خانه موزه خاطرهاست

آدم ها مایوسمان می کنند،بدنمان مایوسمان می کند،خودمان خودمان را مایوس می کنیم.

زندگی،با آنچه در جوانی فکر می کرد،به کلی فرق می کند.جوان که بود خیال می کرد می شود مهار زندگی را به دست گرفت اما اشتباه می کرد.زندگی را نمی توان مهار کرد،تنها می توان از سرگذراند.

نوستالژی برایش مسکنی است همچون الکل.

حقیقت این است که بری مدام همین کار را می کند.همیشه به گذشته برمی گردد و بیشتر از آن که در زمان حال باشد،در خاطراتش زندگی می کند و اغلب آنها را تغییر می دهد تا شیرین تر شوند.