بریده‌های کتاب امیلی و جست وجو

دلش تابستان را می‌خواست ، مزارع غرق در گل های مروارید را ، دریای مه آلود مهتابی یا ارغوانی موقع غروب را ، دوست هایش را . و[ او ]را 💘

امیلی روبه ستاره ها کرد و از ته دل گفت: آه زیبایی!اگر تو نبودی من باید چی کار می کردم؟

طبیعت هرگز به قلبی که عاشقش باشد ، خیانت نمی‌کند.

اصلا مثل اینکه همیشه چیز های آزار دهنده برای آدم بهترند . شاید چند بار که نابود شوی دیگر انقدر اذیت نشوی ، اما تحمل اولین نابودی خیلی عذاب آور است .

قرار نیست راه رفتن و حرف زدن و فکر کردن و نفس کشیدنمان را با استاندارهای هیچ قوم و قبیله ای هماهنگ کنیم 🌱

هیچ فایده ای ندارد که بخواهی همه را راضی نگه داری...

«امسال تابستان خیلی خوش گذراندیم ولی شکست خوردیم. فکر می‌کردیم می‌توانیم دوباره بچه شویم، اما نشد. فقط داشتیم ادا در می‌آوردیم.»

ادا؟ وای، کاش این دل‌شکستگی‌اش هم ادا بود، این شرم سوزان و این زخم عمیق و پنهان.

«لعنت به عاقل شدن.»

هر روز که از خواب برمی‌خاست، روز تازه را چون فرشته‌‌ای می‌دید که قرار بود به او خوشی هدیه کند.

فقط روح است که آزادی واقعی را حس می‌کند.

دریا از آن‌سوی بلر واتر صدا زد، "تو مال منی." تپه ها گفتند، " ما هم سهم داریم." صنوبر گفت، "او خواهر من است."

با همراهان خیالی‌ام گپ زدم و چیزهایی تعریف کردم که خودم از شنیدنشان جا می‌خوردم.

...چهارده سالگیِ نادانی که خوب می‌دانست چطور شاد باشد..

انگار تدی با این کار می‌خواست بگوید"آهای، همه بدانید این دختر مال من است".

«متأسف هم نیستم. فقط یک‌ذره متأسفم که چرا متأسف نیستم.»

امیلی تا آن زمان درک نکرده بود که آزادی چه بهای سنگینی دارد.

چرا باید برگ ها و حتی خود من بخاطر آرزوهایی که بر باد رفته و فرصت هایی که گذشته اند این قدر دست و پا بزنیم.

هرگز در حضور کسی که مخفیانه عاشقش هستید سکوت نکنید . سکوت همه چیز را بر ملا میکند .

امیلی به این نتیجه رسید مردی را که نگاهش بیشتر از دهانش حرف دارد را ترجیح می‌دهد 💖