بریده‌های کتاب اینک شوکران: منوچهر مدق به روایت همسر شهید

منوچهر گفت: فقط یک چیزی توی دنیا هست که می‌تواند تو را از من جدا کند. یک عشق دیگر؛ عشق به خدا، نه هیچ چیز دیگر.

ما فقط عاشقی را یاد گرفته بودیم؛ هیچ وقت نتوانستیم لذتش را ببریم!

می نشست درس خواندنم را تماشا میکرد. دوست داشتیم همهی لحظه ها کنار هم باشیم نه برای اینکه حرف بزنیم، سکوتش راهم دوست داشتیم

منوچهر و ترس؟! توی ذهنم یک قهرمان بود! گفت :« آدم هرچقدر طالب شهادت باشد ، زندگی دنیا را هم دوست دارد. همین باعث ترس می شد. فقط چیزی که هست ، ما دلمان را می سپاریم به خدا.»

همدیگر را بغل کردیم و گریه کردیم. گفت:« تو را به خدا تو را به جان عزیز زهرا دل بکن» من خود خواه شده بودم. منوچهر را برای خودم نگه داشته بودم.حاضر شده بودم بدترین دردها را بکشد، ولی بماند. دستم را بالا آوردم و گفتم:« خدایا من راضیم به رضایت. دلم نمیخواهد منوچهر بیشتر از این عذاب بکشد.» منوچهر لبخند زد و تشکر کرد. ...

جنگ تمام شد و مرد به شهر برگشت . با تنی خسته و زخم هایی در آن، که آرام آرام خود را نشان میداد. زخم هایی که میخواست سال های سخت ماندن را کوتاه کند، اما زندگی در کار دیگری بود؛ لحظه لحظه اش اورا به خود پیوند می زد و ماندن بهانه ای شده بود برای این که این پیوند ردی بر زمین بگذارد.

این همه چیز توی دنیا اختراع شده، اما هیچ اکسیری برای دلتنگی نیست...