ادبیات واقعی فقط آنجایی به وجود می‌آید که خالقانش نه حقوق بگیران سخت‌کوش و قابل اعتماد بلکه دیوانگان، عزلت‌گزیدگان، ملحدان، خیال‌بافان ،نافرمانان و شک‌اندیشان ‌باشند.

«چرا فکر می‌کنی که حماقت بد است؟ اگر از حماقت انسان، مثل خِردش، قرن‌ها مراقبت می کردند و پرورشش می‌دادند، شاید از آن هم چیزِ بی‌نهایت ارزشمندی به دست می‌آمد.»

من می‌گویم «محشر» و او یاد بهار می‌افتد. از دست این زن‌ها…

تازه حالاست که حقیقتاً متوجه معنی بَندی از سوترای قلب می‌شوم که حفظش کرده بودم. می‌نشینم روی تخت و مدام برای خودم می‌خوانمش: پس در فنا نه شکلی هست، نه حسی، نه فکری، نه طریقی، نه شعوری. نه چشمی، نه گوشی، نه دماغی، نه زبانی، نه تَنی، نه ذهنی. نه رنگی، نه صدایی، نه بویی، نه طعمی، نه لمسی. نه ادراک ذهن، نه ادراک حس. نه جهلی، نه دانشی، نه حاصلِ جهلی. نه هلاکی، نه مرگی، نه پایانی بر این‌ها. نه دردی هست و نه دلیل دردی، یا تسکین درد، نه صراط مستقیمی که درد سرمنزل اوست. نه حکمتی که حاصل آری! که حاصلْ خودْ همه فناست.

I believe that love is the indispensable fuel for us to go on living. Someday that love may end. Or it may never amount to anything. But even if love fades away, even if it’s unrequited, you can still hold on to the memory of having loved someone, of having fallen in love with someone. And that’s a valuable source of warmth.