بریده‌های کتاب مرد رویاها

نفر آخر: (از شدت خشم و خستگی میلرزد )آخه تو آدمی؟ چمران: ( خونسرد بر سرش دست می کشد) نه ولی سعی می کنم بشم. نفر آخر: نه تو آدم نیستی سه شبانه روزه که داری ما رو می دوونی هر وقت هم که به ما استراحت دادی خودت یه کار دیگه کردی . آذوقه ات رو هم که تو این سه روز میون ما تقسیم میکردی. تو آخه با چی زنده ای؟ تو چه جوری راه میری؟ اگه بگی آدمم دروغ گفتی! تو گرسنگی نمیفهمی، تو تشنگی نمیفهمی، تو خستگی نمی فهمی، کدوم آدمه که اینطوری باشه؟( ناگهان بغضش میترکد، میزند زیر گریه و بر روی پاهای چمران می افتد) به خدا تو فرشته ای.

چمران:«این اون شیوه‌ایه که من دوست دارم باهاش یه عمر زندگی کنم. و این اون چیزیه که برای تو قابل پذیرش نیست.»

«درخت فاسد جز میوه فاسد،نمی‌تونه چیز دیگه‌ای بده.»

چمران:صعود به قله سخت‌تره یا نزول به دره؟ پروانه:خوب معلومه،صعود به قله! چمران:پس چرا کوهنوردها صعود را انتخاب می‌کنند با اینکه کار سخت‌تریه؟ پروانه:برای اینکه ارزشمندتره. نزول به دره که هنر نیست. چمران:پس هنر و ارزش، در کار سخت‌تره؛کاری که آسونه هنر نیست.

چمران:با این وضع چه کار میشه کرد؟ امام موسی صدر:باید ریشه ظلم رو از بین برد. چمران:با دست خالی که نمیشه. امام صدر:دست رو باید پر کرد. چمران: با کدام نیرو؟ امام صدر: نیرو رو باید ساخت!

کسی که طعم پرواز رو چشیده باشه،هیچ جوری تن به این مناسبات خاکی و زمینی نمیده.

چمران: تصور من اینه که آدم‌ها در کورهٔ مشکلات ساخته‌تر و آبدیده‌تر می‌شن.

سالگرد شهادت شهید چمران ۳۱خردادماه. این کتاب رو چندسال پیش خوندم اما هر چی از زندگی شهید چمران یادمه، از این کتاب ه.

آن کس که تو را شناخت،جان را چه کند؟ فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟ دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی دیوانهٔ تو هر دو جهان را چه کند؟

این بود که واله شدم و شیفته و حیران که تو چگونه چمران شدی؟ و سرگردان؛ که چگونه می‌توان چمران شد؟و... این درست آن زمان بود که تو بار سفر بسته بودی و دست از این جهان شسته بودی. و من سال‌هاست که همچنان در جستجوی تو راه می‌پویم و دیدارت را لحظه می‌شمرم و چشیدن جرعه ای از اقیانوس معرفتت را آرزو می‌کنم.

چمران: «رسیدن یا نرسیدن به هدف مهم نیست؛مهم حرکت کردن در مسیر صحیحه. چه اشکالی داره اگر ا به هدف نرسیم ولی نسل‌های بعدی ما برسن؟! برعکس؛ اگر مسیر حرکت غلط باشه،در اون صورت،رسیدن به مقصد و هدف هم ارزشی نداره.»