احساس عجیبی است که در فضایی کوچک بین آدم‌هایی باشم که روحشان خبر ندارد چه چیزهایی را پشت‌سر گذاشته‌ام.

آدم گاهی دلش برای خودش تنگ می‌شود. می‌خواهد آن‌جا باشد و از این‌جا خودش را نگاه کند که سرگردان و خسته راه به جایی نمی‌برد. انسانی که تقلا می‌کند، دست و پا می‌زند و به کوچک‌ترین چیزی امید می‌بندد، بی‌فایده، بی‌فایده.

اندازه‌ی هیچکس دست دیگری نیست، فقط خود آدم است که می‌تواند قاعده‌اش را بداند؛ برود در پستوی تنهایی خودش درون و برون خودش را با سرانگشت لمس کند، بفهمد اندازه‌اش چیست، کیست؟ کجاست؟ همه این را نمی‌دانند؛ همه این را نمی‌بندند به کار؛ برخی انگشت شمار.

مجنون رفت سر چاهی که لیلی توش بود، منتظر نشست، نشست تا کمرش خم شد، بعد شد درخت.

خیلی در این مورد فکر می‌کند: اینکه چرا آدم ها فقط پس از پایان همه چیز می‌فهمند باید لحظه را زندگی کرد.