که ربطی به جغرافیا ندارد.

مگس های نر حتی بر روی چشمانشان عدسی ویژه ای دارند که به نقطه ی عشق معروف است و وظیفه اش کشف مگس های ماده است درست وقتی که دارند روی هوا پرواز می کنند. البته این ویژگی را در بعضی مردان هم سراغ دارم با این تفاوت که عدسی مزبور روی چشمشان نیست.

در کانادا هیچ چیز به قیمت خودش نیست. با قیمت درج شده روی هر جنسی گولت می‌زنند و بعد پای صندوق که می‌روی باید رقم دیگری که شامل مالیات هم می‌شود به آن اضافه کنی. تازه مالیات مشمول بخش بزرگی از درآمد ماهیانه هر فرد هم می‌شود که محاسبات عجیب و غریب دارد. اما این را هم نباید نادیده گرفت که خدمات اجتماعی در مقابل این میزان مالیات اخذ شده قابل‌توجه است.

ما (ایرانی‌ها) kind هستیم.ممکن است به هم لبخند نزنیم. حتی ممکن است لبخند یک غریبه را با یک نگاه آزاردهنده جواب بدهیم، اما سر موقع از خیلی چیزها کوتاه می‌آییم.