بریده‌های کتاب همزاد

اگر شکست خوردی، بردبار باش! موفق که شدی، به کوشش ادامه بده.

اگر موفق شدی ادامه بده، اگر نشدی، محکم و بردبار باش و پایداری کن!

می دوید و نمی دانست به کجا، در هوای آزاد، به سوی آزادی... هرجا که پیش آید.

اگر در این هنگام ناظری بی‌طرف و بی‌خبر از آنچه بر آقای گالیادکین گذشته بود در شیوه‌ی رفتار اندوهناک او باریک می‌شد،بی‌درنگ به سیاهی وحشت‌آور درماندگی‌اش پی می‌برد و بی‌شک می‌گفت که حال آقای گالیادکین به کسی می‌ماند که بخواهد از خودش پنخان شود،انگاری می‌خواهد از دست خود به گوشه‌ای بگریزد.

یالاّ بجنب،تن لش!... سرباز لشکر قازورات!...)) آقای گالیادکین این حرفا رو با خود میزد و با انگشتان از سرما کرخت شده‌اش گونه‌اش را، که آن هم کرخت شده بود، نیشگون می‌گرفت و می‌گفت:(( چرا معطلی، بی‌عرضه؟ بی‌غیرت ،حقا که گالیادکینی!))

دید بهتر است ساکت بماند و با هیچ کس حرف نزند و نشان دهد که کاملا آسوده است و برای خود کسی است و مهمانیست مثل دیگران و خیال می کند که رفتارش دست کم به قدر رفتار دیگران شایسته است.

بعضی هستند، آقایان، که راه‌های کج و بیراهه را دوست ندارند و فقط برای بالماسکه صورتک بر چهره می‌زنند. بعضی هستند که مهم‌ترین رسالت انسان را در برق‌انداختن کف اتاق و به اصطلاح به کار بردن "دستمال ابریشمی" نمی‌شمارند. بله، آقایان، بعضی هستند که نهایت سعادت خود را در مثلا پوشیدن شلوار خوش‌دوخت نمی‌دانند و خلاصه آدم‌هایی هستند که از خوش‌رقصی بیهوده و مثل پروانه دور این و آن گشتن و شیرین‌زبانی و تملق‌گویی خوششان نمی‌آید و به جایی که دعوت نشده‌اند نمی‌روند و مخصوصا در کارهایی که به آن‌ها مربوط نیست دخالت نمی‌کنند. این خلاصه‌ی مطلبی بود که می‌خواستم به شما بگویم. والسلام! اجازه بفرمایید مرخص شوم... .

آدم کوچکی هستم، اما خوشبختانه افسوس نمی‌خورم که کوچکم. حتی می‌خواهم بگویم به عکس ، به عکس! و اگر بخواهم همه چیز را آن طور که هست عرض کنم، باید بگویم که احساس سربلندی می‌کنم که آدم بزرگی نیستم!

برای چه خجالت بکشم؟ کار خجالت آوری نکرده ام!

نمی توانست آن احساس عجیب، آن اندوه نامفهوم و سیاه، را از خود دور کند.

می دوید و نمی دانست به کجا، در هوای آزاد، به سوی آزادی... هر جا که پیش آید.

میخواهم بگویم امروز کسانی که صورتک به چهره دارند کم نیستند امروز تشخیص شخصیت اشخاص پشت صورتک آسان نیست