بریده‌های کتاب دوستدار

(دیگه کسی نباید بمیره.) سرش را خم میکند و میگوید:(حتی اگه سزاوارش باشن؟) تام بعد از مکثی میگوید:(خب معلومه که این فرق داره.)

پیش از اینکه برای جا دادن جسد در صندوق عقب بیرون بروی، باید چراغ‌های مزخرف بیرون را خاموش کنی.

مرگ حقش بود. حقش بود که اتفاقی بدتر از این برایش بیفتد. با این حال من نباید می‌کشتمش. قتل کار اشتباهی است و این را می‌دانم. اما وقتی آن چاقو توی دستم بود، نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. میل به فرو بردن چاقو در شکم نرمش تقریبا طاقت فرسا بود حقیقت هم این است که از تماشای مرگش لذت بردم. یکی از بهترین لحظات عمرم بود.

می‌گویم:«دیگه هیچ‌وقت به مامانم آسیب نمی‌زنی.» پیش از اینکه گلویش را ببرم، این آخرین حرفی بود که شنید.