ناگهان رو به من کرد و گفت: شما به خدا ایمان ندارید؟ - تولستوی عزیز، چون فکر می‌کنم اصلا ایمانی وجود ندارد - نه درست نیست، شما آدم با ایمانی هستید. نمی‌شود بدون خدا زندگی کرد. خیلی زود احساس خواهید کرد که از سر لج‌بازی ایمان نمی‌آورید از سر آزردگی است. آزردگی از این نکته که چرا دنیا چنین است. هستند کسانی که زنی را بی‌نهایت دوست می‌دارند. اما نمی‌خواهند احساس خود را بیان کنند، چون می‌ترسند که آنان او را درک نکند.

مدتی ساکت ماند و بعد سرش را تکان داد و با خنده‌ای بر لب افزود: در حماقت آدمی، اگر بدجنسی در آن نهفته نباشد، تمامی امور، لطیف و دلنشین است

تنها عده ی کمی از مردم هستند که به خدا نیازمندند، چون جز خدا همه‌چیز دارند. اما بیش‌تر مردم به این دلیل به خدا نیاز دارند که جز او هیچ‌کسی را ندارند. شاید بهتر باشد که منظورم را روشن‌تر بگویم. بیش‌تر مردم از سر ترس به خدا ایمان دارند و با ندرت کسی را می‌توام یافت که از صمیم دل و با عشق خدا را بپرستند

تولستوی با ناشکیبایی گفت: دیگر بس است، لووشکا، خسته شدیم! یکسره از آزادی حرف می‌زنی! آخر این آزادی چیست و کجاست؟ گیریم که تو به این آزادی رسیدی، خوب پس از آن چه خواهی کرد؟ پیامد این آزادی جز پوچی و کاهلی و گدایی نخواهد بود. آخر با دستیابی به این آزادی دیگر چه وجه مشترکی با مردم خواهی داشت؟ نگاهی به این پرندگان بکن! همه آزادند، با این حال آشیانه می‌سازند.

این همان کسی بود که تمام زندگی مرا زهرآلود کرده بود و یا اصلاً زندگی من مساعد بود که زهرآلود بشود و من به جز زندگی زهرآلود زندگی دیگری را نمی‌توانستم داشته باشم