بریده‌های کتاب نام تمام مردگان یحیاست

"اگر آدم بتواند تمام عزیزانش را یکجا ببیند،مرگ چه خواستنی است."

وقتی نورسا با دولیلی جایی می‌رفت همه دست از کار می‌کشیدند و محو تماشای او به درگاه مغازه‌شان مثل لاشه‌ی گوشت آویخته می‌شدند. یکبار یک بنده خدایی خر شد سر دولیلی را دور دید،رفت جلو نورسا خیس عرق گفت:《این همه در کوچه و بازار رفتی و آمدی،گشتی و تماشا کردی،اقلاً یک مرد باب دلت نبود؟》 نورسا گفت:《ممکن است یکی پولی بیندازد دیگری پیدا کند ولی عشق را توی کوچه بازار نمی‌ریزند.》

چه هراسناک است این دنیا که مدام مثل فاحشه ها خودش را بزک می‌کند تا جنس بنجلی را به آدم بیندازد.تف!

چرا دلتنگی آدم مثل درخت خشک نمی‌شد؟ چرا نمیشد دلتنگی را مثل یک بلوط خشکاند و با تبر افتاد به جانش؟

خستگی قالی به تن بافنده اش بافته می‌شود، قشنگی بافنده به تن قالی .

اندازه‌ی هیچکس دست دیگری نیست، فقط خود آدم است که می‌تواند قاعده‌اش را بداند؛ برود در پستوی تنهایی خودش درون و برون خودش را با سرانگشت لمس کند، بفهمد اندازه‌اش چیست، کیست؟ کجاست؟ همه این را نمی‌دانند؛ همه این را نمی‌بندند به کار؛ برخی انگشت شمار.

دلتنگی یعنی غروب تو ، وقتی که من منتظر نورم

نمی فهمید چرا دلتنگی اینهمه زمان را لایه لایه می‌کند اما خودش تکان نمی‌خورد عوض نمی‌شود مثل یک سنگ آویخته در سرش تا ابد هست .

خدا گفت: «هوم! کار من عشق است عشق که دلالی ندارد! عشق با دلالی، یک رسوایی است.

«خدا جان! اینجور که تو از آدمها میدانی و میگویی هیچ جا نمی توانی فرار کنی. هیچ دلالی نمیتواند گوشه ی کار تو را بگیرد چاره ای نداری جز این که بروی توی دل آدم ها زندگی کنی توی جانشان جوری که هر کس بیخودی بیاید سراغت هفت فرسنگ ازت دور شود اما آن کسی که به تو محتاج است تا اسمت را صدا می کند بیایی توی دهنش روی لبهاش بگویی؛ جانم!»

آدمی که با تبر عشق دو نیم شده باشد همیشه نیمیش هست نیمیش نیست. بدبختی اینجاست که نمیداند نیمه ی زنده کدام است، نیمه ی مرده کدام.

اگر دوزخ را به من بخشند هرگز هیچ عاشق را نسوزم از بهر آن که ،عشق خود او را صد بار سوخته است...

دلش را عشق آن بت میخراشید، چو بت بودش چرا بت می تراشید؟... هه اگر دوستم داری پس چرا دوستم نداری؟

آدم وقتی عاشق باشد شروع میکند به شخم زدن قلبش ،کلنگ میزند، نقب میکند، خودش را از دنیا وا می نهد، تنش را از پا می اندازد که وقتی به خانه رسید فقط بخوابد

درست به هنگام شرافت و فقر است که آدمها شبیه هم میشوند؛ هیچ چیزی دیگر دروغ و ریا نیست.

چرا دلتنگی آدم مثل درخت خشک نمیشود؟ چرا نمیشد دلتنگی را مثل یک بلوط خشکاند و با تبر افتاد به جانش؟

در کجای خاطره های من گریه میکردی که من هرچه دست و پا میزدم نمیتوانستم آرامت کنم؟

«هه!اگر دوزخ را به من بخشند هرگز هیچ عاشق را نسوزم؛ از بهر آنکه عشق، خود او را صد بار سوخته است...»

دلتنگی یعنی غروبِ تو، وقتی که‌ من منتظر نورم.