وقتی این کتاب‌و برمی‌داشتم با توجه به حجمش فکر نمی‌کردم که کتاب کودکان باشه، ولی خب بود!
به‌هرحال واسه ریلکس کردن ذهنم تصمیم گرفتم بخونمش
متن خیلی خیلی ساده‌ای داشت، طوری که بعضی جاها اذیتم می‌کرد؛ ولی از یه‌جایی به بعد دیگه برام عادی شد
داستانش خوب و کودکانه‌ست، ولی جدا آخراش هیجان‌انگیز شده بود و دوسش داشتم
به‌خاطر پایانشم بهش ۳/۵ دادم
درکل برای سن ۱۰ تا ۱۲ سال خیلی مناسب‌تره
      

        قبل از اینکه تصمیم بگیرم برای بهار چه کتابایی بخونم، یه سر به کتابایی که تو سال ۱۴۰۱ خونده بودم زدم و دیدم چقدر کتاب کلاسیک خوندم

برای همین تصمیم گرفتم دوباره تو سال ۱۴۰۴ برم سراغ کتابای کلاسیک

قطعا دوباره‌خوانی یه‌سری از کتابای کلاسیک تو برنامم بود و در نهایت با ادبیات انگلستان و دیوید کاپرفیلد شروع کردم 

نسخه‌‌ی کوتاه‌شده‌ی این داستان رو قبلا خونده بودم ولی چیزی ازش یادم نبود، برای همین دوست داشتم نسخه‌ی اصلی و کامل رو بخونم؛ 

نسخه‌ی نشر افق رو تهیه کردم ولی بعدا فهمیدم این نسخه هم کوتاه‌شدست و من دوباره تو خوندن نسخه‌ی کامل دیوید کاپرفیلد شکست خوردم :(

فکر کنم برای بار سوم باید برم سراغ نسخه‌ی کاملش و این داستان زیبارو سه‌باره خوانی کنم

ترجمه‌ی هر دونشر ( قدیانی و افق ) عالی بود، ولی نسخه‌ای که افق منتشر کرده طولانی‌تره و جزئیات بیشتری داره

نسخه‌ی قدیانی کلیات داستان رو گفته و مناسب کساییِ که تازه می‌خوان کلاسیک خوندن رو شروع کنن

اما درمورد خودِ داستان
راستش من عاشقش شدم!
داستان خیلی زیبا و هیجان‌انگیزِ، هیچ‌کجای کتاب از پیچ و خم داستان کم نمیشه و همش دلت می‌خواد بشینی پای کتاب ببینی این کاپرفیلد به کجا می‌خواد برسه

خوندنش واقعا حالمو خوب کرد، چون پر از اتفاقات تلخ و شیرین بود و منو یاد زندگی واقعی مینداخت 

برخلاف داستانای کلاسیک، اصلا اضافه‌گویی نداره!
داستان بدون توصیفات خسته‌کننده با سرعت خوبی جلو میره. 

راستش با خوندن این کتاب عاشق قلم دیکنز شدم و تصمیم گرفتم بازم از این نویسنده کتاب بخونم

پیشنهاد می‌کنم حتما بخونیدش♡
      

        چند فصل از این کتاب‌و خوندم و راستش داستان خاص و جالبی نداشت
اومدم نظرات کاربرا تو بهخوان رو خوندم و متوجه شدم امتیاز پایینی داره و اکثرا ازش راضی نبودن
به‌خاطر همین، نصفه و نیمه ولش می‌کنم چون هر کتابی ارزش وقت گذاشتن رو نداره :)
      

        جنگ همیشه موضوعی بود که دوست داشتم و دارم که درموردش بیشتر بخونم
من اول فیلم این کتاب رو دیدم و بعد ترغیب شدم که کتابش رو بخونم ( فیلم هم شاهکاریِ برای خودش )

داستان خیلی زجرآورِ، واقعا زجرآور!
تک‌تک جزئیات جنگ توی کتاب آورده شده، از غذا خوردن سربازا تا خط مقدم، لباساشون، روابط بین‌شون و سختی‌هایی که می‌کشن.
نویسنده واقعا به زیبایی تمام موارد مرتبط به جنگ رو توصیف کرده، طوری که تو هم با شخصیت اصلی توی میدون جنگ زجرکش میشی.
برای منی که خارج از گود جنگ نشستم همش سواله " اصلا چرا باید بجنگیم " تو ذهنم اکو می‌شد، با خوندن سختی‌هایی که مردم تو جنگ می‌کشیدن هر لحظه بیشتر به این پی می‌بردم که جنگ چقدر چیز چرتیه
چقدر بی‌محتوا و مضخرفه

پایان کتاب رو دوست داشتم از این لحاظ که روایت بعد از جنگم داشت، یعنی نشون می‌داد که تو فقط تو میدونا نمی‌جنگی، بعد از برگشتن به دنیای عادی هم داری می‌جنگی

کتاب تلخ، اما بسیار آموزنده‌ای بود، امیدوارم تمام کسایی که خواهان جنگن حداقل یک فصل از این کتاب‌و بخونن♡
      

        تنها چیزی که می‌تونم بگم اینه که واقعا نظر خاصی ندارم :)
من تاحالا کتاب فانتزی خاصی جز هری‌پاتر نخوندم، برای همین نظر خیلی خاصی نمی‌تونم داشته باشم 

اگه درمورد داستان بخوام بگم؛ داستان متوسطی داشت
داستانی بود که قبلا چندتا اقتباس سینمایی تقریبا مشابه ازش دیده بودم
تقریبا تکراری؛
ولی روند همچنان جالب بود، یعنی یه‌جاهایی از کتاب حس کنجکاوی من برانگیخته می‌شد و دوست داشتم ادامش بدم 
اون هیجان محدودی که داشت رو دوست داشتم و ازنظرم خوب ولی کم بود

سرعت اتفاقات و روایات تو داستان خوبه، طوری هست که حوصله‌تون سر نره ولی اونقدرام زیاد نیست که هی برید سراغش!

متن ادبی خیلی جالبی نداره، انگار دارید یه رمان بسیار طولانی تو چنلای تلگرام می‌خونید
مشخصا نویسنده هیچ پیشینه‌ی ادبی هم نداشته، چون قشنگ اضافه‌گویی‌ توی متن حس میشه
داستان با ظرافت نقل نشده یعنی ما برای فهمیدن حس شخصیت اصلی مجبوریم ۵ خط گفت‌و‌گوهای ذهنیش رو بخونیم که اونم در نهایت هیچ نتیجه‌ی خاصی نداره، در رفتار و کردار ما هیچ کار خاصی از شخصیت‌ها نمی‌بینیم.
الان شخصیت اصلی یعنی شینگ‌ین یه شخصیت خیالی تو ذهن منه، 
چون شخصیت پردازی نداشت،
مثلا شینگ‌ین یک‌جا به خودش می‌گفت من باید عشق لیوای رو کنار بذارم، بعد جای دیگه برخلاف اونهمه تِزی که داده بود از بی‌توجهی لیوای ناراحت می‌شد
یا جای دیگه عاشق و دلباخته‌ی لیوای بود، ولی به ونژی قول رفتن و ساخت زندگی می‌داد
دقیقا افکار کارکتر اصلی ضد عملش بود!

پایان‌بندی خوبی داشت، ولی این پایان‌بندی اصلا منو ترغیب نکرد که سراغ جلد ۲ برم.
اگه می‌خواید کتاب‌و بخونید انتظار خاصی نداشته باشید، داستان فوق‌العاده‌ای نداره
اگه نخوندید هم سراغش نرید، چیز خاصی‌رو از دست نمی‌دید
      

        همون موقع‌ها که این کتاب چاپ شد یعنی سال ۹۲-۹۳ این کتاب‌و عمم بهم هدیه داد
 تا اون‌موقع بلندترین کتابی بود که خونده بودم و جوری منو مست خودش کرد که تو عالم ۸-۹ سالگی دو روزه تمومش کردم :)
حیف که زمان گذشت و  نتونستم بقیه‌ی جلداشم بخونم و فقط همین یه جلد شد یه خاطره‌ی خیلی شیرین!
کتاب پر از نقاشیای سیاه و سفیده که خوراکِ رنگ کردنن و بچه‌ها عاشق‌شون میشن
داستانم واقعا عالی و جذابه
اگه می‌خواید به بچه‌ها کتاب هدیه بدید حتما این کتاب‌و بذارید تو لیست‌تون
      

        تصویر روی جلد کتاب نظرمو جلب کرد و تصمیم گرفتم این کتاب رو بخونم
اما اصلا داستان جالبی نداشت
شخصیت اصلی داستان مغرور بود
داستان سر و ته نداشت
فقط قسمت‌هایی که مربوط به نقاشی می‌شد رو دوست داشتم
درکل نه داستان جالبی داشت و نه شخصیت پردازی خوبی
      

        من کتاب روانشناسی خیلی کم می‌خونم، شاید سالی دوتا اونم صرفا برای اینکه مطالعاتی تو این حوزه داشته باشم.
ولی این کتاب واقعا یه چیز دیگه بود
هرصفحه یه جلسه‌ی تراپی کامل بود، بعضی جاها از شدت غم گریه‌م می‌گرفت
ولی کتاب فقط اشک‌تونو درنمیاره، باعث میشه احساسات‌تون دم دستتون باشن و بهتر رفتار خودتونو تو شرایط مختلف درک کنید؛ راحلم کم نداره
دست کمش نگیرید و اگه پیش مشاور نمیرید حتما بخونیدش
کاملا دیدگاه علمی و منطقی داره و به‌نظرم یکبار خوندنش واقعا کمه!
      

        من با داستانای فریدا مک فادن با دنیای جنایت آشنا شدم، داستانایی با پیچش‌های غیرعادی و پراز اتفاقات عجیب و غریب.
بعد از اینکه آخرین کتاب منتشر شده‌ی مک‌فادن رو خوندم فهمیدم که باید برم سراغ یه نویسنده‌ی دیگه
و از اونجایی که عاشق ادبیات کلاسیک و نویسنده‌های قرن ۱۸ام آگاتا کریستی اولین و آخرین گزینه‌م شد.
این اولین کتابیِ که از آگاتا کریستی می‌خونم و کتاب جالبی بود،
شاید اگه اولین داستان جنایی بود که می‌خوندم برام جذابیت بیشتری می‌داشت، ولی انصافا کتاب چیزی کم نداشت.
داستان کشش خوبی داشت، ایده‌ی پشتش جالب بود، و قلم نویسنده رو بسیار دوست داشتم؛ اضافه‌گویی نکرده بود و خیلی روون داستان رو پیش می‌برد.
اما شخصیت‌پردازی‌ها ضعیف بود، کاش یکم بیشتر درمورد شخصیت‌ها توضیح داده می‌شد تا مثلا آدم وسط کتاب یادش نره که بلور کی بود
درکل کتاب خوبی بود و منو ترغیب کرد که کتابای بیشتری از آگاتا کریستی بخونم
      

        بی‌خانمان
وقتی این کتاب‌و می‌خوندم دوباره به روزگار گذشته سفر کرده بودم
داشتم با خودم فکر می‌کردم کتابا تنها جاده‌هایی هستن که منو به این سفرا می‌برن، سفرهایی که من توش بوی هیزم رو حس می‌کنم و سرماش پوست تنم رو می‌سوزونه!

داستان زندگی رِمی از کودکی تا بزرگسالی خیلی زیبا توصیف شده بود
نویسنده هیچ اضافه‌گویی نکرده بود، هیچ توصیفی و واقعه‌ای زیاد و بیش از حد به‌نظر نمی‌رسید؛ به همین دلیل داستان خسته‌کننده نبود و جایی حوصلت سر نمی‌رفت
وقایع داستان انقدر قشنگ بودن که کاملا حس تعلیق بهشون داشتم
متاسفانه شخصیت‌ها به خوبی توصیف نشده بودن، تو داستان‌های کلاسیک به خلقیات شخصیت‌های داستان خیلی پرداخته میشه اما توی این کتاب برعکس بود؛
داستان غنی و پراز واقعه، ولی شخصیت‌ها پوچ!
مثلا ما هیچ ایده‌ای درمورد ناپدری رِمی نداریم چون نویسنده توصیفی ازش نداده بود.

اما درمورد خودِ داستان؛
وقتی می‌دیدم رِمی که یه بچه‌ی خام و خردسالِ داره رشد می‌کنه واقعا ذوق می‌کردم 
تو تمام لحظه‌هایی که درس و موسیقی یاد می‌گرفت شوق یادگیری تو منم زنده می‌شد!
جاهایی که دوست پیدا می‌کرد عمیقا خوشحال می‌شدم، وقتی غذای خوب می‌خورد، وقتی جای نرم و گرم می‌خوابید؛ تو تمام این وقایع منم با رِمی بودم.
شخصیت ماتیا خیلی برای من جذاب بود، رنج‌هایی که ماتیا کشیده بود قلب منو به درد میورد،
شخصیتش خیلی قشنگ و عمیق بود و به‌نظرم داستان رو چند برابر قشنگ کرده بود.
یکی دیگه از شخصیت‌های کلیدی داستان یعنی ویتالی، که یه پيرمرد خوب و مهربون توصیف شده از نظر من اصلا هم مهربون نبود!
به‌نظرم ویتالی یه پیرمرد حسود و خودبزرگ‌پندار بود
چرا؟
چون گاهی تمام شخصیت ما با یک "رها کردن " شکل می‌گیره، و دنیا وادی رها کردنِ
ازنظر من ویتالی جلوی سعادت رِمی رو گرفت و با خودخواهی تمام اون‌رو به سختی انداخت و اسمش رو گذاشت خیرخواهی.

درکل کتاب، بسیار زیبا بود
جمله به جمله‌ی کتاب برام لذت‌بخش بود، حتما بخونیدش و شمام لذت ببرید♡
      

        کتاب کوتاه و خوبی بود
جملات خیلی زیبایی داشت که واقعا غنی بودن
ادبیات کلاسیک همیشه منو به وجد میارن، چون خیلی زیبا مسائل اخلاقی که امروزه کمرنگ شدند رو دوباره مطرح می‌کنن،
روش مانور میدن و منو به فکر فرو می‌برن
شاید دیالوگ‌ها اغراق شده به‌نظر بیاد ولی تلنگر خوبی برای من بود 
داستان خیلی خاصی نداشت بیشتر دیالوگ و تفکرات زیبایی رو بیان می‌کرد
ولی ارزش یکبار خوندن رو داره
      

        حقیقتا یه کتاب اوریتد
اصلا قشنگ نبود
شاید جلد اول ارزش یکبار خوندن داشته باشه ولی نویسنده جلد دوم رو نوشته که صرفا سوار موج کتاب اول بشه و ازش درآمد کسب کنه
داستان نوشتن درمورد کسی که تو کتاب قبلی مرده هیچ جذابیتی نداره 
      

        یه کتاب خیلی سطحی و ساده
داستان خوب و روونی داشت، ولی لایق انقدر دیده شدن نبود 
فیلمش به‌نظرم قشنگ‌تر و جذاب‌تر بود تا کتاب
چون نویسنده شیوه‌ی نگارش خاصی نداره، فقط روایت می‌کنه و رد میشه
      

        بارتیمیوس و دروازه پتولومی
به‌خوبی درمورد سیاست و اتفاقاتی که زیر پوست جامعه میوفته حرف زده
قلم نویسنده اصلا تند و تیز نیست، شما حین داستان می‌فهمید که چند دسته مردم و عقاید سیاسی وجود داره
داستان از زبان ۳ نفر گفته میشه و حقیقتا هر شخصیت جذابیت خودشو داره
اما شخصیت کیتی و داستانش برای من جور دیگه‌‌ای جذاب بود
هیجان داستان نسبت به دو جلد قبلی بیشتره
یعنی اگه شما تو جلد اول با یه داستان کودکانه مواجه میشید
توی جلد سوم کاملا حس می‌کنید که داستان برای بزرگسالان نوشته شده
درنهایت پایان داستان خیلی شوکه‌کننده‌ و زیبا بود، اگه دو جلد اول جذب‌تون نکرد، جلد سوم حتما جذب‌تون می‌کنه
چون به شدت زیبا نوشته شده و هیچ ایرادی نمیشه از داستان و نگارشش گرفت 

      

        نظرات دوستان رو اینجا خوندم و فکر کنم جلدای بعدی جذاب‌تر باشه، برای همین بهش یه فرصت دیگه میدم و جلد بعدی رو هم می‌خونم
ولی نظرم درمورد این جلد،
داستان کشش الکی داشت و زیاده‌گویی نویسنده حوصله‌ی آدمو سر می‌برد
داستان هیجان و کشش خاصی نداشت، یه داستان اورریتد بود که مشابه‌ش رو زیاد دیدیم
خلاصه که من دوسش نداشتم!