بریده‌های کتاب امیلی و جست وجو

مثل‌اینکه خانه‌ها هم مثل آدم‌ها نمی‌توانند از سرنوشتشان فرار کنند.

امیلی بار دیگر جذابیت و کشش اجتناب ناپذیر شخصیت او را حس کرد. کششی آن قدر قوی و محکم که احساس کرد جرئت ندارد به چشم هایش نگاه کند. اما در همان چیزی را پیش خودش اعتراف می کرد که خاله الیزابت حتما از شنیدنش پس می افتاد. دلش می خواست تدی همیشه و همه جا کنارش باشد

آه بگذار دنیا همیشه در لحظه طلوع باقی بماند🌱

وقتی شادی شب زیباست ، وقتی اندوهگینی ، آرامش بخش است. وقتی افسرده و تنهایی ، عذاب آور است❤️‍🩹

هر روز که از خواب بر می‌خاست ، روز تازه را چون فرشته ای می دید که قرار بود به او خوشی هدیه کند 🥰

-امیلی به نظر تو جالب نیست که احساس کنی جایی متعلق به توست؟+جالب‌تر این است که احساس کنی تو به جایی تعلق داری.

وفاداری ، زخمی است که یک دوستِ واقعی به آدم می‌زند🔪

خداروشکر ما آدم ها توان این را دارین که وقتی مشغول کاری هستیم روحمان را جای دیگری پرواز دهیم 🕊

دلش تابستان را می‌خواست ، مزارع غرق در گل های مروارید را ، دریای مه آلود مهتابی یا ارغوانی موقع غروب را ، دوست هایش را . و[ او ]را 💘

امیلی روبه ستاره ها کرد و از ته دل گفت: آه زیبایی!اگر تو نبودی من باید چی کار می کردم؟

طبیعت هرگز به قلبی که عاشقش باشد ، خیانت نمی‌کند.

اصلا مثل اینکه همیشه چیز های آزار دهنده برای آدم بهترند . شاید چند بار که نابود شوی دیگر انقدر اذیت نشوی ، اما تحمل اولین نابودی خیلی عذاب آور است .

قرار نیست راه رفتن و حرف زدن و فکر کردن و نفس کشیدنمان را با استاندارهای هیچ قوم و قبیله ای هماهنگ کنیم 🌱

هیچ فایده ای ندارد که بخواهی همه را راضی نگه داری...

«امسال تابستان خیلی خوش گذراندیم ولی شکست خوردیم. فکر می‌کردیم می‌توانیم دوباره بچه شویم، اما نشد. فقط داشتیم ادا در می‌آوردیم.»

ادا؟ وای، کاش این دل‌شکستگی‌اش هم ادا بود، این شرم سوزان و این زخم عمیق و پنهان.

«لعنت به عاقل شدن.»

هر روز که از خواب برمی‌خاست، روز تازه را چون فرشته‌‌ای می‌دید که قرار بود به او خوشی هدیه کند.