مریضیِ من فقط این است که ظرف بیست سال در تمام شهر فقط یک آدم عاقل پیدا کرده‌ام که از قضا او هم دیوانه است.

در این دنیا همه‌چیز پیش‌پاافتاده و بی‌اهمیت است، غیر از جرقه‌های والا و معنوی عقل بشر. عقل فاصلهٔ عظیمی بین حیوان و انسان ایجاد می‌کند، نشانه‌ای است از منشأ الهی دومی، و تا اندازه‌ای جای فناناپذیریِ نداشتهٔ انسان را می‌گیرد. به این ترتیب، عقل تنها منبع موجود برای لذت بردن است. ولی چشم و گوش ما در این دوروبر نشانه‌ای از عقل نمی‌بیند و نمی‌شنود، یعنی ما از لذت محرومیم. البته کتاب داریم، ولی این اصلاً جای مصاحبت و گفت‌وگوی رودررو را نمی‌گیرد. اگر اجازه بفرمایید تشبیه ضعیفی بکنم، می‌شود گفت کتاب‌ها مثل نت هستند، درحالی‌که گفت‌وگو مثل آواز است.

در اینکه من دکتر هستم و شما بیمار روانی، نه اخلاقی هست نه منطقی. فقط تصادف محض و پوچ است.

به او گفته بودند که زندگى، ایمان و فکر است. به او گفته بودند زندگی نوری اهورایی و ساده است. به او گفته بودند که نیکى در طبیعت‌پرستی است، و هستی پس از مرگ به روان آدمى، زیبایى و جاودانگى مى‌بخشد. اما حالا مى‌دید که زندگى، فکر و خُلق ملک‌آراهاى این دنیاست. زندگى خشونت‌هاى ناگهانى و بى‌اندازه، خوشى‌ها و ولخرجى‌هاى بى‌حساب بود. زندگى چوب چماق آلبالو بود. زندگى خفه‌خون بگیر و اون گوشه بتمرگ بود. زندگى دروغ‌ها و چاپلوسى‌هاى آدمهاى کوچولو بود. زندگى صدقه‌سرى‌هاى یک بیوه‌زن محروم و تنها بود. زندگى صداى موچ‌موچ حقه و بوى تریاک بود.