بریده‌های کتاب نوشابه زرد

غربت زده به بیماری می ماند که بیماری اش به ظاهر درمان شده، غافل از آنکه در جایی از بدن پنهان شده و ناگهان با یک سرماخوردگي، با یک دندان درد یا حتی با زخم سطحی یک چاقوی میوه خوری، بیدار می شود.

بازی سیاستمداران، هر جای جهان و در هر لباس و با هر ایدئولوژی که باشد، حال آدم را بهم می‌زند.بازی ای که در آن مردم و جامعه احمق پنداشته می‌شوند و وقتی نگاه می‌کنی می‌بینی این وسط نه قدرت، نه فرهنگ، نه اعتقادات و نه جامعه هیچ کدام مهم نیستند. آنچه حرف اول و آخر را می‌زند «پول» است.

حالا تصور کنید که از کسی خوشتان نیاید، تازه مجبور باشید شانه هایش را هم بگیرید.

درد غربت در جای دیگری از قلب می نشیند که ربطی به جغرافیا ندارد.

مگس های نر حتی بر روی چشمانشان عدسی ویژه ای دارند که به نقطه ی عشق معروف است و وظیفه اش کشف مگس های ماده است درست وقتی که دارند روی هوا پرواز می کنند. البته این ویژگی را در بعضی مردان هم سراغ دارم با این تفاوت که عدسی مزبور روی چشمشان نیست.

در کانادا هیچ چیز به قیمت خودش نیست. با قیمت درج شده روی هر جنسی گولت می‌زنند و بعد پای صندوق که می‌روی باید رقم دیگری که شامل مالیات هم می‌شود به آن اضافه کنی. تازه مالیات مشمول بخش بزرگی از درآمد ماهیانه هر فرد هم می‌شود که محاسبات عجیب و غریب دارد. اما این را هم نباید نادیده گرفت که خدمات اجتماعی در مقابل این میزان مالیات اخذ شده قابل‌توجه است.

ما (ایرانی‌ها) kind هستیم.ممکن است به هم لبخند نزنیم. حتی ممکن است لبخند یک غریبه را با یک نگاه آزاردهنده جواب بدهیم، اما سر موقع از خیلی چیزها کوتاه می‌آییم.

کانادایی ها آدم های «نایسی» هستند؛ به تو لبخند می‌زنند، احترام می‌گذارند، ولی اهل سرویس دادن نیستند. درست برخلاف ما ایرانی ها. ما «کایند» هستیم. ممکن است به هم لبخند نزنیم.حتی ممکن است لبخند یک غریبه را با یک نگاه آزاردهنده جواب بدهیم، اما سر موقع از خیلی چیزها کوتاه می‌آییم. غیرممکن است که در ایران کسی محاسبه‌ی این رقم های اندک را در حساب ها بکند و تازه اگر ببیند نیاز داری، شاید بیشتر هم کوتاه بیاید. اینکه کدامش بهتر است، پرسشی ست که مدام به آن فکر می‌کنم.

باران که بند می آید، یک رنگین کمان استثنایی آسمان کانادا و آمریکا را به هم وصل می کند. خدای رنگین کمان اینجاست که دارد قدرت نمایی می کند!

جهان پر است از قوانین احمقانه‌ای که روزی یک آدم از خودراضی قدرتمند تدوین کرده و یک عمر آدم‌های دیگر باید آن را رعایت کنند، بدون آنکه فهمی از دلیل وضع آن وجود داشته باشد و کسی بداند که «حماقت» در ظرف زمان و مکان شکل‌های مختلفی پیدا می‌کند. گاهی احمقانه به نظر می‌رسد و گاهی احمقانه‌تر!

جهان پر است از قوانین احمقانه‌ای که روزی یک آدم از خودراضی قدرتمند تدوین کرده و یک عمر آدم‌های دیگر باید آن را رعایت کنند، بدون آنکه فهمی از دلیل وضع آن وجود داشته باشد و کسی بداند که حماقت در ظرف زمان و مکان شکل‌های مختلفی پیدا می‌کند. گاهی احمقانه‌ به نظر می‌رسد و گاهی احمقانه‌تر.

در روزهای بودنم در مونترال کمتر صحنه‌ی غیر اخلاقی در شهر دیدم. حتی از معاشقه‌ی دختران و پسران در معرض عموم- شبیه آنچه در پاریس یا نقاط دیگر اروپا می‌شود دید- خبری نبود و جالب است که این رفتار عادی در پاریس، اینجا در شهری که بیش از هر جای دیگری به پاریس شبیه است، جایی ندارد.

جهان پر است از قوانین احمقانه‌ای که روزی یک آدم از خودراضی قدرتمند تدوین کرده و یک عمر آدم‌های دیگر باید آن را رعایت کنند، بدون آنکه فهمی از دلیل وضع آن وجود داشته باشد و کسی بداند که «حماقت» در ظرف زمان و مکان شکل‌های مختلفی پیدا می‌کند.

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی‌ها تا آخر هم دم نمی‌کشند و مغزشان خام می‌ماند. اما بعضی آدم‌ها انگار دم‌کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد.

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی آدم‌ها انگار دم کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد

غربت درد عجیبی‌ست که خوب هم که بشود انگار اندام دیگری را از کار می اندازد. فراموش نمی شود حتی اگر خوب شود.