تصویر روی جلد کتاب نظرمو جلب کرد و تصمیم گرفتم این کتاب رو بخونم
اما اصلا داستان جالبی نداشت
شخصیت اصلی داستان مغرور بود
داستان سر و ته نداشت
فقط قسمت‌هایی که مربوط به نقاشی می‌شد رو دوست داشتم
درکل نه داستان جالبی داشت و نه شخصیت پردازی خوبی
      

        من کتاب روانشناسی خیلی کم می‌خونم، شاید سالی دوتا اونم صرفا برای اینکه مطالعاتی تو این حوزه داشته باشم.
ولی این کتاب واقعا یه چیز دیگه بود
هرصفحه یه جلسه‌ی تراپی کامل بود، بعضی جاها از شدت غم گریه‌م می‌گرفت
ولی کتاب فقط اشک‌تونو درنمیاره، باعث میشه احساسات‌تون دم دستتون باشن و بهتر رفتار خودتونو تو شرایط مختلف درک کنید؛ راحلم کم نداره
دست کمش نگیرید و اگه پیش مشاور نمیرید حتما بخونیدش
کاملا دیدگاه علمی و منطقی داره و به‌نظرم یکبار خوندنش واقعا کمه!
      

        من با داستانای فریدا مک فادن با دنیای جنایت آشنا شدم، داستانایی با پیچش‌های غیرعادی و پراز اتفاقات عجیب و غریب.
بعد از اینکه آخرین کتاب منتشر شده‌ی مک‌فادن رو خوندم فهمیدم که باید برم سراغ یه نویسنده‌ی دیگه
و از اونجایی که عاشق ادبیات کلاسیک و نویسنده‌های قرن ۱۸ام آگاتا کریستی اولین و آخرین گزینه‌م شد.
این اولین کتابیِ که از آگاتا کریستی می‌خونم و کتاب جالبی بود،
شاید اگه اولین داستان جنایی بود که می‌خوندم برام جذابیت بیشتری می‌داشت، ولی انصافا کتاب چیزی کم نداشت.
داستان کشش خوبی داشت، ایده‌ی پشتش جالب بود، و قلم نویسنده رو بسیار دوست داشتم؛ اضافه‌گویی نکرده بود و خیلی روون داستان رو پیش می‌برد.
اما شخصیت‌پردازی‌ها ضعیف بود، کاش یکم بیشتر درمورد شخصیت‌ها توضیح داده می‌شد تا مثلا آدم وسط کتاب یادش نره که بلور کی بود
درکل کتاب خوبی بود و منو ترغیب کرد که کتابای بیشتری از آگاتا کریستی بخونم
      

        بی‌خانمان
وقتی این کتاب‌و می‌خوندم دوباره به روزگار گذشته سفر کرده بودم
داشتم با خودم فکر می‌کردم کتابا تنها جاده‌هایی هستن که منو به این سفرا می‌برن، سفرهایی که من توش بوی هیزم رو حس می‌کنم و سرماش پوست تنم رو می‌سوزونه!

داستان زندگی رِمی از کودکی تا بزرگسالی خیلی زیبا توصیف شده بود
نویسنده هیچ اضافه‌گویی نکرده بود، هیچ توصیفی و واقعه‌ای زیاد و بیش از حد به‌نظر نمی‌رسید؛ به همین دلیل داستان خسته‌کننده نبود و جایی حوصلت سر نمی‌رفت
وقایع داستان انقدر قشنگ بودن که کاملا حس تعلیق بهشون داشتم
متاسفانه شخصیت‌ها به خوبی توصیف نشده بودن، تو داستان‌های کلاسیک به خلقیات شخصیت‌های داستان خیلی پرداخته میشه اما توی این کتاب برعکس بود؛
داستان غنی و پراز واقعه، ولی شخصیت‌ها پوچ!
مثلا ما هیچ ایده‌ای درمورد ناپدری رِمی نداریم چون نویسنده توصیفی ازش نداده بود.

اما درمورد خودِ داستان؛
وقتی می‌دیدم رِمی که یه بچه‌ی خام و خردسالِ داره رشد می‌کنه واقعا ذوق می‌کردم 
تو تمام لحظه‌هایی که درس و موسیقی یاد می‌گرفت شوق یادگیری تو منم زنده می‌شد!
جاهایی که دوست پیدا می‌کرد عمیقا خوشحال می‌شدم، وقتی غذای خوب می‌خورد، وقتی جای نرم و گرم می‌خوابید؛ تو تمام این وقایع منم با رِمی بودم.
شخصیت ماتیا خیلی برای من جذاب بود، رنج‌هایی که ماتیا کشیده بود قلب منو به درد میورد،
شخصیتش خیلی قشنگ و عمیق بود و به‌نظرم داستان رو چند برابر قشنگ کرده بود.
یکی دیگه از شخصیت‌های کلیدی داستان یعنی ویتالی، که یه پيرمرد خوب و مهربون توصیف شده از نظر من اصلا هم مهربون نبود!
به‌نظرم ویتالی یه پیرمرد حسود و خودبزرگ‌پندار بود
چرا؟
چون گاهی تمام شخصیت ما با یک "رها کردن " شکل می‌گیره، و دنیا وادی رها کردنِ
ازنظر من ویتالی جلوی سعادت رِمی رو گرفت و با خودخواهی تمام اون‌رو به سختی انداخت و اسمش رو گذاشت خیرخواهی.

درکل کتاب، بسیار زیبا بود
جمله به جمله‌ی کتاب برام لذت‌بخش بود، حتما بخونیدش و شمام لذت ببرید♡
      

        کتاب کوتاه و خوبی بود
جملات خیلی زیبایی داشت که واقعا غنی بودن
ادبیات کلاسیک همیشه منو به وجد میارن، چون خیلی زیبا مسائل اخلاقی که امروزه کمرنگ شدند رو دوباره مطرح می‌کنن،
روش مانور میدن و منو به فکر فرو می‌برن
شاید دیالوگ‌ها اغراق شده به‌نظر بیاد ولی تلنگر خوبی برای من بود 
داستان خیلی خاصی نداشت بیشتر دیالوگ و تفکرات زیبایی رو بیان می‌کرد
ولی ارزش یکبار خوندن رو داره
      

        حقیقتا یه کتاب اوریتد
اصلا قشنگ نبود
شاید جلد اول ارزش یکبار خوندن داشته باشه ولی نویسنده جلد دوم رو نوشته که صرفا سوار موج کتاب اول بشه و ازش درآمد کسب کنه
داستان نوشتن درمورد کسی که تو کتاب قبلی مرده هیچ جذابیتی نداره 
      

        یه کتاب خیلی سطحی و ساده
داستان خوب و روونی داشت، ولی لایق انقدر دیده شدن نبود 
فیلمش به‌نظرم قشنگ‌تر و جذاب‌تر بود تا کتاب
چون نویسنده شیوه‌ی نگارش خاصی نداره، فقط روایت می‌کنه و رد میشه
      

        بارتیمیوس و دروازه پتولومی
به‌خوبی درمورد سیاست و اتفاقاتی که زیر پوست جامعه میوفته حرف زده
قلم نویسنده اصلا تند و تیز نیست، شما حین داستان می‌فهمید که چند دسته مردم و عقاید سیاسی وجود داره
داستان از زبان ۳ نفر گفته میشه و حقیقتا هر شخصیت جذابیت خودشو داره
اما شخصیت کیتی و داستانش برای من جور دیگه‌‌ای جذاب بود
هیجان داستان نسبت به دو جلد قبلی بیشتره
یعنی اگه شما تو جلد اول با یه داستان کودکانه مواجه میشید
توی جلد سوم کاملا حس می‌کنید که داستان برای بزرگسالان نوشته شده
درنهایت پایان داستان خیلی شوکه‌کننده‌ و زیبا بود، اگه دو جلد اول جذب‌تون نکرد، جلد سوم حتما جذب‌تون می‌کنه
چون به شدت زیبا نوشته شده و هیچ ایرادی نمیشه از داستان و نگارشش گرفت 

      

        نظرات دوستان رو اینجا خوندم و فکر کنم جلدای بعدی جذاب‌تر باشه، برای همین بهش یه فرصت دیگه میدم و جلد بعدی رو هم می‌خونم
ولی نظرم درمورد این جلد،
داستان کشش الکی داشت و زیاده‌گویی نویسنده حوصله‌ی آدمو سر می‌برد
داستان هیجان و کشش خاصی نداشت، یه داستان اورریتد بود که مشابه‌ش رو زیاد دیدیم
خلاصه که من دوسش نداشتم!
      

        درک نمی‌کنم که چرا جی‌کی رولینگ میگه نمی‌تونم داستان هری‌پاتر رو ادامه بدم
بعد از مردن سیریوس بلک، تمام شادی من مثل هری توی کتاب از بین رفت، همش با خودم می‌گفتم دیگه هاگوارتز بدون بلک چه جذابیتی می‌تونه داشته باشه؟
ولی بعد کتاب‌و شروع کردم و دیدم وای!
من هنوز نگران درسای هری‌ام، نگران اسنیپم که حالا استاد دفاع در برابر جادوی سیاه شده، مشتاق استاد جدید یعنی اسلاگهورنم و دوست دارم ببینم چه‌جوری معجون‌سازی یاد میده
هاگوارتز به شدت منو دلتنگ درس خوندن کرد، هرچند درسای ما کجا و درسای اونا کجا؛ ولی انگار هری‌پاتر گره خورده به درس، گره خورده به مدرسه
بیشتر از اینکه توصیف دنیای جادوگرا باشه، توصیف هاگوارتز و اتفاقاییِ که براش میفته.
حتی یه جاهایی خود هاگوارتز از هری مهم‌تره
این کتاب اطلاعات خیلی خوبی درمورد لرد سیاه داد، که به‌نظرم برای جلد بعدی که نبرد هری و لرد سیاهه خیلی لازم و به‌جا بود
توصیفات برخلاف جلد قبل، به‌اندازه و به‌جا بود و خود داستان زندگی لرد سیاه به اندازه کافی جالب و هیجان‌انگیز بود
مرگ دامبلدور آخرين ظربه‌ی روحی رو به من زد و خیلی ناراحتم کرد
خلاصه که خیلی لذت بردم

      

        این کتاب تو ژانر فانتزی نوشته شده و تنها دلیلی که باعث شد این کتاب‌و بردارم نشر افق بود و اطمینانی که به رمان نوجوان‌هاش داشتم
قلم نویسنده خیلی روون و خوبه، زیاده‌گویی نداره، به اندازه کافی توصیف می‌کنه و بعد داستان با سرعت خوبی جلو میره
کلی شخصیت جالب و جذاب توی کتابِ که هرکدوم اسم و ویژگی خاص خودشونو دارن؛ و این نکته شخصیت پردازی قوی نویسنده رو نشون میده
داستان هم کشش خوبی داره و شمارو پایبند به خودش نگه می‌داره
درکل از این کتاب خیلی بیشتر از کتاب سیاه‌دل فونکه لذت بردم
حتما این کتاب رو بخونید و لذت ببرید 
      

        پیشاپیش عذر می‌خوام به‌خاطر کامنت طولانیم :))


سال ۲۰۱۶ من فیلم خانه‌ی دوشیزه پرگرین برای بچه‌های خاص رو دیدم، و عاشقش شدم
عاشق داستان، شخصیت پردازی، خانم پرگرین، شهر، موسیقی و خلاصه تک‌تک چیزایی که به فیلم مربوط می‌شد
حالا بعد ۸ سال برگشتم و کتابش رو خوندم و شوکه شدم!
داستانی ضعیف، کودکانه، به‌دور از جزئیات ضروری و غیرواقعی
زمین تا آسمون با فیلمش فرق داشت
جزئیات داستان و توضیحات واقعا کم بود، مثلا یه‌جایی موقع فرار از دست هیولاها نویسنده اصلا نگفته بود که چه‌جوری فرار کردن
فقط گفته بود هیولا رو پشت سرشون گذاشتن و...
خب برای من سوال می‌شد که چطور چندتا بچه نوجوان از دست یه هیولای وحشتناک فرار کردن
داستان فیلم و کتاب کاملا از هم متفاوت بود؛
فیلم به‌خوبی تقابل دنیای کودکی و بزرگسالی رو نشون می‌داد، همون سردرگمی که همه تو نوجوانی داریم، همون احساسات خاص مهارنشدنی، همه و همه به خوبی نمایش داده شده بودن
توی جلد اول کتاب هم داستان همچنان داشت خوب پیش می‌رفت ولی از جلد دوم واقعا همه‌چی خیلی آبکی و سرسری پرداخته شد
جدیتی که تو فیلم بود از جلد دوم تو کتاب نبود،
فیلم به‌مراتب ترسناک‌تر بود و بااینکه ژانرش فانتزیِ ولی اصلا برای بچه‌ها مناسب نیست

خلاصه من‌که عاشق فیلم بودم به کتاب اصلا علاقه نداشتم 🥲

      

        کتاب اولی که از فریدا مک فادن خوندم خدمتکار بود و به‌نظرم قلم نویسنده و داستان عالی بود
ولی این داستان خیلی مضحک بود
دلیل دکتر هیل برای قتل خیلی مسخره بود
کارکترا خیلی سمی و روانی بودن
      

        داستان نسبت به کتابای دیگه یکم ضعیف‌تر بود و خیلیییییییییییییی غمگین :((((

      

        من خیلی دیدگاه افراطی به فلسطین ندارم
به حرفایی که درمورد مظلومیتش هم می‌زنن کاری ندارم و به‌نظرم تو هر دعوایی، هر دو طرف مقصرن
ولی این کتاب دیدگاه خوب و منطقی درمورد وضعیت مردم فلسطین داد، نه لزوما تو مواقع جنگ بلکه تو زندگی روزمره
داستان تو تار و پود روزمرگی می‌گذره؛ درمورد بازی‌های کامپیوتری، مدرسه، فوتبال و هرچیزی که به زندگی یه نوجوون مربوطِ حرف می‌زنه منتهی با سایه جنگ و اشغال
برای یکبار خوندن خوبه