بریده‌های کتاب ایوانف

زندگی ما... زندگی ما انسان‌ها به گل باشکوه تازه شکفته‌ای در دشت می‌ماند که بزی می‌آید و آن را می‌خورد. بعد دیگر از آن اثری نمی‌ماند...

و حالا، می‌دانی، کم‌کم دارد از بی‌انصافی مردم حیرتم می‌گیرد : چرا جواب عشق را با عشق نمی‌دهند، چرا باید راستی را با ناراستی جواب بدهند؟ بگو ببینم، ننه بابام تا کی همین جور ازم نفرت دارند؟ آن‌ها پنجاه فرسخ دورتر از اینجا زندگی می‌کنند، ولی من هر شب و هر روز، حتی توی خواب، تنفرشان را حس می‌کنم. دلتنگی نیکلای را چه‌کار کنم؟ می‌گوید فقط غروب‌ها، وقتی که احساس ملال می‌کند، دوستم ندارد. من این موضوع را درک می‌کنم و فکر می‌کنم شاید حقیقت باشد، ولی با همه این احوال، آیا دیگر دوستم ندارد؟ البته غیرممکن است، ولی اگر نداشته باشد چی؟ نه، نه، حتی نباید فکرش را هم بکنم. (می‌خواند.) ای سار، ای سار، کجا بودی؟ (راه می‌افتد.) چه افکار ترسناکی دارم! دکتر، تو از خودت خانواده‌ای نداری و خیلی چیزها هست که درک نمی‌کنی... .

اگر شکفتن گل‌ها هر بهار تکرار می‌شود، چرا شادی‌ها تکرار نشوند؟!

زندگی همین است...به یک گل می ماند که شادوخندان توی چمن شکفته می شود،یک بز سر می رسد،می بلعدش وهمه چیز تمام می شود.

زندگی آدم ها مانند گلی است که در دشتی می‌شکفد؛ بزی از کنارش می‌گذرد و آن را می‌خورد. دیگر از گل خبری نیست.