بریده‌های کتاب بچه آهو

جنگ شروع شد. پانزده سال بیشتر نداشتم. خیلی زود متوجه شدم گرچه جنگ برای دیگران وحشتناک، درواقع هولناک است؛ موجب تغییر آن چنانی در زندگی ما‌ نمی‌شود. دایی‌ام باید نقره‌جاتش را پنهان می‌کرد، خانواده مارتون اسب‌هایشان را از دست می‌دادند و ترس وجود آنگلا را فرا می‌گرفت.

چرا توی مدرسه این طرز فکر احمقانه را یاد می دادند که همیشه در قبال کار خیر پاداشی درخور دریافت خواهیم کرد؟ آدم همه چیز را جدی می گیرد، با جدیت می چسبد به کاری که انجام می دهد و به امیدهایش دل می بندد،آن وقت هیچ اتفاقی نمی افتد.

در بهار شاخه ها به قدری از هوای مرطوب سنگین اند که هر لحظه فکر می‌کنی الان است که بشکنند، و قبور معنایشان را از دست می‌دهند و با تلالو آفتاب ناسازگارند.

اگر می توانستم جلوی خودم را بگیرم،وقتی تلفن می‌زدی هرگز تلفن را برنمی داشتم، با تو پشت یک میز نمی نشستم،اصلا نمی گذاشتم مرا ببوسی،فقط بهت لبخند می زدم و می گفتم دوستت دارم؛ هر روزی که نمی دیدمت روزی پوچ و بی معنی بود و اگر نمی دیدمت نمی توانستم کاری از پیش ببرم .

گفته بودم روی سنگ مزارش هیچ چیز حک نکنند، حتی تاریخ؛ فقط اسمش آن هم چون الزامی بود. خوب می‌دانم که وقتی آدم‌ها می‌میرند هیچ معنایی برای دیگران ندارند.

دستم را از دستت کشیدم بیرون، و لبخندی تحویلت دادم و جمله‌ای از مکبث نقل کردم: «چگونه‌اید سرورم؟ چرا گوشه گرفته‌اید؟» باز هم نمی‌توانستی بفهمی دارم خل‌بازی درمی‌آورم یا واقعاً از اینکه برگشته بودی حالم بد است.