بریده‌های کتاب مردم مشوش

لحظاتی در زندگی هر آدمی هست که به خوبی بیانگر ماهیت وجودی آن آدم است؛ چشم بر هم زدنی که می‌توان در آن، کل روح آن آدم را ریخت توی یک پاکت و تحویل داد.

همیشه دلیلی برای زندگی کردن وجود دارد.

«حتماً کلی نظریهٔ رفتارشناسی خوندی، ها؟» روان‌شناس لبخند زد: «هزارتا.» «کدومش رو باور داری؟» «اون رو که می‌گه اگه مدتی طولانی حواست به خودت نباشه، دیگه نمی‌تونی فرق بین پرواز و سقوط رو بفهمی.»

بعد دست او را محکم گرفت و گفت:«ما نمیتونیم دنیا رو تغییر بدیم. حتی آدم هارو هم معمولا نمی تونیم تغییر بدیم. نه بیشتر از هربار یه ذره. پس فقط وقتی دستمون برسه یکم کمک میکنیم. اون هایی رو که میتونیم نجات می دیم. نهایت تلاشمون رو می کنیم. بعد هم سعی میکنیم خودمون رو قانع کنیم که... همین کافیه. تا بتونیم شکست هامون رو تاب بیاریم و نابود نشیم.»

اگر بدانم که همین فردا دنیا نابود خواهم شد، باز هم امروز یک درخت سیب می کارم.

"ما نمی‌تونیم دنیا رو تغییر بدیم. حتی آدم هارو هم معمولا نمی‌تونیم تغییر بدیم. نه بیشتر از هر بار یه ذره. پس فقط وقتی دستمون برسه یکم کمک می‌کنیم. اونهایی رو که می‌تونیم نجات میدیم. نهایت تلاشمون رو می‌کنیم. بعد هم سعی می‌کنیم خودمون رو قانع کنیم که... همین کافیه. تا بتونیم شکست هامون رو تاب بیاریم و نابود نشیم."

اون‌هایی که باعث می‌شن بخندی... می‌تونی یه عمر کنارشون بمونی!»

وقتی روز تمام شد و شب محاصره‌امان کرد، نفس عمیقی بکش. بالاخره از پس امروز هم برآمدیم. فردا روز دیگری آغاز خواهد شد.

«کشتی تو بندر جاش امنه پسرم، اما واسه این ساخته نشده که تو بندر باشه. »

مامان و باباها برای تنبیه، به بچه‌هایشان می‌گفتند بروند توی اتاقشان و به کارهای بدشان فکر کنند، این روزاها باید مجبورشان کنی از اتاقشان بیرون بیایند.

ندونستن نقطه خوبی برای شروعه.

هنگفت ترین ترکیب سه واژه ای کوچک که می توان به کسی- هرکسی که باشد - گفت : « تقصیر تو نبود.»