بریده‌های کتاب نوشتن با تنفس آغاز می شود: پیکربخشی صدای معتبرتان

نوشتن یعنی دنبال کردن نشانه‌ها. گاهی نمی‌دانیم نشانه‌ها چه می‌گویند، فقط می‌دانیم معنا و اهمیت دارند

لازم نیست تمام دنیا راوی دوش شما باشد. چند ثانیه آن را زمین بگذارید. دنیا همچنان به چرخش ادامه می‌دهد.

و بدین ترتیب مادران و مادر بزرگان ما بدون این که کسی بداند آن اخگر ،خلاق بذر گلی را که خود هیچ امید دیدنش را نداشتند به ما رساندند مثل نامه مهر شده ای بود که نتوانستند بخوانند. آلیس واکر

یک مثال معروف در نوشتن این است که: با خاص، عام می‌شویم.

بعضی از ما بزرگ شده فرهنگی هستیم که خودستایی را نه تنها غير مؤدبانه، بلکه گناه میدانیم و طوری رشد کرده ایم که شناختن قدرتهایمان برابر با خودستایی در نظر گرفته میشود. خودستایی این است که دیگران را پایین بیاورید تا خودتان را بزرگ جلوه دهید. اینکه در معنای واقعی و خودشناخته خودتان محکم بایستید خودستایی نیست، درستکاری است. برخی از ما نمی توانند تشخیص بدهند در انجام چه کاری موفق ترند و وقتی کسی بابت چنین چیزی تحسین مان میکند سرخ میشویم انکار میکنیم و به ایراد بزرگی در خودمان اشاره میکنیم.

من برای این مینویسم که نمیتوانم ننویسم. من ارتباط برقرار کردن را دوست دارم و میخواهم کاری را که به آن عشق می ورزم انجام بدهم تا جایی در این دنیا برای خودم داشته باشم؛ ولی اگر نتوانم، حتی یک کتاب یا یک مقاله هم نتوانم در زندگی ام به ثمر برسانم، باز هم مینویسم. از این بابت مطمئنم چون سالها گذشت و من نتوانستم هیچ چیز چاپ کنم و با این حال باز نوشتم. نوشتن ماندگارتر از یک شغل، یک دوست یا حیوان خانگی است. نوشتن تکانۀ اصلی زندگی ماست. نوشتن وظیفه ای نیست که ما انجام بدهیم، ارتباطی است که باید در تمام زندگیمان تقویت و تغذیه کنیم.

مانع کار نویسنده این نیست که نداند چه باید بگوید، این است که نتواند قدم بعدی را با شخصیت‌هایش بردارد.

الهام خمپاره یا صاعقه نیست که از جانب خدایان نازل شود، بلکه از یک نفس محکم می آید، از یک بنیاد قابل اعتماد و احساس تعهد به فرآیند. از نفسی که ریشه در زمین داشته باشد ، شکوفه آزادی گل میکند. اگر نفستان ریشه در زمین داشته باشد، داستان و شعرهایتان زنده میشوند و روی زمین به رقص می آیند. این صفحه در نسخه الکتریکی میباشد.