بریده‌های کتاب نام تمام مردگان یحیاست

وقتی نورسا با دولیلی جایی می‌رفت همه دست از کار می‌کشیدند و محو تماشای او به درگاه مغازه‌شان مثل لاشه‌ی گوشت آویخته می‌شدند. یکبار یک بنده خدایی خر شد سر دولیلی را دور دید،رفت جلو نورسا خیس عرق گفت:《این همه در کوچه و بازار رفتی و آمدی،گشتی و تماشا کردی،اقلاً یک مرد باب دلت نبود؟》 نورسا گفت:《ممکن است یکی پولی بیندازد دیگری پیدا کند ولی عشق را توی کوچه بازار نمی‌ریزند.》

اندازه‌ی هیچ‌کس دست دیگری نیست، فقط خود آدم است که می‌تواند قاعده‌اش را بداند؛ برود در پستوی تنهایی خودش درون و برون خودش را با سرانگشت لمس کند، بفهمد اندازه‌اش چیست؟ کیست؟ کجاست؟همه این را نمی‌دانند؛ همه این را نمی‌بندند به کار؛ برخی انگشت‌شمار. ظرف و ظرفیت هر کسی هم دست خودش است. یکی انگشتانه‌ای به دست دارد، یکی هم دلش دریاست، آسمان آبی لاهوت، بیابان خسته‌ی ناسوت

تمام دنیا را که بهش بدهند، باز دست‌هاش دنبال نیمه دیگرش می‌گردد، دنبال خودش که در دیگری جا گذاشته. دنیا را که وجب به وجب بگردد هزار سوزن گمشده را پیدا می‌کند، خود گمشده در نیمه اش را پیدا نمی‌کند. می‌داند کجا مانده، و خوب می‌داند چرا.

و‌ کیست که نداند آدم‌ها همه هیمه‌اند؟ به دنیا می‌آیند که دو پاره شوند، در لهیب شعله‌ها بسوزند و از خاکسترشان هیچ نماند؟ کیست که نداند؟

چه فرقی دارد آدم کجا باشد؟بهشت همین است که به آدم نشان می‌دهند.بهشت دلِ آدم است. هر چه کاشته درو می‌کند،هر چه ساده‌تر،قشنگتر. هر چه پروانه‌تر،خیال‌تر. هر چه پاک‌تر،پاک‌تر.مگر غیر این است؟

"اگر آدم بتواند تمام عزیزانش را یکجا ببیند،مرگ چه خواستنی است."