بریده‌های کتاب ما

مربعی را تصور کنید،مربعی زنده و زیبا را. حالا از آن مربع خواسته می شود که برای شما از خودش و زندگی اش بگوید.متوجه هستید که مربع خودش شاید اصلا به فکرش هم نرسد که بگوید تمام زوایایش برابرند:این موضوع به قدری برایش طبیعی و عادی است که اصلا به چشمش نمی آید.من هم انگار همیشه در وضعیت آن مربعم.

نیاکان ما در پرشورترین لحظات زندگی‌شان(در مراسم عشای ربانی و رژه‌های نظامی) خود را به دست رقص می‌سپردند، این فقط یک معنا می‌تواند داشته باشد: غریزه‌ی نا-آزادی، از قدیم، ویژگی ذاتی انسان بوده است و ما در زندگی فعلی‌مان، فقط آگاهانه آن را پیش می‌بریم.

آدم مثل یک کتاب است: تا آخرین صفحه‌اش نمی‌دانی پایان کارش چطور رقم خواهد خورد. در غیر اینصورت ارزش خواندن ندارد.

حالا اینجا هستم، همگام با دیگران، اما در عین حال جدا از آنها.تمام تنم هنوز از وقایعی که پشت سر گذاشته ام می لرزد، مثل پلی که همین حالا یک قطار آهنی باستانی با هیاهو از رویش گذشته باشد. وجود خودم را حس میکنم، اما تنها بعضی چیزها وجود خودشان را حس می کنند و از فردیتشان آگاهند؛ چشمی که خاری در آن رفته،انگشت متهلب و دندان چرک کرده : چشم، انگشت و دندان سالم حس نمیشنوند، انگار که وجود ندارند. آیا خودآگاهی به وضوح چیزی جز نوعی بیماری نیست؟

زن‌ها در لب‌ها خلاصه شده‌اند...

تواضع نوعی فضیلت است و تکبر گناه، "ما" سرشتی الهی دارد و "من" سرشتی شیطانی...

ادبیات واقعی فقط اونجایی به وجود می آید که خالقانش نه حقوق بگیران سخت کوش و قابل اعتماد بلکه دیوانگان ، عزلت گزیدگان ، ملحدان ، خیال‌بافان، نافرمانان و شک اندیشان باشند.

آنجا بود که بعینه دیدم که خنده هولناک‌ترین سلاح است: با خنده می‌توان هرچیزی، حتی قتل را کشت.

انقلاب‌ها بی‌پایان‌اند...

شادکامی و حسادت صورت و مخرج کسری هستند بنام سعادت...

- من از مه بیزارم. از مه می‌ترسم. + این یعنی تو عاشق مهی. ازش می‌ترسی چون از تو قوی‌تر است، متنفری چون می‌ترسی، عاشقش هستی چون نمی‌توانی برآن چیره بشوی. آخر فقط می‌شود عاشق شکست‌ناپذیرها شد...

دولت(یا همان انسانیت) کشتن یک فرد را ممنوع کرده اما کشتن نصفه و نیمه میلیون‌ها آدم را قدغن نکرده است. کشتن یک فرد یعنی کسر ۵۰ سال از مجموع زمان حیات بشر، و این جرم است، اما کسر ۵۰ میلیون سال از زمان حیات بشر جرم نیست؟