من با چشمی دورنمای زندگی را تماشا می‌کنم که سایر دختران بزرگ شده در محیط مساعد نمی‌بینند. بسیاری از دختران هستند(مثلا ژولیا) که نمی‌دانند خوشحال و سعادتمند هستند. آنها چنان به خوشی ها عادت کرده اند که احساساتشان فلج شده است؛ اما من هرلحظه خوشبختی خودم را احساس می‌کنم و یقین دارم که خوشبختم و هر واقعه نا مساعدی هم که پیش آید، به این عقیده باقی خواهم ماند و به ناراحتی ها(حتی دندان‌درد) مانند تجربه ی جالبی می‌نگرم و این که از تجربه ی تازه ای غافل نمانده ام خوشحالم. «آسمان بالای سر من به هر رنگی باشد، من برای هرگونه سرنوشتی حاضرم»

موش کور گفت:من خیلی کوچکم پسرک گفت:آره، ولی با بودنت تغییر بزرگی ایجاد میکنی : )

در هر حال توفیق فردوسی محدود به ابداع یک اثر شاعرانه یا تسخیر یک قلمرو تازه برای شعر فارسی نیست؛ توفیق او در خلق و ابداع دنیایی است که روح ایرانی، روح انسانی ایران را بیرون از محدودیت های زمان و مکان، همواره زنده، متحرک و در حال طپش و احساس نگاه تواند داشت و تا وقتی هوس های زبانسازان ایرانیان را از فهم شاهنامه محروم نسازد، این روح ملی که از شاهنامه تجلی می‌کند جان ایرانی را گرم خواهد داشت.

کنون گر تو در آب ماهی شوی وُگر چون شب اندر سیاهی شوی، وُگر چون ستاره، شوی بر سپهر ببرّی ز رویِ زَمین پاک مهر، بخواهد هم از تو پدر کینِ من چو داند که خاکست بالینِ من...

چه شیرین می‌تواند باشد، افسوس که ما تلخی آن را می‌چشیم .