بریده‌های کتاب بریت ماری اینجا بود

انتخاب بریت ماری این نبود که هیچ انتظاری از زندگی نداشته باشد، فقط یک روز صبح از خواب بیدار شد و فهمید که تاریخ انقضای آرزوهایش خیلی وقت پیش گذشته است.

کسی نمی‌تواند سبک بریت‌ماری را در دیدن دنیا تغییر بدهد. موضع بریت‌ماری در برابر دنیا تغییرناپذیر است.

شاید داخل گلدان‌ها فقط خاک باشد، اما زیر همین خاک گل‌ها به انتظار بهار نشسته‌اند. زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

می‌گویند آدم‌ها در سفر عوض می‌شوند، برای همین بریت‌ماری همیشه از سفر نفرت داشت. دلش نمی‌خواهد عوض بشود.

بریت‌ماری می‌داند که بعضی آدم‌ها آرزویشان است که به سفر بروند و تجربه‌های جدیدی کسب کنند، اما بریت‌ماری آرزو می‌کند که در خانه بماند؛ جایی که هیچ چیزش تغییر نمی‌کند.

آدم‌هایی که مجبور نیستند گند و کثافت‌ها را تمیز کنند راحت‌تر می‌توانند خوش‌بین باشند.

هر زندگی مشترکی بدی‌های خودش را دارد، چون همهٔ آدم‌ها نقطه‌ضعف‌های خودشان را دارند. اگر با آدم دیگری زندگی می‌کنی، باید یاد بگیری که با این نقطه‌ضعف‌ها کنار بیایی. اگر نقطه‌ضعف‌ها را شبیه یک مبل سنگین در خانه فرض بکنی، یاد می‌گیری موقع تمیزکاری اطرافش را تمیز بکنی و به خودش کاری نداشته باشی. البته گرد و غبار بدون اینکه جلوِ چشم باشند زیر مبل جمع می‌شوند، اما آدم رفته‌رفته یاد می‌گیرد که آن را نادیده بگیرد تا اینکه به چشم مهمان‌ها هم نیاید. بالاخره، یک روز یک نفر بدون اینکه شما حرفی زده باشید آن مبل سنگین را جابه‌جا می‌کند و همه‌چیز برملا می‌شود. گرد و خاک و لکه‌ها. خراشِ روی کف پارکت و همه‌چیز مشخص می‌شود. اما دیگر خیلی دیر شده است.

پسرک زیرلبی می‌گوید: «تو نباید تنها باشی. حیفه یکی مثل تو، که این‌قدر موهاش قشنگه، تنها بمونه.»

بعضی وقت‌ها راحت‌ترین کار این است که آدم فقط زندگی کند، بدون اینکه خودش را بشناسد، بدون اینکه بداند به کجا می‌رود، همین بس که می‌داند کجاست.

بعد، از خستگی خوابش می‌برد، بدون اینکه خوابی ببیند، چون نمی‌داند باید آرزوهای چه کسی را در خواب ببیند.

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت‌سر گذاشته‌ای بیشتر از روزهای جلوِ رویت است، و نمی‌فهمی چطور این‌قدر زود گذشت.

یک سال شد چند سال، و چند سال شد یک عمر. یک روز صبح از خواب بیدار می شوی و می بینی روزهایی که پشت سر گذاشته ای بیشتر از روزهای جلوی رویت است، و نمی فهمی چطور این قدر زود گذشت.

آدم وقتی به سن خاصی می رسد تقریبا همه‌ی سوال هایی که از خودش می پرسد به یک چیز ختم می شود: چطور باید زندگی کرد؟

او همیشه کمربندش را می‌بست چون می‌خواست توجه مادرش را جلب کند.اما مادرش متوجه نشد،چون لازم نبود کسی به بریت ماری توجه کند.دلیل ساده‌ای دارد، چون همیشه کارهایش را بدون اینکه کسی به او بگوید انجام می‌داد.

یک روز صبح از خواب بیدار می شوی و می بینی روزهایی که پشت سر گذاشته ای بیشتر از روزهای جلو رویت است و نمی فهمی چطور اینقدر زود گذشت.