بریده‌های کتاب بریت - ماری اینجا بود

آدم وقتی به سن خاصی می رسد تقریبا همه‌ی سوال هایی که از خودش می پرسد به یک چیز ختم می شود: چطور باید زندگی کرد؟

او همیشه کمربندش را می‌بست چون می‌خواست توجه مادرش را جلب کند.اما مادرش متوجه نشد،چون لازم نبود کسی به بریت ماری توجه کند.دلیل ساده‌ای دارد، چون همیشه کارهایش را بدون اینکه کسی به او بگوید انجام می‌داد.

یک روز صبح از خواب بیدار می شوی و می بینی روزهایی که پشت سر گذاشته ای بیشتر از روزهای جلو رویت است و نمی فهمی چطور اینقدر زود گذشت.

بیش از هر چیزی، دلش برای بالکن خودش تنگ شده.وقتی در بالکن میایستید، دیگر تنها نیستید، اتومبیل‌ها و خانه‌ها و آدم‌ها در خیابان، زیر پایتان، هستند. در میانشان هستید و در عین حال در میانشان نیستید. این بهترین ویژگی یک بالکن است.

آخر سر به این اکتفا می کند:« بریت ماری، می خوام بدونی که هر بار که یه نفر در می زنه فکر می کنم اون یه نفر تویی. »

بریت ماری دیگر نمی‌داند کدام یک را دارد؛ایمان یا امید،شاید هم هیچ کدام.

آدم ها به این نیاز دارن که کسی بهشون نیاز داشته باشه.

همیشه بهت قول می دن که گل بکارن. یه جورهایی امید می دن. تو عاشقشون می شی و اون ها هربار با یه راه جدیدی ناامیدت می کنن.

بعضی وقتها بریت ماری وسایل را سر جایشان می‌گذارد چون لازم است این کار را کند، و بعضی وقت‌ها این کار را عمدی می‌کند چون دوست دارد کِنت صبح ها اسمش را صدا بزند.

اینگرید هیچوقت منفی نبود. سخت است که آدم بتواند بگوید کدامیک در مورد اینگرید ــ درست مثل همه کسانی که اینچنین هستند ــ صدق میکرد: همه اینگرید را دوست داشتند، چون او خیلی مثبت بود، یا چون همه دوستش داشتند، خیلی مثبت بود؟!

تا وقتی با یک آدم دمخور نشوی خیلی چیزها را درباره اش نمیفهمی. مثلا چه کار هایی از دستش برمی آید یا چقدر جسارت دارد.

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت سر گذاشته ای بیشتر از روزهای جلو رویت است و نمیفهمی چطور انقدر زود گذشت.