بریده‌های کتاب قلب ضعیف و بوبوک

«واسیا‌جان، اگر می‌دانستی چه‌قدر دوستت دارم، چنین چیزی نمی‌پرسیدی، بله!» «بله، بله آرکادی، من این را نمی‌دانم، چون اصلا نمی‌دانم چرا این‌قدر دوستم داری!»

آدم های این روزگار ایده که ندارند، فقط روی کول پدیده‌های جالب و کم‌یاب سوارند.

اینقدر بدم می‌آید که آدم‌های عوام و بدون تحصیلات عالی بیایند در کار کارشناس‌ها سرک بکشند و بخواهند مسائل تخصصی را حل کنند. غیرن نظامی‌ها می‌آیند در باب مسائل نظامی و حتی مسائل کلان جنگی نظر می‌دهند یا مثلاً مهندس‌ها درباره اقتصاد و سیاست و فلسفه اظهار فضل می‌فرمایند.

این روزها طنز فاخر و سبک فاخر دیگر دارد از بین می‌رود و به جای طنازی و حاضر جوابی بدزبانی و فحاشی می‌کنند.

اینجا خیلی راحت آدم‎ها را دیوانه می‎کنند، اما تا حالا کسی را عاقل نکرده‎اند.

خوشبخت می‌شویم. آخر محال که نیست، خوشبختی را که فقط در قصه و افسانه‌های توی کتاب ننوشته‌اند. ما قرار است واقعاً خوشبخت شویم....

تعجب کردن از همه چیز نشان حماقت است و از هیچ چیز تعجب نکردن بسیار زیبنده‌تر است و شاید حتی نوعی شایستگی تلقی شود. اما بعید است واقعاً اینطور باشد. به نظر من که اتفاقاً اگر از هیچ چیز تعجب نکنی، خیلی احمق‌تری از کسی که همه چیز او را به حیرت وا می‌دارد. غیر از آن، به نظرم اگر از هیچ چیز تعجب نمی‌کنی، یعنی برای هیچ در این دنیا احترام قائل نیستی، بله. خب، احمق که احترام سرش نمی‌شود.

نمی‌دانم چه‌ام شده! انگار پاک از هم پاشیده‌ام.

البته اینجا خیلی راحت آدم ها را دیوانه می کنند ،اما تاحالا کسی را عاقل نکرده اند.

خدا به یک عده دریا دریا نعمت داده، ولی دیگران باید با اندک بسازند.

الان دیگر کسی ولتر نمی‌خواند، این دوره و زمانه روزگار زبان چوب و چماق است، نه ولتر! چنان هم را می‌کوبند که دندان در دهان هم باقی نمی‌گذارند!

وقتی فرانسوی‌ها دو قرن و نیم پیش برای خودشان دیوانه‌خانه ساختند اسپانیایی‌ها گفتند "این فرانسوی‌ها همه‌ی دیوانه‌های‌شان را گرفته‌اند و یک جا انداخته‌اند تا ثابت کنند خودشان عاقل‌اند!" کاملا هم درست است!

از همه عاقل‌تر کسی است که حداقل یک‌بار در ماه خودش را دیوانه خطاب کند.

آدم در یک منزل درست و حسابی راحت‌تر است و فکرهای شادتری به ذهنش می‌رسد!

به‌قدری همه‌چیز را قروقاتی کرده‌اند که دیگر عاقل و دیوانه را نمی‌شود از هم تشخیص داد.

《چه‌طور این طوری شد؟ آخر چه به سرش آمده؟ چرا دیوانه شده؟》 آرکادی ایوانوویچ فقط توانست بگوید: 《از فرط حق... حق‌شناسی!》

چون تو خوشبختی، دلت می‌خواهد عالم و آدم یک دفعه خوشبخت بشوند. اگر تنهایی خوش باشی، سختت است و عذاب می‌کشی.

آن نقاش هم پرتره‌ام را برای این نکشید که از اهالی ادبیاتم، بلکه به خاطر آن دو تازگیل متقارنی که روی پیشانی‌ام دارم نقاشیم کرد. هرچه باشد این هم خودش پدیده جالبی ست. آدم‌های این روزگار ایده که ندارند، فقط روی کوله پدیده‌های جالب و کمیاب سوارند. واقعا هم زگیل‌هایم را خوب کشیده،؛کاملاً طبیعی! این را می‌گویند رئالیسم.

انگار خوشبختی داشت و واسیا را له می‌کرد و از بین می‌برد. فکر می‌کرد لایق این سعادت نیست و بالاخره اینکه داشت دنبال دستاویزی می‌گشت تا خودش را از این حالت رها کند