لرن_هرينگ، روانشناسي خوانده. او معلم است، معلم نوشتن خلاق. يك نويسنده است، نويسنده رمان، نگارش خلاق و... . نوشته هاي ديگرش را نخواندم اما اين كتاب و آموزه هايش درباره شاهراه هاي زيرين و پنهان #خلق است. حال يك داستان يا آفرينش هرچيز در زندگي، #آگاهي و حضور در وجود و #جريان داشتن... وتمرينهايي از نظم و #يوگا ،#پراناياما و پايداري
اين كتاب ٣ فصل دارد :
فصل اول: چاقويت را تيز ميكني به تجربه و آگاهي
فصل دوم: به عمقِ فرايندِ نوشتن مينشيني
فصل سوم: مي پذيري بايد رها كني و درجريان باشي
 در نهايت بنويسيد چون #نوشتن تمرين خوبي است براي ديدن دنيا و درون خود و انسجام بخشيدن به ارتباطات.

        

          شروع کتاب واقعا عالی بود. به عنوان یک کتاب راهنمای نویسندگی با شروعش شمارو وارد یک داستان جذاب میکنه و به سمت و سوی خودش می‌کشونه(≖ᴗ≖).

کتاب خوب و جالبی بود. برای کسانی که علاقمند به نویسندگی هستند یا اوایل شروع کارشون هست نکات خیلی خوبی داره.
به طور کلی سعی می‌کنه از لحاظ روانی شمارو آماده‌ی نوشتن کنه. 

از جنبه‌های خوبش اینه که:
❖در پایان هربخش یه تیترهایی داشت تحت عنوان «استراحت بدن». تو این قسمت‌ها با تمرینایی شبیه یوگا سعی می‌کرد که ارتباط بین ذهن و بدن رو بیشتر کنه و مارو با بدنمون آشتی بده! این تمرینات فکرو آزاد میکنه و باعث میشه بر بدن خودمون تمرکز بیشتری داشته باشیم.
من که چیزی ننوشتم ولی وقتی این تمریناشو انجام میدادم لذت می‌بردم. دو سه بارم خوابیدم وسطاش😂🤦🏻‍♀️

❖در اخر هر فصل هم تمرین داره تحت عنوان: «سنگ محک». با توجه به موضوعات همون فصل یه سری تمرین میده.

❖مهم‌ترین نکنه به نظر من این بود که نیاز نیست همشو باهم و پشت‌سرهم بخونین. می‌تونین با توجه به سرفصل‌ها یا نیازتون و بدون ترتیب شروع کنین.
چون یکی از مشکلاتی که با خوندنش داشتم این بود که هرچقدر جلوتر رفت حالت تکراری به خودش گرفت. بعضی قسمت‌ها حالت شعاری داشت، توضیحات زیاد و خسته‌کننده میشد و حس می‌کردم بیشتر منتقل‌کننده‌ی تجربه‌ی خود نویسنده‌اس.
اما اگر طبق گفته‌ی خود نویسنده هرقسمتی رو که نیاز داشتین بخونین، وقت بذارین و تمریناتش رو انجام بدین، فکر نمیکنم این مشکلات براتون پیش بیاد.

چون تأکید کردم که هرقسمتی که حس می‌کنین نیاز دارین بخونین و نیازی نیست که یهویی از اول تا اخرشو سریع بخونین، فهرست کلی کتاب به این صورته و توی سه بخش نوشته شده:

✔︎بخش اول: تمرکز ذهن 
۱.ریسک ۲. اعتبار ۳.فروتنی ۴.کنجکاوی ۵.هم‌حسی ۶.پذیرش ۷.ارتباط

✔︎بخش دوم: فرایند عمیق نوشتن
آگاهی از خود _ فرایند در برابر محصول _ تن به عنوان منبع _ اجداد به عنوان منبع _ زمین به عنوان منبع _ دنیاهای درون و بیرون _ مبارزه با سایه _ مشاهده _ آگاهی و تصویر‌پردازی با تمرکز _ شخصیت‌پردازی، پرسش عمیق _ دیدگاه، من «من» نیستم _ تغییر _ رنج _ پشتکار 

✔︎بخش سوم: پذیرفتن این‌که چه و کجا هستید
ناپایداری _ تحول _ تسلیم _ انسجام _ تنهایی _ سکون
        

          شاید مهمترین نکته‌ی چنین کتاب‌هایی این است که به شما یادآوری و تاکید می‌کند که خواندن هیچ کتاب نویسندگی‌ای شما را تبدیل به یک نویسنده نمی‌کند، فقط و فقط جسارت نوشتن است که از شما یک نویسنده می‌سازد.
        

          لرن هرینگ، نویسنده ای که در دانشگاه نویسندگی خلاق خوانده و روانشناس هم هست. 
معلم نویسندگی است و کتاب رقص استخوان یکی از آثار اوست. 
کتاب پیش رو اما درباره ی پیش زمینه ی آمادگی برای نوشتن یک اثر است. وقتی کتاب را شروع به خواندن کنید از همان ابتدا بدون اینکه خودتان متوجه باشید با نویسنده چنان احساس نزدیکی و صمیمیت می کنید که انگار اورا سال هاست از نزدیک میشناسید!. 
در مسیر خواندن این کتاب حس نمی کنید در خانه نشسته اید و مشغول خواندن کتابی آموزشی هستید، بلکه خودتان را واضح در کلاسی زنده و حقیقی خواهید یافت. 
گاهی در طول خواندن کتاب حس می کردم لرن هرینگ درد و دل های مرا می گوید و با من همدردی می کند. 
لرن هرینگ در این کتاب با ذهن، روح و تن شما کار دارد نه آنچه از فن نویسندگی میدانید یا نمیدانید. او به شما میگوید باید ذهنتان برای نوشتن چگونه باشد، روحتان چه آموزشی برای خلق یک اثر نیاز دارد و تنتان که در این راه شما و ذهن و روحتان را همراهی می کند باید آمادگی هایی داشته باشد و آموزش هایی ببیند. 
نویسنده در این کتاب از آنچه ذهن، روح و تن شما برای آغاز، ادامه، دوام و پایان یک رمان نیاز دارد برایتان میگوید. 
اگر سودای نویسندگی به سر دارید فارغ از تمام اصول و فنون نویسندگی که تا الان آن ها را دانسته و آموخته اید این کتاب را بخواند.
        

          📝 لذت نیمه‌کاره رها کردن!

▪️ «نوشتن با تنفس آغاز می‌شود» را از دوران دانشجویی می‌شناختم و دلم می‌خواست آن را بخوانم. استادی داشتیم که در کلاس جملاتی از آن را برایمان می‌خواند و توجه ما را جلب می‌کرد. با این حال، تا همین چند وقت پیش نتوانستم برای مطالعهٔ کامل کتاب اقدام کنم.

▪️ این بار هم نتوانستم (بهتر است بگویم: نخواستم!) بیش از نصف کتاب را بخوانم و آن را رها کردم. به گمانم اولین دفعه‌ای باشد که کتابی را با اراده و اختیار رها می‌کنم و اتمام آن را واجب نمی‌دانم. محتوای کتاب مرا به این نتیجه رساند که گاهی باید کتاب را رها کرد و بابت نیمه‌کاره رها کردنش پشیمان و ناراحت نبود؛ چون رها کردن بعضی کتاب‌ها مصداق بارز این جمله است که «جلوی ضرر را از هرجا بگیرید منفعت است!» 

▪️ اما چرا رها کردن این کتاب را یک دستاورد می‌دانم؟ کتاب پر است از توصیه‌های انگیزشی بی‌فایده و پوچ؛ جملاتی از این قبیل که «بین دم و بازدم‌تان صدای معتبری هست که باید آن را پیکربندی کنید!» این جملات موهوم چه معنایی دارند و چه کمکی به نویسندهٔ جوان می‌کنند؟ کتاب قرار بوده مجموعه‌ای از توصیه‌ها باشد برای بهتر زیستن نویسنده و راهنمای او برای شکار ایده‌های نو. اما آنچه می‌خوانیم در حد و اندازه‌های یک صفحهٔ اینستاگرامی با موضوع روانشناسی انگیزشی و توسعهٔ فردی و این قِسم خزعبلات است. اگر بخواهم به کتاب لقب یا عنوان ثانویه‌ای بدهم، می‌گویم: «روانشناسیِ زرد برای نویسندگان.»

▪️ در کنار این توصیه‌ها، تمرین‌های فیزیکی عجیبی هم آمده است که از آن توصیه‌ها باطل‌تر و تباه‌تر است. کارهایی از این قبیل که: دراز بکشید و دستانتان را بالا ببرید یا روی شکم بخوابید و پاهایتان را رو به فلان سمت جمع کنید و از اینطور کارها. من این تمرین‌ها را انجام نداده‌ام، اما خیلی دلم می‌خواهد بروم از نویسندگان ریز و درشت بپرسم چقدر نوشتن‌شان وابسته به اینجور تمرین‌ها و حرکات کششی است. آیا هدایت و کافکا، دولت‌آبادی و همینگوی، چخوف و کامو و شکسپیر و راسین و دیگران با این کارها صدای معتبرشان را پیکربندی کردند؟ مدام حس می‌کنم صدایی از پشت سطور کتاب می‌گوید: اگر نویسنده نشدید و به آرزوهایتان نرسیدید، جامعه و شرایط و محدودیت‌ها را مقصر ندانید. بروید روی خودتان کار کنید و با بدن‌تان مشغول شوید و تنفس‌تان را تنظیم کنید تا روزی از شما نویسنده ساخته شود. 

▪️ از ترجمهٔ بد کتاب هم نباید گذشت. فکر می‌کنم یکی از علل اصلی گنگی متن و بعضاً مضحک بودن توصیه‌هایش به ترجمه ربط داشته باشد. گاهی در حین مطالعهٔ کتاب نمی‌فهمیدم نویسنده قصد دارد چه بگوید و به نظر می‌رسد این نافهم بودن، دسته‌گلی‌ست که مترجم به آب داده.

▪️ خلاصه اینکه «نوشتن با تنفس آغاز می‌شود» ممکن است برای آن‌ها که در نقطهٔ صفر نویسندگی هستند حرف‌هایی داشته باشد و گاهی لابه‌لای پرت‌وپلاهایش جملات نابی پیدا شود؛ اما درنهایت چیز زیادی به پویندگان راه نویسندگی و مشتاقان قلم‌فرسایی نمی‌افزاید. این‌جور جاهاست که «رها کردن» لذت‌بخش می‌شود و باید در ستایشش کتاب‌ها نوشت!
        

          اگر جز اولین کتابهایی هست که برای نویسندگی می‌خونید می‌تونه گزینه ی خوبی باشه ولی برای کسی که مطالعات زیادی در این حوزه داشته حرف تازه ای نداره
        

          این کتاب برای من چیز تازه ای نداشت. شاید برای کسی که تازه می خواد آغاز به نوشتن کنه خوب و الهام بخش باشه اما اگر می نویسید این کتاب احتمالا چیزی تازه ای بهتون یاد نمیده و انگیزه های خاصی هم در وجودتون ایجاد نمیشه. بیشتر مطالب کتاب تکرار هست. اگر جملات و نکات تکراری حذف بشه احتمالا حجم کتاب نصف خواهد شد.
من به کسانی که کار نویسندگی و به ویژه داستان نویسی رو شروع کردن پیشنهاد می کنم کتاب "گفت و گو نویسی؛ اصول و تمرین هایی برای نوشتن گفت و گوهای قوی" نوشته ی گلوریا کمپتون رو بخونید.
        

          ایشالا همت کنم ریویو رو به زودی بنویسم:))
        

          نکات و تمرین‌های خوب و قابل تاملی داشت.
        

          درااالز