بریده‌های کتاب ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر

هر وقت تو کتابخانه هستم، همه اش به این فکر می‌کنم. کتاب ها کاملا با هم فرق دارند، در حالی که کلمه هایشان تقریبا یکی است. فقط ترتیب قرار گرفتن شان فرق دارد. فقط بیست و شش تا حرف! تنها کاری که می‌کنند این است که همین حرف ها را جابه‌جا می کنند و بعد یک عالمه چیزهای جورواجور می نویسند!

کارلا گفت : (( به عقیده ی من در درون همه خوبی هست. همه شادی ، غم و تنهایی را احساس می کنند، اما گاهی مردم خیال می کنند که کسی هیولاست ، برای اینکه نمی توانند خوبی ای را که در درونش هست ببینند. بعد... اتفاق وحشتناکی می افتد.))

آره، خیال می کنی سیندرلایی، شب نشینی باشکوهی دعوت شده ای و می ترسی که نکند درست وسط جشن تولد كولين، يكهو، همه چیز از این رو به آن رو شود! ص۱۷۶

چیزی بهش بده که خودت دوست داری، اگر خودت دوست داشته باشی،خیلی احتمال دارد که او هم خوشش بیاید. بهش هدیه‌ای از ته‌ دل، از صمیم قلب بده.

کارلا گفت: جایی خواندم که در ذن مهم ترین قانون این است که وقتی کسی بهت سلام می کند، حتماً باید جوابش را بدهی.» ص۱۶۵

پرسید: هیولا چطوری میتواند از شر هیولا بودن راحت شود؟ منظورم این است که اگر همه اورا هیولا میبینند و همیشه با او عین یک هیولا رفتار میکنند، چجوری می تواند جلوی هبولا بودنش را بگیرد؟ کارلا گفت: کار راحتی نیست. به نظر من اول باید خودش باور کند که هیولا نیست. این اولین قدم است. تا وقتی خودش باور نکرده که هیولا نیست، چطور می سود از دیگران انتظار داشت که این را باور کنند؟

کارلا پرسید:"می‌توانی احساساتت را با او در میان بگذاری؟ راه واقعی درست کردن یک رابطه‌ی دوستانه همین است: صحبت کردن، روراست بودن و در میان گذاشتن احساسات. یعنی... همین کاری که ما داریم می‌کنیم: با هم صحبت می‌کنیم و با هم روراستیم. برای همین هم هست که با هم دوستیم."

مدیر گفت: "خانم کارلا دیویس، چرا برای والدین توضیح نمی‌دهید که چه کار می‌کنید و چطور به بچه‌ها کمک می‌کنید؟" کارلا گفت: "اغلب، فقط با آن‌ها صحبت می‌کنم. به مشکلات‌شان گوش می‌دهم، ولی هیچ وقت به آن‌ها نمی‌گویم که چی کار کنند و چی کار نکنند. سعی می‌کنم کمک‌شان کنم تا مستقل فکر کنند و خودشان تصمیم بگیرند." یک خانم پرسید: "مگر کارِ مدرسه غیر از این است؟ مگر وظیفه‌اش این نیست که به بچه‌ها بگوید چه فکری کنند؟" کارلا گفت: "به نظر من، یاد دادن چطور فکر کردن، خیلی مهم‌تر از چه فکر کردن است."

کولین از کنارش گذشت. برادلی صدا زد: «سلام کولین!» کولین ایستاد، شگفت‌زده نگاهش کرد و بدون اینکه جواب سلامش رو بده دور شد. برادلی دلخور نشد. به کولین سلام کرده بود چون می‌دونست کارلا چنین رفتاری رو تایید می‌کنه. احساس می‌کرد کارلا مراقبشه. براش مهم نبود که کولین جواب سلامش رو نداده بود، برای اینکه تو قلبش صدای کارلا رو شنید که گفت: «سلام برادلی، خوشحالم می‌بینمت.»

برادلی گفت: "هر وقت تو کتابخانه هستم، همه‌اش به این موضوع فکر می‌کنم که کتاب‌ها کاملا با هم فرق دارند، در حالی که کلمه‌های‌شان تقریبا یکی است. فقط ترتیب قرار گرفتن‌شان فرق دارد." برادلی ادامه داد: "فقط بیست و شش تا حرف! تنها کاری که می‌کنند این است که همین حرف‌ها را جابه‌جا می‌کنند و بعد یک عالمه چیزهای جورواجور می‌نویسند!"

_چی باید بهش بدهم؟ باید بهش عروسک بدهم؟... دخترها عروسک دوست دارند. _من نمی دانم هر کی یک چیز دوست دارد چیزی بهش بده که خودت دوست داری. اگر خودت دوستش داشته باشی خیلی احتمال دارد که او هم خوشش بیاید. بهش هدیه ای از ته دل از صمیم قلب بده. برادلی پرسید: «پرده ی حمام چطوره؟ کارلا گفت: به شرطی که از ته دل باشد! برادلی لبخند زد.

به نظر من یاد دادنِ چطور فکر کردن،خیلی مهم تر از چه فکر کردن است.

کارلا پرسید:«می خواهی بدانی من چی فکر میکنم؟من فکر میکنم تو دوست داری نمره های خوب بگیری،اما چون از تلاش کردن می ترسی میگویی دوست دارم نمره های بد بگیرم.در واقع، می ترسی که حتی اگر تلاش کنی،باز شکست بخوری.»

خیلی وقت ها معلم ها چیزهای بیشتری از شاگرد ها یاد می‌گیرند، تا شاگرد ها از آنها!

جف تاکید کرد:"مشاور بهم گفت من می‌توانم دوستش داشته باشم، حتی اگر تو دوستش نداشته باشی. یعنی... با وجود این اختلاف، باز هم می‌توانیم با هم دوست باشیم. مجبور نیستیم در همه چیز با هم موافق باشیم. گفت وقتی دو نفر عقیده‌های مختلفی داشته باشند، رابطه‌ی دوستی‌شان محکم‌تر می‌شود."

_به نظر من هیچ هیولایی وجود نداره. _حتی یکی؟ کارلا گفت: حتی یکی! به عقیده من در درون همه خوبی هست. همه شادی، غم و تنهایی رو احساس میکنن. اما مردم گاهی خیال میکنند کسی هیولاس و دلیلشم اینه که اونها نمیتونن خوبی که در درونش هست رو ببین. و بعد، اتفاق وحشتناکی میوفته. _میکشنش؟ _نه، چیزی بدتر از اون. یکی بهش لقب هیولا میده و بقیه، کم کم به این اسم صداش میکنند و باهاش مثل یه هیولا رفتار میکنند. بعد از مدتی خودش هم باورش میشه! فکر میکنه که یه هیولاس، واسه همین مثل یه هیولا رفتار میکنه. اما با وجود همه اینها، اون هیولا نیست و خوبی های زیادی در عمق وجودش نهفته

کارلا پرسید: «نظر تو درباره دوستی چیه؟» - نمی‌دانم. یعنی... می‌دانم، ولی نمی‌توانم توضیح بدم. - به نظر تو دوستی چیزی است که می‌توانی بخری و بفروشی؟ می‌توانی به مغازه بروی، یک شیشه شیر، یک شانه تخم مرغ، و یک... دوست بخری؟! جف خندید. گفت: «نه! پس... یعنی مجبور نیستم باهاش دوست باشم؟» کارلا گفت: «من بهت نمی‌گویم چی کار کنی. تنها کاری که می‌توانم بکنم، این است که کمکت کنم تا خودت فکر کنی و تصمیم بگیری.» جف گفت: «حتی مطمئن نیستم که اصلا برادلی دلش می‌خواهد دوست من باشد یا نه! امروز، زنگ تفریح، با هم این طرف، آن طرف پرسه زدیم. ولی کاری نکردیم. رفتارش طوری بود که انگار نه انگار من آنجا هستم! بعد، وقتی باران شروع شد، دوید و سعی کرد بچه‌های کوچک‌تر را توی گل‌ها هل بدهد!»