بریده‌های کتاب قلب ضعیف و بوبوک

اینقدر بدم می‌آید که آدم‌های عوام و بدون تحصیلات عالی بیایند در کار کارشناس‌ها سرک بکشند و بخواهند مسائل تخصصی را حل کنند. غیرن نظامی‌ها می‌آیند در باب مسائل نظامی و حتی مسائل کلان جنگی نظر می‌دهند یا مثلاً مهندس‌ها درباره اقتصاد و سیاست و فلسفه اظهار فضل می‌فرمایند.

این روزها طنز فاخر و سبک فاخر دیگر دارد از بین می‌رود و به جای طنازی و حاضر جوابی بدزبانی و فحاشی می‌کنند.

اینجا خیلی راحت آدم‎ها را دیوانه می‎کنند، اما تا حالا کسی را عاقل نکرده‎اند.

خوشبخت می‌شویم. آخر محال که نیست، خوشبختی را که فقط در قصه و افسانه‌های توی کتاب ننوشته‌اند. ما قرار است واقعاً خوشبخت شویم....

تعجب کردن از همه چیز نشان حماقت است و از هیچ چیز تعجب نکردن بسیار زیبنده‌تر است و شاید حتی نوعی شایستگی تلقی شود. اما بعید است واقعاً اینطور باشد. به نظر من که اتفاقاً اگر از هیچ چیز تعجب نکنی، خیلی احمق‌تری از کسی که همه چیز او را به حیرت وا می‌دارد. غیر از آن، به نظرم اگر از هیچ چیز تعجب نمی‌کنی، یعنی برای هیچ در این دنیا احترام قائل نیستی، بله. خب، احمق که احترام سرش نمی‌شود.

البته اینجا خیلی راحت آدم ها را دیوانه می کنند ،اما تاحالا کسی را عاقل نکرده اند.

خدا به یک عده دریا دریا نعمت داده، ولی دیگران باید با اندک بسازند.

الان دیگر کسی ولتر نمی‌خواند، این دوره و زمانه روزگار زبان چوب و چماق است، نه ولتر! چنان هم را می‌کوبند که دندان در دهان هم باقی نمی‌گذارند!

وقتی فرانسوی‌ها دو قرن و نیم پیش برای خودشان دیوانه‌خانه ساختند اسپانیایی‌ها گفتند "این فرانسوی‌ها همه‌ی دیوانه‌های‌شان را گرفته‌اند و یک جا انداخته‌اند تا ثابت کنند خودشان عاقل‌اند!" کاملا هم درست است!

از همه عاقل‌تر کسی است که حداقل یک‌بار در ماه خودش را دیوانه خطاب کند.

آدم در یک منزل درست و حسابی راحت‌تر است و فکرهای شادتری به ذهنش می‌رسد!

چون تو خوشبختی، دلت می‌خواهد عالم و آدم یک دفعه خوشبخت بشوند. اگر تنهایی خوش باشی، سختت است و عذاب می‌کشی.

آن نقاش هم پرتره‌ام را برای این نکشید که از اهالی ادبیاتم، بلکه به خاطر آن دو تازگیل متقارنی که روی پیشانی‌ام دارم نقاشیم کرد. هرچه باشد این هم خودش پدیده جالبی ست. آدم‌های این روزگار ایده که ندارند، فقط روی کوله پدیده‌های جالب و کمیاب سوارند. واقعا هم زگیل‌هایم را خوب کشیده،؛کاملاً طبیعی! این را می‌گویند رئالیسم.

انگار خوشبختی داشت و واسیا را له می‌کرد و از بین می‌برد. فکر می‌کرد لایق این سعادت نیست و بالاخره اینکه داشت دنبال دستاویزی می‌گشت تا خودش را از این حالت رها کند

هرچه برایت پیش بیاید، هر اتفاقی که بیفتد، من کنارت هستم. این را یادت باشد!

در زندگی رنج‌ها و مشقت‌ها چنان زیاد و اجر و پاداش آنقدر کم است که... آرزو داشتم بالاخره جایی آرام بگیرم، ولی آنطور که می‌بینم حتی در قبر هم مشغولیات فراوان است...

سرآخر انگار کل این دنیا با تمام ساکنانش از ضعیف و ،قوی با خانمان‌شان، چه دخمه های فقرا و چه قصرهای مطلای اغنیا در تاریکی دم غروب به رؤیایی خیال انگیز و جادویی میماند؛ که مثل خوابی بود سر خواهد آمد، مثل دودی که در آسمان آبی تیره محو خواهد شد.

فعلاً دلم می‌خواهد دروغ هم در کار نباشد. اصلاً فقط همین را می‌خواهم، چون اصل کاری این است. آن زمان که زنده بودیم بدون دروغ نمی‌توانستیم زندگی کنیم، چون زندگی و دروغ با هم برادرند. ای لعنت! پس بیایید اینجا حتی برای خنده هم دروغ نگوییم.

هیچ می‌دانستی که این محبت تو دیگر دارد خفه‌ام می‌کند؟ می‌دانی چند بار موقع خواب وقتی به تو فکر می‌کردم (آخر همیشه قبل از خواب به تو فکر می‌کنم) چشم‌هایم پر از اشک شده و قلبم به درد آمده چون که... چون... خب، چون تو خیلی به من محبت داری و من نمی‌توانم این بار را از روی دوشم بردارم، نمی‌توانم این عشق تو را با هیچ چیزی جبران کنم....