بریده‌های کتاب ویرانه های من ؛ جستارهایی درباره ی روان رنجور و آدم ها

رنج اصلی همین است که آدم بیشتر می‌خواهد. از هرچیزی بیشترش را می‌خواهد. و این، همگانی‌ترین رنج جهان است.

آدم موجودی اجتماعی است؛ اگر تنها می‌ماند، حتماً جایی اصول ابتدایی این زندگی اجتماعی را نقض کرده و به قول جامعه شناس‌ها رفتار جامعه‌ستیزانه داشته. اما جامعه دقیقاً چه جور رفتاری از من می‌خواهد؟ جامعه می‌خواهد در مسابقه‌های متفاوت موفقیت شرکت کنم. مثل اسمیت بدوم و اول شوم. خانه بخرم، بچه‌دار شوم، ماشین بهتری سوار شوم، مدرک دانشگاهی معتبرتری داشته باشم، و اگر یکی با علم به این‌که اگر بدود زندگی‌اش بهتر می‌شود یک جایی از این مسیر مسابقه ایستاد و دیگر ندوید، تنبیه می‌شود. تنهایی تنبیه جامعه برای ماست، جامعه‌ای که به ما فرصت می‌دهد تا دوباره تنبیه‌مان کند.

ویرانی بخشی از دنیاست؛ اگر برابر آبادی نباشد، عاقبت هر آبادی است. سرانجامی محتوم که سراغ‌مان می‌آید، اگر نه امروز و فردا، عاقبت با مرگ می‌آید. در نهایت ما چیزی جز مصالح یک ویرانه نیستیم. ستون‌ها و طاق‌هایی که می‌ریزد، آجرهایی لق، الوارهایی که درون‌مان می‌پوسد و دیوارهایی که می‌رمبد. هر کاری کنیم در نهایت به این ویرانه خواهیم رسید. هر چه بکوشیم محکم باشیم، با سرستون‌های ابدی و تیرهایی مستحکم، ویرانه‌ای باشکوه‌تر می‌سازیم، اما این چیزی از عاقبت ویرانه بودن‌مان در این زندگی نمی‌کاهد.

از دست‌دادنِ چیزی که داری، یا خیال می‌کنی داری، گاهی واقعا موجب تغییر آدم می‌شود...!