بریده‌های کتاب ما

آنجا بود که بعینه دیدم که خنده هولناک‌ترین سلاح است: با خنده می‌توان هرچیزی، حتی قتل را کشت.

اشتباه است اگر آدم‌ها را به دو دستهٔ زنده‌ها و مرده‌ها تقسیم کنیم: آدم‌هایی هستند که زندهٔ مرده‌اند و دسته‌ای دیگر که واقعاً زنده‌اند. زنده‌های مرده نیز می نویسند و راه می‌روند و حرف می‌زنند و فعالیت می‌کنند. ولی هیچ اشتباهی مرتکب نمی‌شوند؛ این در حالی است که فقط ماشین‌ها بی‌اشتباهند؛ تولیداتشان هم فقط چیزهای مرده است. آدم‌های واقعاً زنده پیوسته دست به اشتباه می‌زنند، در حال جست‌وجویند، در تردیدند و در عذاب.

دولت(یا همان انسانیت) کشتن یک فرد را ممنوع کرده اما کشتن نصفه و نیمه میلیون‌ها آدم را قدغن نکرده است. کشتن یک فرد یعنی کسر ۵۰ سال از مجموع زمان حیات بشر، و این جرم است، اما کسر ۵۰ میلیون سال از زمان حیات بشر جرم نیست؟

ادبیات واقعی فقط آنجایی به وجود می‌آید که خالقانش نه حقوق بگیران سختکوش و قابل اعتماد بلکه دیوانگان، عزلت گزیدگان، ملحدان، خیال بافان ،نافرمانان و شک اندیشان‌باشند.

انقلاب‌ها بی‌پایان‌اند...

- من از مه بیزارم. از مه می‌ترسم. + این یعنی تو عاشق مهی. ازش می‌ترسی چون از تو قوی‌تر است، متنفری چون می‌ترسی، عاشقش هستی چون نمی‌توانی برآن چیره بشوی. آخر فقط می‌شود عاشق شکست‌ناپذیرها شد...

شادکامی و حسادت صورت و مخرج کسری هستند بنام سعادت...

من می‌گویم «محشر» و او یاد بهار می‌افتد. از دست این زن‌ها…

«چرا فکر می‌کنی که حماقت بد است؟ اگر از حماقت انسان، مثل خِردش، قرن‌ها مراقبت می کردند و پرورشش می‌دادند، شاید از آن هم چیزِ بی‌نهایت ارزشمندی به دست می‌آمد.»

ادبیات واقعی فقط آنجایی به وجود می‌آید که خالقانش نه حقوق بگیران سخت‌کوش و قابل اعتماد بلکه دیوانگان، عزلت‌گزیدگان، ملحدان، خیال‌بافان ،نافرمانان و شک‌اندیشان ‌باشند.

چاقو ماندگارترین، جاودانه‌ترین و هوشمندانه‌ترین اختراع بشری است. چاقو گیوتین بوده، چاقو ابزاری است همگانی برای باز کردن گره‌ها و مسیر تناقض‌ها از لبه‌ی همین چاقو می‌گذرد _ این یگانه مسیر شایسته‌ی ذهن‌های بی‌پروا...

انسان همواره می‌خواسته کسی یک بار و برای همیشه به او بگوید سعادت چیست و بعد او را به آن سعادت زنجیر کند.

مربعی را تصور کنید،مربعی زنده و زیبا را. حالا از آن مربع خواسته می شود که برای شما از خودش و زندگی اش بگوید.متوجه هستید که مربع خودش شاید اصلا به فکرش هم نرسد که بگوید تمام زوایایش برابرند:این موضوع به قدری برایش طبیعی و عادی است که اصلا به چشمش نمی آید.من هم انگار همیشه در وضعیت آن مربعم.

نیاکان ما در پرشورترین لحظات زندگی‌شان(در مراسم عشای ربانی و رژه‌های نظامی) خود را به دست رقص می‌سپردند، این فقط یک معنا می‌تواند داشته باشد: غریزه‌ی نا-آزادی، از قدیم، ویژگی ذاتی انسان بوده است و ما در زندگی فعلی‌مان، فقط آگاهانه آن را پیش می‌بریم.

آدم مثل یک کتاب است: تا آخرین صفحه‌اش نمی‌دانی پایان کارش چطور رقم خواهد خورد. در غیر اینصورت ارزش خواندن ندارد.